Wilkołak w czasie przemiany
Likantropia (ang. Lycanthropy), znana również jako wilkołactwo — przemiana czarodzieja (bardzo rzadko przypadłość ta dotyka mugoli) w wilkołaka, która ma miejsce w czasie pełni księżyca. Podczas przemiany w wilkołaka, czarodziej traci swoją ludzką świadomość i działa instynktownie, przejmując zwierzęce zachowania i cechy: staje się silniejszy, zwinniejszy i bardziej odporny. Osoby cierpiące na tę przypadłość, często są izolowane od społeczeństwa i żyją na uboczu. Przemiana trwa parę chwil, ale jest bardzo bolesna. Natomiast czas po przemianie, po jakim wilkołak zmieni się z powrotem w postać ludzką, sięga około 3 dni. Na likantropię zapadają osoby ugryzione przez wilkołaka w czasie pełni. Przykładami wilkołaków są Remus Lupin i Fenrir Greyback.
Zdolności[]
Przemiana w wilkołaka – Lupin
Wilkołaki podczas pełni księżyca zmieniają się w zwierzę (wilka, lub półczłowieka−półwilka), dzięki temu wyostrzają się ich zmysły: lepiej widzą w ciemności, słyszą, czują (mają lepsze powonienie). Ich siła fizyczna znacznie się zwiększa i potrafią skakać z wysokiej odległości, nie robiąc sobie krzywdy. Są znacznie zwinniejsze i potrafią się dzięki ostrym pazurom i sile, znacznie lepiej wspinać[1]. Ich zęby się wyostrzają i mogą rozszarpywać swe ofiary z większą łatwością. Ważną zdolnością wilkołaków podczas przemiany jest zarażenie swoją przypadłością osób zdrowych przez ugryzienie.
Skutki ugryzienia – szczegóły zarażenia[]
Strona Wizarding World podaje, że ugryzienie mugoli przez wilkołaka (podczas pełni), kończy się najczęściej ich śmiercią. W przypadku gdy ugryziony zostanie czarodziej (taki jak Remus Lupin), ofiara przeżywa, ale na ugryzionego zostaje przeniesiona likantropia. Do zarażenia likantropią dochodzi, gdy po ugryzieniu, ślina wilkołaka zostaje zmieszana z krwią ofiary.
Wilkołactwo, a prawny nadzór[]
Najbardziej znane wilkołaki, Remus Lupin i Fenrir Greyback
Wilkołaki nie zostały przez Ministerstwo Magii określone ani jako „ludzie” ani jako „bestie” – ich status jest więc nieokreślony. Wydano dekret dotyczący wilkołaków, który miał zapewnić kontrolę nad nimi: wilkołaki miały podpisać dekret, w którym przyznawały się do swego 'statusu' i zobowiązywały do (przymusowego) izolowania ich raz w miesiącu od społeczeństwa (w czasie przemiany podczas pełni), rzekomo dla ich własnego bezpieczeństwa. Dekret poniżał wilkołaki i kazał im czuć się istotami gorszymi i niebezpiecznymi dla innych. Stanowisko Ministerstwa można streścić w zdaniu: „Wstydźcie się, że jesteście wilkołakami, przyznajcie się do choroby, ale i tak będziecie uchodzić w naszym świecie za szkodliwe i groźne bestie, które należy izolować od normalnych ludzi”. W rezultacie żaden wilkołak nie przyznawał się do swej 'przypadłości' i ich liczba oraz status pozostały nieokreślone. Próby zamykania wilkołaków przez Ministerstwo spotęgowały już i tak złą opinię o tych istotach w społeczeństwie. Były one niepożądane (obawiano się ich ataków) w świecie czarodziejów i żyły z dala od skupisk ludzkich – w lasach i na odludziu. Polityka ministerstwa wobec wilkołaków pokazuje, że nie miało ono pomysłu na rozwiązanie problemu wilkołaków i ich życia w społeczeństwie. Broniło wyłącznie interesu większości, uznającej je za szkodliwe i pozbawione ludzkich cech. Narzuciło opresyjny system na wilkołaki (przymusowa izolacja chroniąca innych obywateli), przez co te jeszcze bardziej były zmuszone do ukrywania swej przypadłości i życia z dala od społeczeństwa.
Odbiciem typowej postawy wobec wilkołaków w społeczności czarodziejów, jest opinia Lyalla Lupina o Greybacku, że wilkołaki nie mają prawa żyć i powinno się je tępić. Lyall Lupin był pracownikiem Departamentu Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami, w którym wydano dekret dotyczący m.in. izolacji wilkołaków. Faktem jest jednak, że Greyback odznaczał się wyjątkowym nawet jak na wilkołaki okrucieństwem. Z premedytacją planował swoje ataki na ludzi, mszcząc się w ten sposób za zmarginalizowanie kwestii wilkołaków i skazanie ich na życie poza społeczeństwem.
