Brytyjski Minister Magii (ang. Minister for Magic) — lider społeczności czarodziejskiej w Wielkiej Brytanii i Irlandii oraz najwyższy rangą urzędnik Ministerstwa Magii, którym zarządzał. Minister był odpowiednikiem mugolskiego premiera, najważniejszą osobą wśród czarodziejów w Wielkiej Brytanii.
Minister Magii kierował wszystkimi departamentami i biurami przez szefów każdego z działów. Przewodniczył obradom Wizengamotu w celu ustanowienia praw czarodziejskich lub przeprowadzenia przesłuchania (takich jak przesłuchanie Harry'ego Pottera), ostateczne decyzje zapadały jednak większością głosów. Poza byciem szefem czarodziejskiej społeczności w Wielkiej Brytanii i Irlandii, głównym zadaniem ministra było utrzymanie czarodziejskiego świata w tajemnicy przed mugolami oraz informowanie premiera Wielkiej Brytanii o sytuacjach kryzysowych, które mogły wpłynąć na życie mugoli. Nie istniała zasada, z jakiego departamentu powinien pochodzić minister. Posiadał on również własny Personel Pomocniczy, który pomagał mu w podejmowaniu ważnych decyzji.
Wybory
Minister Magii był demokratycznie wybierany w wyborach powszechnych. W czasach kryzysu ministra wybierali wysocy urzędnicy Ministerstwa Magii oraz Wizengamot poprzez zaproponowanie odpowiedniego kandydata na to stanowisko.
Mugolski premier nie miał prawa ingerować w wybór nowego Ministra Magii. Wybór ministra był kwestią tylko czarodziejskiego świata.
Wybory nowego ministra mogły zostać przeprowadzone w przypadku:
- Śmierci ministra,
- Dymisji ministra lub dobrowolnej rezygnacji ze stanowiska,
- Końca kadencji ministra.
Kadencja
Nie było ustalonego limitu kadencji sprawowania funkcji Ministra Magii. Minister był jednak zobowiązany do przeprowadzania regularnych wyborów maksymalnie co siedem lat[1].
Ministrowie Magii zazwyczaj rządzili dłużej niż ich odpowiednicy w mugolskim świecie. Pomimo narzekań, społeczność czarodziejów miała duże zaufanie do swoich ministrów i stała za nimi murem, co było rzadko spotykane w mugolskim świecie. Chodziło w tym głównie o to, aby Ministerstwo Magii było stabilne, a czarodziejski świat pozostawał w ukryciu.
Historia
Rada Czarodziejów
Przed 1707 rokiem Rada Czarodziejów była jednym z najdłużej sprawujących władzę organów w świecie magii. W 1692 roku Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów uchwaliła dokument zwany „Międzynarodowym Kodeksem Tajności Czarów”. Zabraniał on czarodziejom używać magii w obecności mugoli. Społeczność czarodziejów potrzebowała zatem uporządkowanej, zorganizowanej i bardziej złożonej struktury rządzenia oraz jednej osoby, która wspierałaby, regulowała i komunikowałaby się ze społecznością w ukryciu. Wtedy czarodzieje i czarownice postanowili utworzyć Ministerstwo Magii, którym zarządzaniem zająłby się Minister Magii.
Barberus Bragge
Barberus Bragge
Barberus Bragge był przewodniczącym Rady Czarodziejów w okresie II połowy XIII wieku (wiadomo, że piastował to stanowisko w 1269 roku). Był odpowiedzialny za wprowadzenie do quidditcha złotego znicza. Jego podobizna znajdowała się na karcie z Czekoladowych Żab.
Burdock Muldoon
Burdock Muldoon
Burdock Muldoon był czternastowiecznym przewodniczącym Rady Czarodziejów. Podczas swojej kadencji postanowił, że każde stworzenie, które chodzi na dwóch nogach można nazywać „istotą”, podczas gdy reszta zostanie „zwierzętami”. Wezwał wszystkie stworzenia spełniające wymogi, aby omówić na szczycie nowe prawa czarodziejskie. Sala zapełniła się goblinami, które przyprowadziły wiele różnych stworzeń dwunożnych.
Elfrida Clagg
Elfrida Clagg to mądra czternastowieczna lub siedemnastowieczna przewodnicząca Rady Czarodziejów. W czasie jej kadencji, jednym z najgorętszych tematów dyskusji był podział między istotami a zwierzętami. Podział wymyślony przez jej poprzednika zakładał, że jako istotę rozumie się każdy gatunek chodzący na dwóch nogach.
Elfrida Clagg
Nie sprawdziło się to, gdyż na spotkanie zorganizowane przez Muldoona mające na celu omówienie nowego prawa stawiło się wiele takich stworzeń jak elfy, chochliki czy trolle, których nie interesował temat zebrania i były zajęte demolowaniem sali i robieniem psikusów. Clagg opracowała podział, polegający na uznaniu za istotę każdy gatunek mówiący po ludzku. Jednak i to nie było wystarczające. Na spotkanie przybyły trolle, które gobliny nauczyły kilku prostych zdań. Stawiły się także duchy, nie biorące udziału w poprzednim zebraniu ze względu na to, że lewitują, a nie chodzą. Opuściły jednak one obrady, twierdząc, że poruszane są jedynie tematy dotyczące żywych. Centaury odmówiły przyjścia, protestując przeciwko wykluczeniu trytonów, które poza wodą porozumiewają się jedynie po trytońsku. Dopiero w 1811 r. Grogan Kikut rozwiązał problem, zakładając, że istotą jest „każde stworzenie obdarzone inteligencją wystarczającą do zrozumienia praw magicznej społeczności i do współodpowiedzialności przy ustalaniu tych praw”.
Elfrida Clagg zakazała używania znikaczy podczas meczów quidditcha i utworzyła Rezerwat Znikaczy w Somerset im. Modesty Rabnott.
Ulick Gamp
Ulick Gamp był ostatnim przewodniczącym Rady Czarodziejów. Brał udział w zatwierdzaniu Międzynarodowego Kodeksu Tajności Czarów. Za zasługi został wybrany pierwszym Ministrem Magii.
XVIII wiek
Ministerstwo Magii zostało formalnie założone w 1707 roku. Pierwszym Ministrem Magii został wybrany Ulick Gamp.
