1995: Harry Potter trenował wraz z pomocą Rona Weasleya i Hermiony Granger do trzeciego zadania Turnieju Trójmagicznego
1996: Albus Dumbledore poinformował Harry'ego Pottera, aby ten zamieszkał nadal u swojego wujostwa, mimo śmierci Syriusza Blacka i przepowiedni Sybilli Trelawney. Dumbledore wyjaśnił mu również, dlaczego uczynił Rona Weasleya prefektem, a nie jego
Witajcie, magiczny ludu. Jak myślicie jakie jeszcze odpały mógł odwalić Irytek? Nowe piosenki, przezwiska i psikusy. Ja zaczynam:
Przemalował klasę do eliksirów na różowo. Gdy Filch przyszedł go ukarać wylał na niego brokat i resztę farby.
Zaczął nazywać Harry'ego glonojadem.
Trochę drętwe, ale wiecie o co chodzi xD
I zabicia 1/7 Voldemorta 🐍🐍.
Delphini (nie zostało podane jej nazwisko)- córka Bellatriks Lestrenge i Toma Riddle'a, urodzona w Dworze Malfoy'ów w marcu 1998 roku. Zaadoptowana (prawdopodobnie za sporą sumę) przez Eufemie Rowle, która wyraźnie jej nie cierpiała. Podszywała się pod siostrzenicę Amosa Diggory'ego. Z pomocą Albusa Pottera i Scorpiusa Malfoy'a, którzy byli w tym czasie na 4 roku w Hogwarcie, wykradła zmieniacz czasu z ministerstwa, pod pretekstem uratowania Cedrika. W rzeczywistości chciała poznać jej ojca i nie doprowadzić do jego śmierci. I tu pojawia się pytanie- Delphini była dobrą czy złą postacią? W końcu doprowadziła (w alternatywnej rzeczywistości) do śmierci Harrego i wygranej Voldemorta, ale później twierdziła że chciała tylko poznać swojego ojca. Ja myślę że jednak nie była do końca zła, po prostu bardzo tęskniła za rodzicami. A wy co sądzicie?
38 głos w ankiecie
I killed Voldemort and I will kill Harry Potter. It is impossible to define.
Who am I?
Hej, kto uczył w Hogwarcie numerologii, runów i mugoloznawstwa?
31 głos w ankiecie
25 głos w ankiecie
Czy czarodzieje oglądają filmy?
Jak wiemy świat czarodziejów znacznie różnił się od świata mugolów, ale jednak nawet tam była muzyka. Dla przykłady Molly słuchała jej podczas wigilii. Być może mieli filmy, ale robione na podstawie myśloodsiewni? Wyobrażacie sobie życie bez filmów? A może oni czasami uciekli się do mugolskich rozrywek?
Dlaczego James uratował Severusa spod wierzby bijącej?
Wiem, że wielu z was powie, że było to już pisane. Można by powiedzieć, że James rzeczywiście ratował własną skórę, można powiedzieć, ze nie chciał śmierci. Sama sytuacja jest jednak dziwna. Potter przecież sprawiał wrażenie najmniej odpowiedzialnego, tego, który Severusa nie cierpi najbardziej. Sama akcja była pomysłem Syriusza, ale ani Peter, ani Lupin nie sprzeciwili się niej. Dlaczego zrobił to James? Czyżby miał serce, swój własny rozum? A może wiedział o przyjaźni Lily i Severusa i nie chciał mieć w niej wroga?
Czy możecie w kom podać faworyzowane postacie? Oczywiście nie licząc Pottera. Snape i Albusa!!
Zrobię ankietę z postaciami które będą mieć najwięcej serduszek.
Wyjaśnijcie dlaczego!
I najważniejsze za niecały ro6k będzie święto serdeczności! (zrozumie pewnie @Hari Pota Forefer [możliwe] i @NimfadoraTonksSnape ale nie piaście!)
Bardzo różnorodne imiona są nadawane dzieciom przez ich rodziców-czarodziejów, niektóre z nich są tym, o których moglibyśmy myśleć jako imiona mugoli (np. James, Harry, Ronald), inne dają wyraźny smak osobowości lub przeznaczenia nosiciela ( np. Xenophilius, Remus, Alecto).
