Magia

Ta strona wygrała 137. Artykuł Miesiąca. Została dopracowana przez użytkownika/czkę: Scraggy!

Konkurs ma na celu ulepszenie artykułów pod względem tekstu i szaty graficznej. Pierwszy wystartował w czerwcu 2013 roku. Więcej o projekcie można przeczytać na stronie projektu i regulaminie konkursu.

„Jak ja kocham magię!”

— Harry Potter^[źródło]

Magia (ang. Magic) — nadprzyrodzona siła, dzięki której można było zmieniać i sterować obiektami oraz zjawiskami. Była cechą dziedziczną, przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Jednak zamiast być mistycznym lub nienaturalnym zajęciem, które przeczyło prawom natury, magia po prostu pozwalała tym, którzy potrafili nią władać, wykorzystywać je w bardzo specyficzny i kreatywny sposób, którego mugolska nauka nie była w stanie odtworzyć.

Przykładem tego było na przykład to, że zniknięcie nie powodowało faktycznego przestawania istnienia obiektów, ale raczej, według profesor McGonagall, przechodzenie „w niebyt, czyli wszędzie”, co było zgodne z prawem zachowania materii i energii. Magia również kierowała się własnym zestawem reguł dotyczących tego, co mogła zrobić, na przykład że wyczarowane obiekty mogły istnieć tylko przez tymczasowy okres czasu, a obiekty nie mogły zostać powiększone poza pewien punkt bez stania się niestabilnymi i/lub eksplodowania.

Aby rzucać zaklęcia i inne uroki, należało posiadać różdżkę. Rzucanie czarów było również możliwe bez pomocy różdżki, lecz tę umiejętność posiadali tylko najpotężniejsi czarodzieje, na przykład Albus Dumbledore. Różdżka była podstawowym przedmiotem dla czarodzieja. Została wynaleziona w Europie w erze p.n.e. Istniały dwa rodzaje magii: zwykła magia i czarna magia. Czarna Magia była używana najczęściej przez śmierciożerców, na których czele stał największy czarnoksiężnik w historii – Lord Voldemort. Oprócz czarodziejów magię znały także niektóre magiczne stworzenia, jak skrzaty domowe. Mogły one między innymi używać zaklęcia lewitacji na przedmiotach, a także znikać poprzez pstryknięcie.

Nauka

Wszyscy czarodzieje powinni byli uczyć się w szkołach magii, aby opanować jej dziedziny. W Hogwarcie studenci uczyli się sporządzać eliksiry, przepowiadać przyszłość, zaklęć oraz samej historii magii i wielu innych rzeczy. W niektórych szkołach studenci opanowywali także czarną magię, co w Hogwarcie było zakazane, a za jej użycie zostawało się wydalonym ze szkoły.

Szkoły magii

Nauka rzucania zaklęć

Istniało jedenaście placówek umożliwiających młodym czarodziejom kształtowanie charakteru oraz zdobywanie wiedzy potrzebnej do doskonalenia umiejętności magicznych. Po ukończeniu szkoły, czarodzieje posiadali już pełne wykształcenie i mogli rozpocząć pracę. Jedne z nich to:

1. Akademia Magii Beauxbatons
2. Instytut Magii Durmstrang
3. Szkoła Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie
4. Mahoutokoro
5. Koldovstoretz
6. Szkoła Magii Uagadou
7. Castelobruxo
8. Ilvermorny

Historia

Starożytność

Starożytny Egipt

Osobny artykuł: Egipt

Sfinks

Prawdopodobnie jedno z miejsc, gdzie magia była praktykowana najwcześniej. Możliwe, że egipscy czarodzieje byli również kapłanami. Dowodem na to są rzucone na piramidy klątwy, które miały uchronić spoczywających tam faraonów oraz ich bogactwo przed potencjalnymi złodziejami. Prawdopodobnie jedną z najbardziej znanych klątw, jest domniemana klątwa grobowca Tutanchamona, która przeniknęła do popkultury mugoli. Egipt to również miejsce naturalnego występowania sfinksów oraz feniksów, które były często przedstawiane w kulturze egipskiej. Wizerunek sfinksa został uwieczniony na egipskim posągu, Wielkim Sfinksie.

Starożytne Indie

Osobny artykuł: Indie

Flaga Indii

Jedno z pierwszych miejsc, gdzie magia była znana od starożytności. Indyjscy czarodzieje wynaleźli zaklęcie Serpensortia, które służyło do zaklinania węży. Prawdopodobnie tam odkryto latający dywan, popularny środek transportu w Azji. Czarodzieje w starożytnych Indiach cieszyli się dużym szacunkiem. W Indiach występowały naturalnie feniksy, których wizerunek przeniknął do kultury indyjskiej.

Starożytna Grecja

Osobny artykuł: Grecja

Wizerunek Kirke

Prawdopodobnie w Grecji rozpoczęto praktykę Czarnej Magii. Tam, za sprawą Herpona Podłego, wykluł się pierwszy bazyliszek. Herpon stworzył prawdopodobnie pierwszego horkruksa. . Był wynalazcą wielu czarnoksięskich zaklęć. W Grecji, w środowisku naturalnym występowało wiele magicznych stworzeń, które przeniknęły do kultury oraz mitologii Greków. Były to między innymi: trójgłowy pies, który pojawił się w mitologii greckiej jako Cerber. Innymi przykładami mogą być: centaury, chimery, gryfy, trytony oraz cyklopy. Grecja była ojczyzną czarownicy, Kirke, która również pojawiła się w mitologii greckiej. Zasłynęła z przemieniania ludzi w świnie, więc prawdopodobnie była jedną z pierwszych czarownic, posiadających umiejętność transmutacji. Możliwe, że również zaklęcie patronusa zostało wynalezione w Grecji. Z tego zaklęcia słynął Andros Niezwyciężony. Potrafił wyczarować patronusa wielkości olbrzyma.