Ulick Gamp
Ulick Gamp był pierwszym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1707–1718. Został wybrany na to stanowisko co najmniej dwa razy. Przed objęciem najważniejszego urzędu był szefem Wizengamotu. Jego największym dziedzictwem było założenie Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów.
Nadzorował przestraszoną społeczność czarodziejów przystosowującą się do nałożenia Międzynarodowego Kodeksu Tajności Czarów. Szczególnie upierał się na silne zaklęcia ukrywające Dziurawy Kocioł i odpowiednie zachowanie wszystkich korzystających z tego miejsca. Był wyrozumiały w stosunku do tych, którzy musieli mieć możliwość odetchnienia w obliczu tych ciężkich warunków. W późniejszym czasie minister dał swoje zaufanie właścicielowi Dziurawego Kotła i powierzył odpowiedzialność za wpuszczanie przez tylne podwórko czarodziejskiej społeczności na ulicę Pokątną.
Po 11. latach rządów, w 1718 r. prawdopodobnie przeszedł na emeryturę lub zmarł.
Damocles Rowle
Damocles Rowle był drugim Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1718–1726. Został wybrany na to stanowisko co najmniej dwa razy.
W tym czasie planował wybudować magiczne więzienie, które miałoby być ulokowane na Hebrydach. Po czasie zmienił jednak zdanie i nalegał na korzystanie z Azkabanu jako więzienia dla czarodziejów. Był on fortecą dla dementorów, w XV wieku używany przez szalonego czarnoksiężnika Ekrizdisa. Twierdził, że dementorzy mogą zostać wykorzystani jako strażnicy – zaoszczędziłoby to ministerstwu czasu, pieniędzy i kłopotów, a więc byłyby to same korzyści. Mimo licznych protestów czarodziejów ze względu na dementorów i czarną historię Azkabanu, plan Rowle'a został wypełniony. Wielu więźniów zostało tam sprowadzonych i wielu z nich, którzy wcześniej nie byli niebezpieczni ani szaleni, tacy właśnie stawali się w Azkabanie.
Jego działania zostały ocenzurowane przez Międzynarodową Konfederację Czarodziejów, a on sam został usunięty ze stanowiska Ministra Magii.
Perseus Parkinson
Perseus Parkinson był trzecim Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1726-1733. Rządził jedną kadencję. Jego głównym zadaniem było zabronienie ślubów czarodziejów z mugolami.
W ciągu swojej siedmioletniej kariery próbował zatwierdzić ustawę zabraniającą czarodziejom zawierania małżeństw z mugolami. Społeczeństwu czarodziejów zależało jednak na utrzymaniu pokoju. Zmęczeni anty−mugolską propagandą, przegłosowali Parkinsona przy pierwszej okazji. Po niedługim czasie z tego powodu został pozbawiony funkcji Ministra Magii.
Eldritch Diggory
Eldritch Diggory był czwartym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1733-1747. Został wybrany na to stanowisko co najmniej dwa razy, przy czym pod koniec drugiej kadencji zmarł. Był jednym z najlepszych i popularnych ministrów. Jako pierwszy ustanowił program rekrutacyjny na stanowisko aurora.
Podczas swojej kadencji odwiedził Azkaban. Był zszokowany, ponieważ nie miał pojęcia o przerażających warunkach panujących w więzieniu, gdzie wielu umierało z rozpaczy, a reszta była kompletnie szalona. Po powrocie do Londynu, Diggory powołał komitet do poszukiwania alternatywnego miejsca do Azkabanu albo przynajmniej usunięcia dementorów jako strażników. Eksperci twierdzili, że jeśli dementorów pozbawi się dusz więźniów, którymi się karmili, mogliby opuścić więzienie i udać się na ląd. Jednak Diggory był tak przerażony tym co widział, że nadal kontynuował poszukiwania alternatyw dla Azkabanu.
W 1747 r. podczas pracy w swoim biurze zmarł na smoczą ospę.
Albert Boot
Albert Boot był piątym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1747-1752. Rządził niepełną kadencję, spowodowaną jego odejściem. Był sympatycznym, ale nieudolnym ministrem.
Jego kadencja trwała podczas krwawych buntów goblinów. Ministerstwo starało się z nimi uporać, ale bez skutku. Po nieprawidłowo zarządzanych buntach goblinów zrezygnował ze stanowiska.
Basil Flack
Basil Flack był szóstym Ministrem Magii. Piastował ten urząd przez dwa miesiące w 1752 r. Był Ministrem Magii przez najkrótszy okres. Możliwe, że z powodu kryzysu został wybrany przez społeczność czarodziejów jako tymczasowy minister.
Sprawował swoją władzę w trakcie trwających buntów goblinów. Zrezygnował po tym, jak gobliny połączyły siły z wilkołakami, jako część tych samych buntów, które wywołały dymisję jego poprzednika Alberta Boota.
Hesphaestus Gore
Hesphaestus Gore był siódmym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1752-1770. Został wybrany na to stanowisko co najmniej trzy razy, przy czym w połowie trzeciej kadencji przeszedł na emeryturę. Udało mu się zapanować nad buntami goblinów. Był jednym z pierwszych aurorów.
Udało mu się skutecznie zapanować nad buntami magicznych stworzeń. Odmówił rozważenia programów resocjalizacyjnych dla wilkołaków, co ostatecznie wywołało nowe ataki.
W 1754 r. Gore wraz z włoskim Ministrem Magii sędziowali wyścig na miotłach z Aberdeen do Rzymu między dwoma najsłynniejszymi lataczami w Europie. W koloseum, gdzie mieli zjawić się zawodnicy, wybuchł konflikt między rywalizującymi frakcjami fanów. W wyniku zamieszek doszło do zniszczenia budowli. Orabella Nuttley, urzędniczka Wydziału Niewłaściwego Użycia Czarów, naprawiła kolumny zaklęciem Reparo, które sama stworzyła. Hesphaestus i inni ministrowie poprosili ją, aby nauczyła ich wykonywania tego zaklęcia. W późniejszym czasie Gore przyznał pani Nuttley Order Merlina Pierwszej Klasy za zapobiegnięcie poważnego naruszenia Międzynarodowego Kodeksu Tajności Czarów.