Niektórzy czarodzieje mają rodzinną tradycję imion. Na przykład rodzina Blacków lubi nazywać swoje potomstwo gwiazdami i konstelacjami (co wielu powie, że pasuje do ich wzniosłych ambicji i dumy). Inne rodziny czarodziejów (jak Potterowie i Weasleyowie) po prostu wybierają swoje ulubione imiona dla swoich dzieci i na tym poprzestają.
Jednak pewien sektor magicznego społeczeństwa podąża za starożytną praktyką czarodziejów polegającą na konsultowaniu się z Wróżbitą, która (zwykle za sporą zapłatę w złocie) przewiduje przyszłość dziecka i zasugeruje odpowiedni przydomek.
Ta praktyka staje się coraz rzadsza. Wielu rodziców woli „pozwolić mu / jej znaleźć własną drogę” i nie lubią (nie bez powodu) otrzymywania przedwczesnych oznak uzdolnień, ograniczeń lub, w najgorszym przypadku, katastrofy. Matki i ojcowie często głupio się niepokoili, gdy wracali do domu z Wróżącego Wróżby, żałując, że nie słyszeli jego przepowiedni dotyczących osobowości lub przyszłości ich dziecka.
Urodzony w czarownicy i mugolskim ojcu, z dwiema starszymi siostrami, Gilderoy Lockhart był jedynym z trojga dzieci swoich rodziców, który wykazał się magicznymi zdolnościami.
Wczesne życie
Urodzony w matce wiedźmie i mugolskim ojcu, z dwiema starszymi siostrami, Gilderoy Lockhart był jedynym z trojga dzieci swoich rodziców, który wykazał się magicznymi zdolnościami. Sprytny, przystojny chłopak, był bezwstydnym ulubieńcem swojej matki, a świadomość, że był także czarodziejem, sprawiła, że jego próżność rozkwitła jak szczególnie zgubne chwasty.
Szkoła
Przybycie młodego Lockharta do Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie nie było triumfem, jakiego on i jego matka oczekiwali. Jakoś Lockhart nie doceniał, że będzie w całej szkole pełnej czarownic i czarodziejów, z których wielu jest bardziej utalentowanych niż on sam. (W rzeczywistości, wizualizował sobie wejście do Hogwartu, podobne do tego, którego Harry Potter doświadczył dziesiątki lat później. Wyobraził sobie, jak szedł korytarzami i szeptał o jego magicznej sprawności, nigdy nie przyszło mu do głowy, że każdy uczeń w Hogwart miał podobne doświadczenia przed rozpoczęciem szkoły.) W swoim umyśle Lockhart był już pełnoprawnym bohaterem i geniuszem, a najbardziej niepożądanym szokiem było odkrycie, że jego imię jest nieznane, jego talenty nie były wyjątkowe i nikt nie był pod szczególnym wrażeniem. przez jego naturalnie falujące włosy.
Nie oznacza to, że Lockhart nie miał talentu. Rzeczywiście, jego nauczyciele uważali, że ma ponadprzeciętną inteligencję i zdolności, i że ciężką pracą mógłby coś z siebie zrobić, nawet jeśli nie spełniłby ambicji, które swobodnie dzielił z kolegami z klasy (Lockhart mówił każdemu, kto chciałby słuchać że uda mu się zrobić Kamień Filozoficzny przed opuszczeniem szkoły i że zamierzał poprowadzić angielską drużynę quidditcha do chwały Mistrzostw Świata, zanim zostanie najmłodszym brytyjskim ministrem magii).
Przydzielony do domu Ravenclawów, Lockhart wkrótce osiągał dobre oceny w swoich zadaniach szkolnych, ale w jego naturze zawsze było coś, co sprawiało, że był coraz bardziej niezadowolony. Gdyby nie był pierwszy i najlepszy, wolałby w ogóle nie uczestniczyć. Coraz częściej kierował swoje talenty na skróty i uniki. Cenił naukę nie ze względu na nią samą, ale za uwagę, jaką mu to przyniosło. Pragnął nagród i wyróżnień. Lobbował dyrektora, aby zaczął pisać szkolny biuletyn, ponieważ nie podobało mu się nic bardziej niż widok jego nazwiska i zdjęcia w druku.