Niestety Greyback uciekł z Ministerstwa i wziął odwet na Lyallu Lupinie: zaatakował jego rodzinę w noc podczas pełni z zamiarem zabicia jego syna Remusa. Chłopiec przeżył, ale został zarażony likantropią, stając się wilkołakiem. Miało to znaczenie w III części przygód Harry'ego, gdy jako nauczyciel obrony przed czarną magią przemienił się w wilkołaka. Później (po 'życzliwej' interwencji Severusa Snape'a), gdy wyszedł na jaw jego „futerkowy problem”, musiał zrezygnować z pełnionej posady. Likantropia była główną przyczyną rezygnacji Lupina. Niemniej, Remus Lupin do końca bronił ideałów Zakonu Feniksa, którego był członkiem. Stracił życie, broniąc uczniów i szkoły przed śmierciożercami (Bitwa o Hogwart w 1998 roku). Lupin był przykładem wilkołaka, który zdołał się, mimo swej odmienności, zaasymilować do życia w społeczeństwie czarodziejów. Jego syn nie przejął likantropii, ponieważ nie przechodzi ona na potomków wilkołaków[2].
Leczenie likantropii[]
Nie wynaleziono lekarstwa, które jest w stanie w pełni wyleczyć zjawisko likantropii. Pomagają one jedynie złagodzić jej skutki i usunąć niektóre jej objawy. W drugiej połowie XX wieku wynaleziono lekarstwa, które uśmierzają skutki choroby:
- Wywar Tojadowy (z ang. The Wolfsbane Potion) – lekarstwo zmniejszające skutki ukąszenia przez wilkołaki i objawy likantropii – nie jest w stanie w pełni wyleczyć z likantropii. Jak dotąd, jest jednym z najbardziej skutecznych leków zwalczających wilkołactwo i skutki przemiany.
- Dyptam – zioło, które pomaga w szybkim gojeniu się ran ciętych i po ugryzieniu (Hermiona użyła go na Ronie Weasleyu, gdy ten rozszczepił się w czasie teleportacji[3]).
- Starte srebro również wymienia się pośród substancji łagodzących skutki likantropii.
Przemiana w wilkołaka przypadająca na pełnię każdego miesiąca – jeśli się jej nie leczy – jest dla niego bardzo bolesna. Skutki likantropii wilkołak odczuwa jeszcze kilka dni po przemianie, do najczęstszych należą: bladość skóry i zły stan zdrowia (można rozumieć jako złe samopoczucie).
Za kulisami[]
- J.K. Rowling przyznała kiedyś, że likantropia jest metaforą wirusa HIV[4]. Zarówno wilkołaki, jak i ludzie chorujący na AIDS są odrzucani przez społeczeństwo.
- W kulturach wschodniosłowiańskich wilkołactwo nazywa się tęsknotą do Księżyca.
- W ludowych podaniach wierzono, że wilkołakiem można stać się za sprawą rzuconego uroku lub po ukąszeniu przez innego wilkołaka[5]. Przeistoczenie się w wilka było także możliwe po natarciu się specjalną maścią.
- Zwiększona odporność na ból oraz wzrost siły - czyli cechy widoczne u wilkołaka po przemianie – przypominają objawy pojawiające się u ludzi podczas skoku adrenaliny (na skutek działania w stresie-pobudzenia lub w czasie walki).
- Pomimo podobieństw między tymi dwoma stanami, likantropia nie była uważana za rodzaj klątwy krwi, a kobieta wilkołak nie była uważana za malediktusa.
Zobacz też[]
Występowanie[]
- Harry Potter i więzień Azkabanu (książka) (pierwsze wystąpienie)
- Harry Potter i więzień Azkabanu (film)
- Wizarding World (strona internetowa)
- Harry Potter: Hogwarts Mystery (tylko wspomniane)
- Dziedzictwo Hogwartu (tylko wspomniane)
Przypisy
- ↑ Wilkołak na Wikipedii
- ↑ Napisane przez J.K. Rowling: Wilkołaki
- ↑ Harry Potter i Insygnia Śmierci (książka), rozdział 14, Złodziej
- ↑ Cytat J. K. Rowling - zobacz rozdział zatytułowany Snippets from Jo's testimony
- ↑ Bohdan Baranowski – W kręgu upiorów i wilkołaków, Łódź 1981, ISBN 83-218-0072-6 – Wilkołak