W swojej kadencji znacząco wzmocnił i wyremontował więzienie Azkaban. Po osiemnastu latach sprawowania władzy przeszedł na emeryturę.
Maximilian Crowdy
Maximilian Crowdy był ósmym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1770-1781. Został wybrany na to stanowisko co najmniej dwa razy. Był ministrem broniącym mugoli i mugolaków.
Jako charyzmatyczny lider rozgromił kilka ekstremistycznych ugrupowań zwolenników czystej krwi, które planowały ataki na mugoli.
Zmarł tajemniczo podczas pracy w swoim biurze. Tajemnicza śmierć stała się tematem wielu książek i teorii spiskowych.
Porteus Knatchbull
Porteus Knatchbull był dziewiątym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1781-1789. Został wybrany na to stanowisko jeden raz. Miał duże wpływy na politykę i zarządzanie w Wielkiej Brytanii.
W 1782 roku, w zaufaniu, został poproszony przez ówczesnego mugolskiego premiera, Lorda Northa, o sprawdzenie, czy mógłby poradzić coś wobec umysłowej niestabilności króla Jerzego III. Z tego powodu wyciekło podanie, że Lord North wierzy w czarodziejów i został on zmuszony do rezygnacji po wotum nieufności.
W 1789 prawdopodobnie starał się o reelekcję, ale społeczność czarodziejów wybrała nowego ministra.
Unctuous Osbert
Unctuous Osbert był dziesiątym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1789-1798. Został wybrany na to stanowisko co najmniej dwa razy. Był marionetką Septimusa Malfoya.
Septimus Malfoy, członek potężnej i bogatej rodziny Malfoyów, miał ogromny wpływ na działania ministerstwa i samego ministra. Kadencja Osberta była podporządkowana interesom Malfoya. Wiele osób twierdziło, że minister Unctuous był niczym więcej, jak marionetką Septimusa, który de facto podejmował ważne decyzje za niego.
W 1798 opuścił urząd Ministra Magii, prawdopodobnie przechodząc na emeryturę.
Artemizja Lufkin
Artemizja Lufkin była jedenastym Ministrem Magii. Piastowała ten urząd w latach 1798-1811. Została wybrana na to stanowisko co najmniej dwa razy. Była pierwszą kobietą na stanowisku Ministra Magii.
Wybór kobiety na ministra oburzył konserwatywną część Wizengamotu, zaczęli protestować przeciwko niej. Artemizja mimo wszystko utrzymała się na stanowisku, a nawet została wybrana przez społeczność na drugą kadencję. Założyła Departament Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów, w którym ciężko, ale efektownie pracowała. W czasie jej kadencji odbyła się jedna z edycji Mistrzostw Świata w Quidditchu.
Po zakończeniu kadencji, w 1811 roku przestała być Ministrem Magii. Możliwe, że nadal pracowała w Departamencie Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów.
XIX wiek
Grogan Kikut
Grogan Kikut był dwunastym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1811-1819. Został wybrany na to stanowisko co najmniej dwa razy. Był popularnym Ministrem Magii.
Jako nowo mianowany Minister Magii, zdecydował, że „istotą jest każde stworzenie obdarzone inteligencją wystarczającą do zrozumienia praw magicznej społeczności i do współodpowiedzialności przy ustaleniu tych praw”. Z tego powodu podzielił Departament Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami na trzy wydziały: Wydział Zwierząt, Wydział Istot i utworzony później Wydział Duchów.
Prawdopodobnie podczas kadencji Kikuta odbyły się w Ministerstwie Magii manifestacje duchów, które spowodowały, że minister stworzył wcześniej wspomniany Wydział Duchów. Był również pasjonatem quidditcha, dlatego był również odpowiedzialny za stworzenie Departamentu Magicznych Gier i Sportów.
W 1819 roku nie udały mu się starania o reelekcję. Prawdopodobnie dalej pracował w Ministerstwie Magii.
Josephina Flint
Josephina Flint była trzynastym Ministrem Magii. Piastowała ten urząd w latach 1819-1827. Została wybrana na to stanowisko co najmniej dwa razy. Była znana ze swojej nietolerancji wobec mugolskich przedmiotów.
Josephina ujawniła niezdrowe, anty−mugolskie uprzedzenia w biurze i nie przepadała za ich nowymi wynalazkami, jakim był na przykład telegraf. Według niej miał on przeszkadzać w prawidłowym działaniu różdżki.
Prawdopodobnie, w wyborach nie została ponownie wybrana na ten urząd.
Ottalina Gambol
Ottalina Gambol była czternastym Ministrem Magii. Piastowała ten urząd w latach 1827-1835. Została wybrana na to stanowisko co najmniej dwa razy. Wprowadziła nowy środek transportu dla uczniów Hogwartu.
Wprowadziła Ekspres Hogwart−Londyn, który zastępował dotychczasowe świstokliki, teleportację za pomocą proszku Fiuu oraz wiele innych sposobów podróżowania do Hogwartu. Nie było to proste, ponieważ mugole nie mogli się dowiedzieć o istnieniu tegoż pociągu. Powołała komisję, która rzuciła na pociąg sto sześćdziesiąt siedem zaklęć, które miały skutecznie ukrywać pociąg. Wiele rodzin czystej krwi oburzało się, że ich dzieci do szkoły muszą jeździć mugolskim środkiem transportu. Uważali to za poniżające i niehigieniczne. Gambol zakończyła trwające od wielu lat rozważenia na temat transportu uczniów do Hogwartu w Highland, w Szkocji.
Radolfus Lestrange
Radolfus Lestrange był piętnastym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1835-1841. Rządził niepełną jedną kadencję. Chciał przeprowadzić reformy w Ministerstwie Magii.
W czasie swojej kadencji chciał zlikwidować z Ministerstwa Magii Departament Tajemnic. Jednak nie było to pochwalane przez większość osób.
Zrezygnował ze stanowiska ze względu na zły stan zdrowia. Plotka głosi, że prawdziwym powodem odejścia Lestrange'a była niezdolność do radzenia sobie z natężeniem pracy w biurze.