Nigdy nie był zbyt popularny, niemniej jednak osiągnął swój główny cel, jakim było uznanie w całej szkole poprzez powtarzające się, przyciągające uwagę wyczyny. Otrzymał tygodniowy szlaban za magiczne wyrzeźbienie swojego podpisu długimi na dwadzieścia stóp literami na boisku do quidditcha. Udało mu się stworzyć masywną, oświetloną projekcję własnej twarzy, którą wyśle w niebo na wzór Mrocznego Znaku. W jednym roku wysłał sobie osiemset walentynkowych kartek, co spowodowało takie nagromadzenie się sów w Wielkiej Sali, że śniadanie musiało zostać porzucone (o wiele za dużo piór i odchodów w owsiance).
Kariera po Hogwarcie
Kiedy Lockhart w końcu opuścił Hogwart, personel odetchnął z ulgą. Wkrótce usłyszano o nim w innych częściach świata, gdzie jego wyczyny zaczęły zyskiwać coraz większy rozgłos. Wielu jego byłych nauczycieli zaczęło uważać, że mogli go źle ocenić, ponieważ wykazał się zarówno odwagą, jak i odpornością w usuwaniu niebezpiecznych, mrocznych stworzeń z różnych odległych miejsc.
Prawda była taka, że Lockhart w końcu odnalazł swoje prawdziwe powołanie. Nigdy nie był złym czarodziejem, tylko leniwym, i postanowił doskonalić swoje talenty w jednym kierunku: Zaklęciami Pamięci. Doskonaląc to podstępne zaklęcie, udało mu się zmodyfikować wspomnienia kilkunastu wysoce utalentowanych i odważnych czarownic i czarodziejów, pozwalając mu na uznanie ich śmiałych wyczynów, powracając do Wielkiej Brytanii pod koniec każdej `` przygody '' z nową książką gotową. za publikację, która opowiadała „jego” wyczyny odwagi z bogactwem wymyślonych szczegółów.
W ciągu dziesięciu lat po ukończeniu szkoły Lockhart osiągnął status bestsellera dzięki serii książek autobiograficznych i reputacji światowej klasy obrońcy przed czarną magią. Otrzymał nawet Order Merlina Trzeciej Klasy, został Honorowym Członkiem Ligi Obrony Ciemnych Sił i - jego uroda nie została zniszczona przez wiele bitew na śmierć i życie, które twierdził, że stoczył z wilkołakami, banshees i tym podobne - zdobyły nagrodę Witch Weekly za Most-Charming-Smile nie mniej niż pięć razy z rzędu.
Wróć do Hogwartu
Wielu pracowników było zdumionych powodem, dla którego Albus Dumbledore postanowił zaprosić Gilderoya Lockharta z powrotem do Hogwartu jako nauczyciela obrony przed czarną magią. Chociaż było prawdą, że przekonanie kogokolwiek innego do podjęcia tej pracy stało się prawie niemożliwe (plotka, że została przeklęta, nabierała siły zarówno w Hogwarcie, jak i poza nim), wielu nauczycieli pamiętało Lockharta jako całkowicie nieznośnego, niezależnie od jego późniejszych osiągnięć.
Plany Albusa Dumbledore'a były jednak głębokie. Tak się złożyło, że znał dwóch czarodziejów, za których życiowe dzieło zasługiwał Gilderoy Lockhart, i był jednym z niewielu ludzi na świecie, którzy sądzili, że wie, co knuje Lockhart. Dumbledore był przekonany, że Lockhart wystarczy umieścić z powrotem w zwykłej szkole, aby zostać ujawnionym jako szarlatan i oszust. Profesor McGonagall, która nigdy nie lubiła Lockharta, zapytała Dumbledore'a, czego według niego uczniowie nauczą się od takiego próżnego, żądnego celebrytów człowieka. Dumbledore odpowiedział, że „nawet od złego nauczyciela można się wiele nauczyć: czego nie robić, jak nie być”.
Lockhart mógłby nie być chętny do powrotu do Hogwartu, biorąc pod uwagę, jak dobrze rozwijała się jego kariera skradzionej chwały, gdyby Dumbledore nie zawisł obietnicy Harry'ego Pottera nad swoją żądną sławy głową (podstęp, który Dumbledore miał powtórzyć cztery lata później, kiedy trzeba było przekonać innego nauczyciela, aby wrócił do szkoły). Subtelnie sugerując, że nauczenie Harry'ego Pottera przypieczętuje sławę Lockharta, Dumbledore stworzył przynętę, której Lockhart nie mógł się oprzeć.
Zanim dotarł do szkoły, magiczne umiejętności Lockharta (kiedyś dość dobre) zardzewiały, prawie nie do naprawienia. Jedynym zaklęciem, do którego posiadał prawdziwą zdolność, był Zaklęcie Pamięci, którego używał wielokrotnie od lat. Jego zajęcia szybko stały się farsą, ponieważ okazało się, że był kompletnie nieudolny we wszystkim, w czym twierdził w swoich książkach, że jest ekspertem.
Wypadek, który kosztował Lockharta zdrowie psychiczne, miał miejsce pod koniec roku w Hogwarcie, kiedy został trafiony wstrząsającym Zaklęciem Pamięci, które na zawsze wymazało jego przeszłość. Od tego czasu przebywa na oddziale Janus Thickey w Szpitalu św. Munga na magiczne dolegliwości i urazy.
Myśli JK Rowling
Fragment wywiadu BBC Radio 4 ze Stephenem Fry'em i JK Rowling, nagranego późnym latem 2005 roku i wyemitowanego jako dodatek świąteczny w grudniu 2005 roku:
Stephen Fry : Czy teraz faktycznie przeglądasz książki z rzadkimi słowami lub OED [ Oxford English Dictionary ] lub rzeczami, czy są to po prostu rzeczy, które w jakiś sposób masz, masz dobrą pamięć do słów?
JK Rowling : Tak naprawdę nie przeszukuję książek. Zwykle są to rzeczy, które zebrałem lub na które natknąłem się podczas ogólnego czytania. Wyjątkiem był Gilderoy - Gilderoy Lockhart. Imię Lockhart, cóż, wiem, że to dość znane szkockie nazwisko…
SF : Tak.
JKR :… znalazłem na pomniku wojennym. Szukałem dość efektownego, wytwornego nazwiska, a Lockhart zwrócił moją uwagę na ten pomnik wojenny i to było to. Nie udało się znaleźć chrześcijańskiego imienia. A ja zaglądać do Słownika frazę i Fable jedną noc. Świadomie szukałem rzeczy, które byłyby przydatne, i zobaczyłem Gilderoya, który był w rzeczywistości autostradą i bardzo przystojnym łotrem.
SF : Naprawdę?
JKR : I Gilderoy Lockhart, po prostu brzmiało idealnie.
SF : To jest doskonały, doskonały…
JKR : Imponujące, ale w środku oczywiście dość puste.
SF : Rzeczywiście, jak wiemy, był.
JKR : Jak wiemy.
Jezioro jest pełne stworzeń, które sprawiłyby, że mugolski przyrodnik omdlałby z zachwytu - gdyby najpierw nie ogarnął ich terror. Są Grindylows (złośliwe małe wodne demony), merpeople (z odpornego szkockiego szczepu) i gigantyczna kałamarnica, która jest częściowo udomowiona i pozwala uczniom łaskotać swoje macki w słoneczne dni, kiedy wygrzewa się na płyciznach.
Gigantyczne kałamarnice naprawdę istnieją, chociaż są najbardziej tajemniczymi stworzeniami. Chociaż ich niezwykłe ciała zostały zmyte na całym świecie, dopiero w 2006 roku mugole sfilmowali żywą kałamarnicę olbrzymią. Podejrzewam, że mają magiczne moce.
Myśli JK Rowling
Na jeziorze odbywa się drugie zadanie, z którym muszą zmierzyć się zawodnicy Trójmagiczny w Czarze Ognia , które jest również moim ulubionym zadaniem. Uważam to za satysfakcjonująco przerażające; Podoba mi się różnorodność metod stosowanych przez zawodników, aby oddychać pod wodą, i lubiłem zanurzać się w głębi części terenu, którego nigdy wcześniej nie widziano. W pierwotnym projekcie Komnaty Tajemnic, Kazałem Harry'emu i Ronowi rozbić się na jeziorze w Ford Anglia pana Weasleya i po raz pierwszy spotkać tam ludzi. W tamtym czasie miałem niejasne wyobrażenie, że jezioro może prowadzić do innych miejsc i że merpeople może odegrać większą rolę w późniejszych książkach niż oni, więc pomyślałem, że Harry powinien zostać przedstawiony obu na tym etapie. Jednak wierzba bijąca zapewniła bardziej satysfakcjonujący, mniej rozpraszający wypadek i służył późniejszemu celowi również w Więzieniu Azkabanu . Wielkie Jezioro (które jest naprawdę szkockim jeziorem, najwyraźniej słodkowodnym i śródlądowym) nigdy nie rozwinęło się jako portal do innych mórz lub rzek, chociaż pojawienie się statku Durmstrang z jego głębin w Czara Ognia podpowiada, że jeśli podróżujesz zaczarowanym statkiem, możesz skorzystać z magicznego skrótu do innych dróg wodnych.