Hortensia Milliphutt
Hortensia Milliphutt była szesnastym Ministrem Magii. Piastowała ten urząd w latach 1841-1849. Została wybrana na to stanowisko co najmniej dwa razy. Wprowadzała wiele nowych legislacji.
Hortensia wprowadziła więcej legislacji niż jakikolwiek inny wcześniej urzędujący minister. Większość z nich była użyteczna, ale do jej politycznego upadku doszło, gdy zaczęła ustanawiać nużące regulacje (dotyczące m.in. szpiczastości kapelusza i tym podobnym).
Z tego powodu nie została wybrana na kolejną kadencję.
Evangeline Orpington
Evangeline Orpington była siedemnastym Ministrem Magii. Piastowała ten urząd w latach 1849-1855. Rządziła pełną jedną kadencję. Była jedną z najlepszych Ministrów Magii w historii.
Po tym, gdy jeden z jej poprzedników zatwierdził nowy środek transportu jakim był Ekspres Londyn-Hogwart, ministerstwo postanowiło zbudować stację kolejową w Hogsmeade. Nie byli jednak w stanie zbudować kolejnej stacji w Londynie, gdyż naruszałoby to Międzynarodowy Kodeks Tajności Czarów. Pani minister Orpington wpadła na pomysł stworzenia nowej platformy na stacji King's Cross, dostępnej wyłącznie dla czarodziejów – Peron 9¾. Minister była dobrą przyjaciółką królowej Wiktorii Hanowerskiej, która nigdy nie odkryła jej prawdziwej tożsamości. Mówiło się, że Orpington wspomagała armię brytyjską w czasie wojny krymskiej (za pomocą magii tj. nielegalnie).
Evangeline Orpington opuściła urząd w roku 1855.
Priscilla Dupont
Priscilla Dupont była osiemnastym Ministrem Magii. Piastowała ten urząd w latach 1855-1858. Rządziła niepełną kadencję. Była znana ze swojej nienawiści do mugolskiego premiera.
Zasłynęła z nienawiści do Lorda Palmerstona. Niechęć Dupont do premiera sprawiała tyle problemów (zamieniała monety w kieszeniach jego płaszcza w żabią ikrę), że wkrótce została zmuszona do ustąpienia z pełnionej funkcji. Co ciekawe, Lord Palmerston został odwołany przez mugoli dwa dni później, 19 lutego 1858 r.
Dugald McPhail
Dugald McPhail był dziewiętnastym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1858-1865. Rządził jedną pełną kadencję. W czasie jego urzędowania, ministerstwo przeżywało okres rozkwitu.
W 1865 r. Dugald zainspirowany mugolskimi autobusami, stworzył dyskretny magiczny autobus Błędny Rycerz dla młodych i starszych niedołężnych czarodziejów. Za jego czasów Ministerstwo Magii przeżywało prawdziwy okres rozkwitu i pokoju.
Bez powodzenia starał się o reelekcję.
Faris Spavin
Faris Spavin był dwudziestym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1865-1903. Został wybrany na to stanowisko co najmniej sześć razy. Był najdłużej panującym Ministrem Magii w historii. Uczestniczył w pogrzebie Wiktorii Hanowerskiej.
Przeżył próbę zabójstwa tj. kopnięcia przez centaura, rozzłoszczonego opowiadanym przez Spavina dowcipem (centaur, duch i krasnal wchodzą do baru). W 1875 roku wprowadził zakaz nadużywania magii nieletnim czarodziejom, ograniczając ich do używania magii tylko na terenie szkoły magii. Za nie przestrzeganie tego zakazu, groziło wydalenie ze szkoły i wyrok przed Wizengamotem.
Chciał dokonać wiele zmian dotyczących Dziurawego Kotła. Wygłosił siedem przemówień przed Wizengamotem dotyczących głównie wejścia do lokalu przez Charing Cross Road. Ostatecznie musiano użyć kilku klątw Imperius na mugolach, aby nie odkryli magicznego świata. Po tych zdarzeniach jego sekretarz wręczył mu notatkę opisującą wydarzenia, które Spavin chciał, aby zostały spełnione.
Faris Spavin był również znany z wprowadzenia kilku reform do quidditcha. Wraz z Departamentem Magicznych Gier i Sportów wprowadził zakaz stosowania faulu ogłupienia podczas gry w quidditcha. Zakaz ten wywołał niezadowolenie wśród graczy i kibiców. W tym czasie odbywało się wiele ataków na Departament Magicznych Gier i Sportów, a sam minister był nazywany marionetką.
Wziął udział w pogrzebie królowej Wiktorii Hanowerskiej, na który założył czapkę admirała. Niedługo po pogrzebie Wizengamot delikatnie zasugerował Spavinowi ustąpienia ze stanowiska Ministra Magii. Ostatecznie opuścił urząd w 1903 roku, w wieku 147 lat. Był najdłużej sprawującym władzę Ministrem Magii.
XX wiek
Venusia Crickerly
Venusia Crickerly była dwudziestym pierwszym Ministrem Magii. Piastowała ten urząd w latach 1903-1912. Została wybrana na to stanowisko co najmniej dwa razy. Była dobrym ministrem.
Zanim została Ministrem Magii pracowała jako jeden z aurorów w Biurze Aurorów. Była drugim aurorem powołanym na stanowisko ministra. Była lubiana i uważana za kompetentną osobę na tę funkcję. Gdy jej pierwsza kadencja dobiegła końca została wybrana na kolejną, jednak pod jej koniec zginęła w dziwacznym wypadku w ogrodzie powiązanym z mandragorami.
Archer Evermonde
Archer Evermonde był dwudziestym drugim Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1912-1923. Został wybrany na to stanowisko co najmniej dwa razy. Kierował ministerstwem podczas I wojny światowej.
Podczas pierwszej wojny światowej ustanowił nowy przepis, który zabraniał czarownicom i czarodziejom mieszania się w sprawy mugoli z obawy, że ewentualna współpraca obu stron doprowadzi do naruszenia Międzynarodowego Kodeksu Tajności. Tysiące obywateli potępiło zachowanie Evermonde'a i, mimo odgórnego zakazu, pomagało mugolom. Za zatwierdzenie tego przepisu minister Evermonde został publiczne potępiony przez członka Wizengamotu Henry'ego Pottera, co spowodowało drobne zamieszania pod koniec jego kadencji.