Wielosokowy eliksir, który jest złożony i czasochłonny mikstury, najlepiej pozostawić do wysoko wykwalifikowanych czarownic i czarodziejów. Umożliwia konsumentowi przybranie fizycznego wyglądu innej osoby, o ile najpierw zamówił część ciała tej osoby do dodania do naparu (może to być wszystko - wycinki z paznokci u nóg, łupież lub gorzej - ale najczęściej używa się włosy). Pomysł, że wiedźma lub czarodziej może zrobić zły użytek z części ciała, jest starożytny i istnieje w folklorze i przesądach wielu kultur.
Efekt mikstury jest tylko tymczasowy iw zależności od tego, jak dobrze została uwarzona, może trwać od dziesięciu minut do dwunastu godzin. Możesz zmienić wiek, płeć i rasę, biorąc Eliksir Wielosokowy, ale nie gatunek.
Myśli JK Rowling
Pamiętam, jak stworzyłem pełną listę składników Eliksiru Wielosokowego. Każdy został starannie wyselekcjonowany. Muchy szarpiące (pierwsza część nazwy sugerowała przeplatanie się lub związanie razem dwóch tożsamości); pijawki (do wysysania esencji z jednego i do drugiego); róg dworożca (idea dwoistości); rdestowiec (kolejna oznaka przywiązania do innej osoby); fluxweed (zmienność ciała, gdy zmieniało się w inne) i Boomslang skin (zrzucone ciało zewnętrzne i nowe wnętrze).
Fakt, że Hermiona jest w stanie zrobić kompetentny Eliksir Wielosokowy w wieku dwunastu lat, świadczy o jej niezwykłych zdolnościach magicznych, ponieważ jest to eliksir, którego wielu dorosłych czarownic i czarodziejów boi się próbować.
Myśli JK Rowling
Alchemia (poszukiwanie Kamienia Filozoficznego, który zmieniłby metal nieszlachetny w złoto i dał posiadaczowi wieczną młodość) była kiedyś uważana za możliwą i realną. Jednak główne zadanie alchemii może być bardziej złożone i mniej materialistyczne, niż się początkowo wydaje.
Jedną z interpretacji „instrukcji” pozostawionych przez alchemików jest to, że symbolizują one duchową podróż, prowadzącą alchemika od ignorancji (metal nieszlachetny) do oświecenia (złoto). Wydaje się, że w pracy, którą zajmował się alchemik, był jakiś mistyczny element, który odróżniał ją od chemii (której była niewątpliwie zarówno odgałęzieniem, jak i prekursorem).
Kolory czerwony i biały są wielokrotnie wspominane w starych tekstach alchemicznych. Jedna interpretacja jest taka, że podobnie jak metal nieszlachetny i złoto reprezentują dwie różne strony natury ludzkiej, które należy pogodzić. To było inspiracją dla chrześcijańskich imion Rubeusa (czerwonego) Hagrida i Albusa (białego) Dumbledore'a. Ci dwaj mężczyźni, obaj niezwykle ważni dla Harry'ego, wydają mi się reprezentować dwie strony idealnej postaci ojca, której szuka; pierwszy jest ciepły, praktyczny i dziki, drugi imponujący, intelektualny i nieco oderwany.
Chociaż w bibliotece w Hogwarcie są książki o alchemii, a ja zawsze wyobrażałem sobie, że będą je studiować bardzo sprytni uczniowie w ich szóstym i siódmym roku życia, Hermiona najbardziej nietypowo ignoruje tę okazję. Być może czuje (tak jak Harry i Ron na pewno), że daleko im do chęci stworzenia kolejnego Kamienia Filozoficznego, ale byliby szczęśliwi, gdyby nigdy nie zobaczyli innego w swoim życiu.
Liczba krajów, które mają własną magiczną szkołę jest znikoma w porównaniu z tymi, które jej nie mają. Dzieje się tak, ponieważ populacje czarodziejów w większości krajów wybierają opcję nauczania w domu. Czasami też magiczna społeczność w danym kraju jest niewielka lub rozległa, a kursy korespondencyjne okazały się bardziej opłacalnym sposobem edukacji młodych.
Na całym świecie istnieje jedenaście prestiżowych i działających od dawna szkół czarodziejów, z których wszystkie są zarejestrowane w Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów. Mniejsze i mniej uregulowane instytucje pojawiały się i znikały, są trudne do śledzenia i rzadko są rejestrowane w odpowiednim ministerstwie (w takim przypadku nie mogę ręczyć za poziom edukacji, jaki mogą one oferować). Każdy, kto chciałby wiedzieć, czy w ich regionie istnieje zatwierdzona szkoła magii, powinien skierować zapytanie do Biura Edukacyjnego Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów.
Dokładna lokalizacja każdej z poniższych szkół jest ściśle strzeżoną tajemnicą. Szkoły obawiają się nie tylko mugolskich prześladowań, ponieważ jest smutnym faktem, że w różnych okresach ich długiej historii wszystkie te instytucje były nękane skutkami wojen czarodziejów i wrogiej uwagi zarówno zagranicznych, jak i krajowych magicznych społeczności ( nie tylko w Wielkiej Brytanii edukacja magicznej młodzieży jest przedmiotem ingerencji lub nacisków ministerstwa). Zgodnie z ogólną zasadą magiczne szkoły są zlokalizowane na terenach górskich, pozbawionych dostępu do morza (chociaż, jak się okaże, istnieją godne uwagi wyjątki), ponieważ takie regiony są trudno dostępne dla mugoli i łatwiejsze do obrony przed mrocznymi czarodziejami.
Patronus jest najbardziej znanym (i pokazowo trudne) czar defensywny. Celem jest stworzenie srebrzystobiałego opiekuna lub obrońcy, który przybiera postać zwierzęcia. Dokładna forma Patronusa nie będzie widoczna, dopóki zaklęcie nie zostanie pomyślnie rzucone. Jeden z najpotężniejszych zaklęć obronnych znanych czarodziejom, Patronus może być również używany jako posłaniec między czarodziejami. Jako czysta, ochronna magiczna koncentracja szczęścia i nadziei (przy jego tworzeniu niezbędna jest pamięć pojedynczego talizmanu), jest jedynym zaklęciem skutecznym przeciwko dementorom. Większość czarownic i czarodziejów nie jest w stanie produkować Patronusów i jest to generalnie uważane za oznakę wyższych zdolności magicznych.
Niektóre wiedźmy i czarodzieje mogą zarządzać bezcielesnym Patronusem, który przypomina masę lub smugę srebrzystej pary lub dymu. W niektórych przypadkach wiedźma lub czarodziej mogą zdecydować się na celowe stworzenie bezcielesnego Patronusa, jeśli chce ukryć formę, którą zwykle przyjmuje (na przykład Remus Lupin obawia się, że jego cielesny Patronus zdradza zbyt wiele). Bezcielesny Patronus nie jest prawdziwym Patronusem i chociaż zapewni ograniczoną ochronę, nie może zapewnić obronnej mocy cielesnego Patronusa, który ma formę i substancję zwierzęcia.
Zaklęcie Patronusa jest jednym z najstarszych i pojawia się w wielu opisach wczesnej magii. Pomimo długich kontaktów z tymi, którzy walczą o wzniosłe lub szlachetne cele (ci, którzy byli w stanie stworzyć cielesnych Patronusów, byli często wybierani na wysokie stanowiska w Wizengamocie i Ministerstwie Magii), Patronus nie jest nieznany wśród mrocznych czarodziejów. Chociaż istnieje powszechne i uzasadnione przekonanie, że czarodziej, który nie ma czystego serca, nie może stworzyć skutecznego Patronusa (najsłynniejszym przykładem odwrotnego strzału jest czarnoksiężnik Raczidian, który został pożarty przez robaki), kilka rzadkich czarownic a czarodziejom o wątpliwej moralności udało się wyprodukować Zaklęcie (na przykład Dolores Umbridge jest w stanie wyczarować kota Patronusa, aby chronić się przed dementorami). Może się zdarzyć, że prawdziwa i pewna wiara w słuszność swoich działań może zapewnić niezbędne szczęście. Jednak większość takich mężczyzn i kobiet, którzy są znieczuleni na działanie mrocznych stworzeń, z którymi mogą się sprzymierzyć, uważa Patronusa za niepotrzebne zaklęcie w swoim arsenale.