Z powodu niekompetencji nie został wybrany na kolejną kadencję.
Lorcan McLaird
Lorcan McLaird był dwudziestym trzecim Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1923-1925. Rządził niepełną, jedną kadencję. Był utalentowanym, ale małomównym ministrem.
Jako małomówny czarodziej preferował komunikować się przy użyciu monosylab i wydmuchach dymu, które wywoływał z końca różdżki.
Po dwóch latach kierowania ministerstwem został zmuszony do ustąpienia, z powodu całkowicie irytującej ekscentryczności.
Hector Fawley
Hector Fawley był dwudziestym czwartym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1925-1939. Został wybrany na to stanowisko co najmniej dwa razy. Kierował ministerstwem podczas rewolucji Gellerta Grindelwalda.
Minister Fawley został wybrany jako całkowite przeciwieństwo swojego poprzednika Lorcana McLairda. Fawley był żywiołowy i krzykliwy. Jego kadencja zbiegła się w czasie z początkiem rewolucji „dla większego dobra” Gellerta Grindelwalda. Fawley nie wziął na poważnie zagrożenia dla społeczności świata czarodziejów ze strony Grindelwalda, dlatego w 1939 r. bezskutecznie ubiegał się o reelekcję.
Leonard Spencer-Moon
Leonard Spencer-Moon był dwudziestym piątym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1939-1948. Został wybrany na to stanowisko co najmniej dwa razy. Za jego kadencji rozpoczął się globalny konflikt czarodziejów,, który efektownie starał się złagodzić.
Leonard Spencer−Moon rósł w rangę w Ministerstwie Magii zaczynając jako chłopiec podający herbatę w Departamencie Magicznych Wypadków i Katastrof. Okazał się solidnym ministrem, nadzorował okres wielkiego międzynarodowego konfliktu zarówno w świecie czarodziejskim (globalna wojna czarodziejów), jak i mugolskim (II wojna światowa). Był także znany z utrzymywania dobrych stosunków z Winstonem Churchillem, premierem mugoli.
W 1948 roku bezskutecznie ubiegał się o reelekcję.
Wilhelmina Tuft
Wilhelmina Tuft była dwudziestym szóstym Ministrem Magii. Piastowała ten urząd w latach 1948-1959. Została wybrana na to stanowisko co najmniej dwa razy. Była sympatycznym ministrem, a jej kadencja przebiegła wspaniałomyślnie.
Tuft była wesołą czarownicą, która pełniła funkcje ministra w czasie pokoju, a jej kadencja była pomyślna i udana.
Podczas drugiej kadencji, w 1959 roku zmarła w swoim biurze na alergię wywołaną przez cukierki o smaku raptuśnika. Następcą został jej syn Ignatius Tuft.
Ignacy Tuft
Ignacy Tuft był dwudziestym siódmym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1948-1962. Rządził niepełną jedną kadencję. Rozpoczął wprowadzanie kontrowersyjnego programu ochrony świata czarodziejów.
Został wybrany ministrem po śmierci swojej matki, Wilhelminy Tuft. Obiecał wszczęcie niebezpiecznego i kontrowersyjnego programu, jakim było hodowanie i udamawianie dementorów.
Nie kończąc swojej kadencji został wydalony z Ministerstwa Magii. Zastąpił go Nobby Leach.
Nobby Leach
Nobby Leach był dwudziestym ósmym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1962-1968. Rządził niepełną jedną kadencję. Był pierwszym mugolakiem, który został Ministrem Magii.
Wybranie go na Ministra Magii wywołało niemałe zamieszanie. Wielu pracowników uznających wyższość czarodziejów czystej krwi zrezygnowało ze stanowisk, bo nie chcieli pracować dla mugolaka. Spekulowano, że minister Leach ingerował w wyniki World Cup 1966 w Anglii, jednak sam minister temu zaprzeczał.
Odszedł z powodu zachorowania na nieznaną do tej pory chorobę, co spowodowało pojawieniem się wielu teorii spiskowych na temat Nobby'ego.
Eugenia Jenkins
Eugenia Jenkins była dwudziestym dziewiątym Ministrem Magii. Piastowała ten urząd w latach 1968-1975. Rządziła jedną, pełną kadencję. Była zamieszana w konflikt między czarodziejami a charłakami.
Pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku zajmowała się głównie zamieszkami czarodziejów czystej krwi z charłakami. Do zamieszek dochodziło często podczas Marszu Praw Charłaków. Czarodzieje uważali, że nie była w stanie walczyć przeciwko Voldemortowi i przygotować do tego ministerstwa.
Eugenia została usunięta z urzędu ze względu na znaczący wzrost sił Lorda Voldemorta.
Harold Minchum
Harold Minchum był trzydziestym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1975-1980. Rządził niepełną jedną kadencję. Został wybrany w czasie kryzysu świata czarodziejów, związanego z rosnącym w siłę Lordem Voldemortem.
Świat czarodziejów wierzył, że minister Minchum będzie dobrym ministrem w okresie walki. Jednak jego jedyną metodą obrony okazało się umieszczenie większej ilości dementorów wokół Azkabanu, co ostatecznie nie powstrzymało Voldemorta.
Z tego powodu przed zakończeniem kadencji został usunięty z urzędu.
Milicenta Bagnold
Milicenta Bagnold była trzydziestym pierwszym Ministrem Magii. Piastowała ten urząd w latach 1980-1990. Została wybrana na to stanowisko co najmniej dwa razy. Była odpowiedzialna za porządek i uspokojenie społeczności po upadku Lorda Voldemorta.
Milicenta musiała się tłumaczyć z licznych naruszeń Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów, które zostały złamane 31 października 1981, kiedy to Lily i James Potterowie zostali zamordowani przez Lorda Voldemorta. Wypowiedziała ona potem słynne słowa, uznawane obecnie za nietaktowne: „zapewniam nam niezbywalne prawo do zabawy”.
W 1990 roku przeszła na zasłużoną emeryturę.
Korneliusz Knot
Korneliusz Knot
Korneliusz Knot był trzydziestym drugim Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1990-1996. Rządził niepełną jedną kadencję. Podczas swojego panowania zajmował się błahymi sprawami, nie skupiając się na konkretach.