Nigdy nie znaleziono wiarygodnego systemu przewidywania formy Patronusa jednostki, chociaż wielki osiemnastowieczny badacz zaklęć, profesor Catullus Spangle, przedstawił pewne zasady, które są powszechnie akceptowane jako prawdziwe.
Patronus, twierdził Spangle, reprezentuje to, co jest ukryte, nieznane, ale konieczne w osobowości.
„Jest bowiem oczywiste”, pisze w swoim arcydziele „Zaklęcia Obrony i Odstraszania”, „… że człowiek w obliczu nieludzkiego zła, taki jak Dementor, musi czerpać z zasobów, których być może nigdy nie potrzebował, a Patronus to przebudzona sekretna jaźń, która pozostaje uśpiona, dopóki nie jest potrzebna, ale która musi teraz zostać ujawniona ...
Tutaj, mówi Spangle, jest wyjaśnienie pojawienia się Patronusów w formach, których ich twórcy mogli się nie spodziewać, z którymi nigdy nie odczuwali szczególnego powinowactwa lub (w rzadkich przypadkach) nawet rozpoznawali. Spangle interesuje się tematem tych niezwykłych czarownic i czarodziejów, którzy produkują Patronusa w postaci ich ulubionego zwierzęcia.
„Jestem głęboko przekonany, że taki Patronus jest oznaką obsesji lub ekscentryczności. Oto czarodziej, który może nie być w stanie ukryć swojej zasadniczej jaźni w życiu codziennym, który rzeczywiście może demonstrować tendencje, które inni woleliby ukryć. Bez względu na formę ich Patronusa, radzimy okazywać szacunek, a czasem ostrożność, wiedźmie lub czarodziejowi, który stworzy wybranego Patronusa.
Forma Patronusa może się zmieniać w trakcie życia wiedźmy lub czarodzieja. Znane są przypadki przekształcania się Patronusa w wyniku żałoby, zakochania lub głębokich zmian charakteru danej osoby. W ten sposób Patronus Nimfadory Tonks zmienia się z królika w wilka (nie wilkołaka), kiedy zakochuje się w Remusie Lupinie. Niektóre czarownice i czarodzieje mogą w ogóle nie być w stanie stworzyć Patronusa, dopóki nie przejdą pewnego rodzaju szoku psychicznego.
To normalne, ale nie jest to nieuniknione, że Patronus przybiera postać zwierzęcia powszechnie występującego w ojczystym kraju rzucającego. Biorąc pod uwagę ich długie pokrewieństwo z ludźmi, być może nie jest zaskakujące, że wśród najczęstszych Patronusów (chociaż należy pamiętać, że każdy cielesny Patronus jest wysoce niezwykły) są psy, koty i konie. Jednak każdy Patronus jest tak wyjątkowy, jak jego twórca, a nawet identyczne bliźniaki są znane z tego, że produkują bardzo różne Patronusy.
Wymarłe patronusy są bardzo rzadkie, ale nie są nieznane. Co dziwne, biorąc pod uwagę ich długi związek z rodzajem czarodziejów, Patronusy sów są niezwykłe. Najbardziej niezwykłe ze wszystkich możliwych Patronusów są magiczne stworzenia, takie jak smoki, testrale i feniksy. Nie zapominaj jednak, że jednym z najsłynniejszych Patronusów wszechczasów była skromna mysz, należąca do legendarnego młodego czarodzieja o imieniu Illyius, który wykorzystał ją do samodzielnego odparcia ataku armii dementorów. Chociaż rzadki i magiczny Patronus niewątpliwie odzwierciedla niezwykłą osobowość, nie oznacza to, że jest potężniejszy lub odniesie większe sukcesy w obronie swojego rzucającego.