Zanim został ministrem pracował jako zastępca dyrektora w Departamencie Magicznych Wypadków i Katastrof. Był świadkiem upadku Lorda Voldemorta. W 1990 roku, po odejściu Milicenty Bagnold, awansował i został ministrem. Na bieżąco spotykał się z premierem mugoli. Nie chciał uwierzyć w powrót Lorda Voldemorta. Nakładał naciski na „Proroka Codziennego”, gdyż myślał, że Dumbledore chce zająć jego miejsce. Po bitwie w Departamencie Tajemnic, na własne oczy zobaczył Voldemorta i był zmuszony przyznać prawdę Albusowi i Harry'emu. Po ucieczce Czarnego Pana, skrzat domowy i goblin prowadzili osłupiałego Korneliusz Knota. Minister był zdziwiony, że Voldemortowi udało się dostać do Ministerstwa Magii. W krótkim oświadczeniu Minister Magii potwierdził, że Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać powrócił do kraju i znów działa. Knot był wyraźnie zmęczony i sfrustrowany. Z przykrością oznajmił również o masowym buncie dementorów Azkabanu. Apelował wszystkich czarodziejów o czujność.
Społeczność czarodziejów nie była zadowolona i domagała się jego dymisji. On sam, 2 lipca 1996 roku, odszedł z urzędu. Jego następcą został Rufus Scrimgeour, który zaproponował Knotowi, aby został jego doradcą.
Rufus Scrimgeour
Rufus Scrimgeour
Rufus Scrimgeour był trzydziestym trzecim Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1996-1997. Rządził niepełną jedną kadencję. Został wybrany ministrem na kryzysowe czasy świata czarodziejów.
Po odejściu Knota został wybranym nowym Ministrem Magii. Swoją władzę rozpoczął od przemówienia, które miało umocnić na duchu cały świat czarodziejski. Następnie udał się do premiera mugoli, gdzie przedstawił mu trudną sytuację w magicznym społeczeństwie. Jego współpracownicy zajmowali się wtedy głównie wyłapywaniem śmierciożerców oraz czarodziejów pod klątwą Imperiusa. Podobnie jak poprzednik wysyłał aurorów, aby szpiegowali Albusa Dumbledore'a. Sam często się z nim spotykał i prosił o rady. Chciał zmusić Harry'ego Pottera, aby pomógł Ministerstwu Magii w odbudowie i pokazaniu jego siły. Wziął udział w pogrzebie dyrektora Hogwartu, nie czując się odpowiedzialnym za jego śmierć. W lipcu 1997 roku udał się na ślub Billa i Fleur, gdzie wręczył Harry'emu, Ronowi i Hermionie przedmioty zapisane im przez Dumbledore'a. Chciał dowiedzieć się, co dyrektor chciał im przez to przekazać.
1. sierpnia 1997 roku Scrimgeour został schwytany i torturowany przez Lorda Voldemorta, w celu zdobycia informacji, gdzie ukrywa się Harry Potter. Ten jednak wykazał się odwagą i nie zdradził tej informacji, za co został zabity.
Pius Thicknesse
Pius Thicknesse
Pius Thicknesse był trzydziestym czwartym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1997-1998. Rządził niepełną jedną kadencję. Podczas sprawowania urzędu ministra był pod klątwą Imperiusa.
W lecie 1997 roku w ramach planu przejęcia ministerstwa przez Voldemorta, Yaxley rzucił klątwę Imperiusa na Piusa Thicknesse. Thicknesse pod wpływem tego zaklęcia robił wszystko, aby pomóc Voldemortowi przejąć Ministerstwo Magii oraz aby minister Rufus Scrimgeour upadł. „Prorok Codzienny” został odprowadzony od prawdy. Świadczy o tym to, że zostało napisane w nim, że Rufus Scrimgeour zrezygnował, a Pius Thicknesse go zastępuje. Pius Thicknesse w rzeczywistości był tylko marionetką Lorda Voldemorta, który teraz mógł poszerzać swoją władzę poza Ministerstwem Magii. Voldemort, za pośrednictwem Thicknesse'a, wprowadził nowy system w ministerstwie, który był bardziej zgodny z ideologią śmierciożerców. Zastąpił Fontannę Magicznego Braterstwa na posągi czarodzieja i czarownicy siedzących na tronie z mugoli, szlam i charłaków. Pius okazywał swoją nienawiść do mugoli oraz zdrajców krwi, wyzywając ich od najgorszych. Podczas bitwy o Hogwart, Pius Thicknesse walczył u boku śmierciożerców i Lorda Voldemorta. Był wśród grupy zamaskowanych kapturem śmierciożerców. Stoczył walkę z Percym Weasleyem. Jego kaptur zsunął się, gdy próbował uniknąć klątwy.
Prawdopodobnie zginął w bitwie o Hogwart lub został odsunięty od władzy zaraz po śmierci Voldemorta.
Kingsley Shacklebolt
Kingsley Shacklebolt
Kingsley Shacklebolt był trzydziestym piątym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1998-2019. Sprawował władzę trzy kadencje. Zaraz po bitwie o Hogwart został powołany tymczasowym Ministrem Magii. Kilka tygodni później społeczność czarodziejów zdecydowała, że ma nim zostać oficjalnie.
Rozpoczął prace w ministerstwie niszcząc korupcję i dyskryminację. Zakazał wykorzystywania dementorów do pilnowania Azkabanu oraz zabronił używania ich do dręczenia przeciwników ministerstwa. Usunął z ministerstwa wszystkich nieodpowiednich ludzi i zastąpił ich w pełni wykwalifikowanymi urzędnikami. Harry'ego Pottera wyznaczył jako nowego szefa Biura Aurorów. Percy'ego Weasleya mianował wysokiej rangi urzędnikiem. Naprawił świat czarodziejski po okresie terroru Voldemorta i śmierciożerców. Udało mu się całkowicie zrewolucjonizować Ministerstwo Magii, a przy pomocy Hermiony Granger zminimalizować różnice między czarodziejami różnych statusów krwi. Cieszył się dużym zaufaniem, dzięki czemu został wybrany ministrem aż trzy razy.
XXI wiek
Hermiona Granger
Hermiona Granger
Hermiona Granger była trzydziestym szóstym Ministrem Magii. Pierwszą kadencję rozpoczęła w 2019 roku. Udało jej się całkowicie zrewolucjonizować Ministerstwo Magii, a przy pomocy Kingsleya Shacklebolta zminimalizować różnice między czarodziejami różnych statusów krwi.
Po ostatecznej klęsce Lorda Voldemorta, Hermiona – w przeciwieństwie do Harry'ego Pottera i Ronalda Weasleya – wróciła do Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, by zakończyć siódmy rok nauki. Wkrótce po Owutemach rozpoczęła pracę w Ministerstwie Magii, w Departamencie Przestrzegania Prawa Czarodziejów. Przyczyniła się do tego, że skrzaty domowe dostawały większe wynagrodzenie.
Około 2019 roku, Hermiona została wybrana nowym Ministrem Magii. W lecie 2020 roku, Hermiona odwiedziła Harry'ego i poprosiła go o dokończenie formalności i innych zadań, które były jeszcze do zrobienia. Wyraziła swoje obawy dotyczące dużej aktywności złych mocy, podobnych do tych, które miały miejsce za czasów Lorda Voldemorta. Harry przypomniał jej, że można było użyć zmieniacza czasu i w znacznie szybszym tempie wykonać wszystkie prace. Zgodzili się, że wszystkie zmieniacze powinny zostać ukryte i w swoim czasie zniszczone.
Kilka miesięcy później, Hermiona wracając do swojego biura została zatrzymana przez Rona, w którego tak naprawdę przemienił się Albus Potter. Albus starał się odwrócić jej uwagę, podczas gdy Scorpius Malfoy i Delphini zamierzali ukraść zmieniacz czasu. Hermionie zdawało się, że Ron jest nienaturalnie zdenerwowany, ale na szczęście Scorpiusowi i Delphini udało się w porę znaleźć zmieniacz czasu.
Hermiona dowiedziała się o koszmarach Harry'ego oraz o tym, że jego blizna znów go boli. Jednak nikt nie myślał wtedy, że może to być oznaka zagrożenia.
Życie Hermiony zostało zmienione przez Albusa i Scorpiusa, gdy zaczęli cofać się w czasie. W jednej z alternatywnych rzeczywistości, Hermiona nie wyszła za Rona i została nauczycielem obrony przed czarną magią w Hogwarcie. W innej alternatywnej rzeczywistości, w której to Lord Voldemort zabił Harry'ego Pottera, Hermiona ukrywała się jako członek Gwardii Dumbledore'a wraz z Ronem i Severusem Snape'em.
Po powrocie do prawdziwej rzeczywistości Hermiona odwiedziła Hogwart i spotkała się z profesor McGonagall. Hermiona wraz z Ronem, Harrym, Ginny i Draco byli bardzo wyrozumiali. Nie chcieli karać Albusa i Scorpiusa za ich występek, ale profesor McGonagall przypomniała im o wielkim niebezpieczeństwie, jakie wiąże się z cofaniem w czasie i zmienianiem rzeczywistości.
Delphi była bardzo zdenerwowana i przeniosła się aż do 1981 roku, czyli do czasu, w którym Voldemort zabił rodziców Harry'ego. Córka chciała ostrzec ojca, do czego to doprowadzi. Albus i Scorpius pospieszyli za nią i dotarli do Doliny Godryka. Za pomocą kocyka dali informację o tym, gdzie są i co się zaraz stanie swoim rodzicom w przyszłości.
Harry, Ginny, Draco, Ron i Hermiona również cofnęli się do Doliny Godryka w 1981 roku, przy użyciu innego zmieniacza czasu. Chcieli tym samym pomóc chłopcom. Harry zaproponował, że przetransmutuje się w Voldemorta i zwabi Delphini w pułapkę. Pozostali czekali w kościele, za dużymi, drewnianymi drzwiami, aby Harry był w stanie ściągnąć ją do środka.
Delphi w końcu pojawiła się i Harry „przebrany” za Voldemorta udawał, że widzi ją pierwszy raz w życiu, że kompletnie nie wie kim jest. Delphi wyjaśniła mu, że jest jego córką. W trakcie rozmowy Delphi zorientowała się, że Voldemort to tak naprawdę Harry. Wybiegając, bez pomocy różdżki, zamknęła za sobą drzwi, rzucając także zaklęcie w stronę Harry'ego. Był zmuszony do ukrycia się pod jedną z ław kościoła. Gdy wróciła i była blisko zabicia Pottera, Albus przybył z pomocą, rzucając różdżkę do swojego ojca. Wspólnie udało im się obezwładnić Delphini.
Delphi następnie została postawiona przed Wizengamotem i uwięziona w Azkabanie za swoje zbrodnie.
Za osiągnięcia Hermiona została umieszczona na kartach dołączonych do czekoladowych żab.
Obowiązki Ministra Magii
Spotkania z premierem mugoli
Minister Magii był zobowiązany podczas rozpoczęcia kadencji, swojej lub premiera, przedstawić się swojemu odpowiednikowi w świecie mugoli. Musiał również informować premiera o sytuacjach awaryjnych w świecie magii, które mogły znacząco wpłynąć na życie mugoli. Ważne wizyty Ministra Magii były zapowiadanie przez obraz Ulicka Gumpa, znajdującego się w gabinecie premiera.
Wydanie specjalne Proroka Codziennego
Odznaczanie Orderem Merlina
Minister Magii zasiadał w kapitule Orderu Melina. Razem z komisją decydował, komu należy się odznaczenie. Mógł również wybrać klasę orderu, którym zostanie odznaczony dany czarodziej.
Prorok Codzienny
Minister Magii miał znaczący wpływ na artykuły zawarte w „Proroku Codziennym”. Mógł zasugerować, na jaki temat miał zostać napisany artykuł, a redaktorzy gazety go wydawali. Miał również prawo wycofania z gazety artykułów krytykujących pracę ministerstwa oraz urzędników.
Obrady Wizengamotu
Rozprawy Wizengamotu
Minister Magii zastępował Naczelnego Maga Wizengamotu w prowadzeniu rozpraw i wydawaniu wyroków Wizengamotu. Był zarówno oskarżycielem, jak i czytającym pytania. Mógł zwoływać w każdej chwili posiedzenia Wizengamotu.
Zarządzanie
Minister zarządzał całym Ministerstwem Magii. To jemu podlegały wszystkie biura i departamenty w ministerstwie. Kontrolował pracę każdego z działów oraz odpowiadał za prawidłowe funkcjonowanie każdego z nich. Mógł w każdej chwili zwołać wszystkich szefów departamentów na spotkanie.
Ciekawostki
- Basil Flack był najkrócej panującym ministrem. Rządził zaledwie dwa miesiące. Natomiast najdłużej urząd Ministra Magii pełnił Faris Spavin – aż 38 lat, od 1865 do 1903 roku.
- Wszelkie decyzje podjęte przez Ministra Magii muszą zostać zatwierdzone przez większość członków Wizengamotu.
- Albus Dumbledore był trzykrotnie proponowany na stanowisko Ministra Magii, jednak za każdym razem odmówił. Wynikało to z przeszłości Dumbledore'a, przez którą nabrał przekonania, że nie można mu ufać z taką mocą.
- Bartemiusz Crouch Sr po odejściu na emeryturę Milicenty Bagnold był uważany za najlepszego kandydata na nowego Ministra Magii. Sam również całe życie pracował na ten tytuł. Jednak jego marzenia przepadły, kiedy okazało się że jego syn Bartemiusz Crouch Junior był związany z Lordem Voldemortem.
- Po bitwie w Departamencie Tajemnic, w krótkim oświadczeniu ówczesny Minister Magii Korneliusz Knot potwierdził, że Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać powrócił do kraju i znów działa. Pod koniec czerwca 1996 roku przygotowywał się również do odejścia z urzędu. Można przypuszczać, że urzędnicy poszukiwali odpowiedniego następcy. Amelia Bones jako jedna z najważniejszych urzędniczek ministerstwa i doskonale wykształcona oraz doświadczona czarownica prawdopodobnie była brana pod uwagę, jako kandydat na nowego ministra. Nie została jednak nim wybrana. Mogą być tego dwie przyczyny – pierwsza, to śmierć Amelii[2], druga, to brak zainteresowania tym stanowiskiem, w związku z trudną sytuacją panującą w świecie czarodziejów. Ostatecznie, nowym ministrem został wybrany wysoki urzędnik Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów, będący również szefem Biura Aurorów – Rufus Scrimgeour.
Oś czasu
Lista Ministrów Magii
| lp. | NAZWISKO | LATA PEŁNIENIA FUNKCJI |
|---|---|---|
| 1. | Ulick Gamp | 1707-1718 |
| 2. | Damocles Rowle | 1718-1726 |
| 3. | Perseus Parkinson | 1726-1733 |
| 4. | Eldritch Diggory | 1733-1747 |
| 5. | Albert Boot | 1747-1752 |
| 6. | Basil Flack | 1752-1752 |
| 7. | Hesphaestus Gore | 1752-1770 |
| 8. | Maximilian Crowdy | 1770-1781 |
| 9. | Porteus Knatchbull | 1781-1789 |
| 10. | Unctuous Osbert | 1789-1798 |
| 11. | Artemizja Lufkin | 1798-1811 |
| 12. | Grogan Stump | 1811-1819 |
| 13. | Josephina Flint | 1819-1827 |
| 14. | Ottalina Gambol | 1827-1835 |
| 15. | Radolphus Lestrange | 1835-1841 |
| 16. | Hortensia Milliphutt | 1841-1849 |
| 17. | Evangeline Orpington | 1849-1855 |
| 18. | Priscilla Dupont | 1855-1858 |
| 19. | Dugald McPhail | 1858-1865 |
| 20. | Faris Spavin | 1865-1903 |
| 21. | Venusia Crickerly | 1903-1912 |
| 22. | Archer Evermonde | 1912-1923 |
| 23. | Lorcan McLaird | 1923-1925 |
| 24. | Hector Fawley | 1925-1939 |
| 25. | Leonard Spencer-Moon | 1939-1948 |
| 26. | Wilhelmina Tuft | 1948-1959 |
| 27. | Ignatius Tuft | 1959-1962 |
| 28. | Nobby Leach | 1962-1968 |
| 29. | Eugenia Jenkins | 1968-1975 |
| 30. | Harold Minchum | 1975-1980 |
| 31. | Milicenta Bagnold | 1980-1990 |
| 32. | Korneliusz Knot | 1990-1996 |
| 33. | Rufus Scrimgeour | 1996-1997 |
| 34. | Pius Thicknesse | 1997-1998 |
| 35. | Kingsley Shacklebolt | 1998-2019 |
| 36. | Hermiona Granger | 2019- |
Porównanie wybranych ministrów i premierów
Występowanie
- Harry Potter i Kamień Filozoficzny (książka) (pierwszy raz wspomniany)
- Harry Potter i Komnata Tajemnic (książka) (pierwsze wystąpienie)
- Harry Potter i Komnata Tajemnic (film)
- Harry Potter i więzień Azkabanu (książka)
- Harry Potter i więzień Azkabanu (film)
- Harry Potter i Czara Ognia (książka)
- Harry Potter i Czara Ognia (film)
- Harry Potter i Zakon Feniksa (książka)
- Harry Potter i Zakon Feniksa (film)
- Harry Potter i Książę Półkrwi (książka)
- Harry Potter i Insygnia Śmierci (książka)
- Harry Potter i Insygnia Śmierci: część pierwsza (film)
- Harry Potter i Insygnia Śmierci: część druga (film)
- Harry Potter i Przeklęte Dziecko
- Harry Potter i Przeklęte Dziecko (książka)
- Daily Prophet Newsletters
- LEGO Harry Potter: Lata 1−4
- LEGO Harry Potter: Lata 5−7
- Harry Potter for Kinect
- Wizarding World (strona internetowa)
- Harry Potter: The Character Vault
- Bloomsbury Live Chat
- Harry Potter. Magiczny almanach
Przypisy
- ↑ Pottermore – Ministers for Magic By J.K. Rowling
- ↑ Amelia Bones została zamordowana na początku lipca, a Korneliusz Knot złożył oficjalną rezygnację dopiero 2 lipca 1996 roku.
 |