Około 1000 r. n.e

Czterech założycieli Hogwartu

Około X wieku w Europie ludzie niemagiczni stali się bardziej nieufni wobec czarownic i czarodziejów z uwagi na ich wyjątkowy dar. Czując rosnącą nieufność, czworo największych brytyjskich czarodziejów i czarownic epoki założyła Szkołę Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie w Szkocji.

Jeden z założycieli, Salazar Slytherin, zbudował Komnatę Tajemnic po tym, jak odrzucono jego przekonanie, że do Hogwartu powinni mieć wstęp tylko czarodzieje czystej krwi. Choć wówczas pomysł ten uznano za radykalny i odrzucono go, rozdzielenie dwóch kultur trwało i pogłębiało się przez następne 700 lat.

XI-XIII wiek

Mistrzostwa świata w Quidditchu (1994)

W tym czasie magiczną populacją rządziła Rada Czarodziejów (czasami nazywana Radą Magów). Gdy ich stosunki z mugolami stały się napięte, czarownice i czarodzieje zaczęli fraternizować się z własnymi krewnymi i zbliżać się do siebie. Turniej Trójmagiczny i Quidditch stały się wydarzeniami krajowymi i międzynarodowymi.  Quidditch stał się tak ogromną częścią kultury czarodziejów, że Mistrzostwa Świata w Quidditchu odbywały się często i gromadziły tysiące osób.

XIV wiek

Paranoja czarodziejów powoli przerodziła się w jawną złośliwość, a w całej Europie zaczęły pojawiać się polowania na czarownice. Choć mugole bali się magii, nie byli zbyt dobrzy w jej rozpoznawaniu, pozwalając wielu czarodziejom uniknąć spalenia bez szwanku dzięki użyciu zaklęciu zmrożenia płomieni. Ekscentryczna czarownica Wendelina Dziwożona, która cieszyła się doznaniami wywołanymi zaklęciem, pozwoliła się spalić na stosie co najmniej czterdzieści siedem razy w różnych przebraniach.  W samym świecie czarodziejów zaczęła pojawiać się rosnąca dyskryminacja wobec innych magicznych istot, takich jak skrzaty domowe i gobliny.

XV wiek

W tym okresie powstały Baśnie barda Beedle'a

Wraz z nadejściem renesansu i rosnącym poleganiem mugoli na rozumowaniu naukowym, podział między światem czarodziejów i mugoli stał się jeszcze większy. Każda kultura stworzyła własną, odrębną cywilizację, w tym struktury społeczne, gospodarki czy rządy. Każda z nich pożyczyła trochę od drugiej z biegiem lat, ale stało się oczywiste, że mugole muszą oddzielić się od swoich magicznych krewnych dla ich własnego dobra.

Spośród pozostałych mugoli, którzy uznali swoich magicznych sąsiadów, niektórzy nadal ich prześladowali. Inni próbowali wykorzystać ich magiczną moc dla własnej korzyści i szybkich rozwiązań swoich problemów. Jednym z takich przykładów jest dwór królewski w Wielkiej Brytanii, który nadal gościł czarodziejów, takich jak Nicholas de Mimsy-Porpington.

Bard Beedle napisał swoje opowieści , aby głosić przesłanie tolerancji wobec mugoli,  ale jego przesłanie zostało zignorowane w tamtym czasie, gdy podział między mugolami i czarodziejami rósł. Wraz ze wzrastającą nietolerancją wobec mugoli w społeczeństwie czarodziejów nadeszła rosnąca przychylność niektórych osób czystej krwi, czyniąc wierzenia Salazara Slytherina głównym nurtem. Pod koniec lat 1400. Daisy Dodderidge zbudowała pub Dziurawy Kocioł wzdłuż wiejskiej ścieżki poza Londynem jako portal między światem czarodziejów i mugoli.

XVIII-XIX wiek

Atrium Ministerstwa Magii, centrum brytyjskiego rządu magicznego

W tych latach w całej Brytanii wybuchały bunty goblinów i (być może nieprzypadkowo) powstała Klinika Magicznych Chorób i Urazów Szpitala Świętego Munga. Prześladowania mugoli osiągnęły rekordowy poziom, a dla społeczności magicznej nadeszły bardzo mroczne czasy.

W 1689 r. rządy świata czarodziejów spotkały się, aby rozważyć rozwiązania kryzysu i opracować Międzynarodowy Kodeks Tajności Czarodziejów, który wzywał wszystkich czarodziejów do ukrycia się w celu uniknięcia prześladowań. Słynne procesy czarownic z Salem z 1692 r. tylko pogłębiły potrzebę separacji, a prawo zostało oficjalnie ustanowione w tym samym roku.

Po wprowadzeniu w życie podziału dwóch światów, cała rasa czarodziejów na dobre ukryła się, tworząc własne odizolowane społeczności. W Wielkiej Brytanii rodziny czarodziejów zaczęły gromadzić się w małych miasteczkach w całym kraju, gdzie znajdowały względne bezpieczeństwo i anonimowość w liczbach. Odpowiedzialność różnych rządów czarodziejów w każdym kraju została określona w celu utrzymania tajemnicy wszystkiego, co magiczne, od gier quidditcha po smoki.

Magiczne rządy każdego kraju tłumiły wszelkie doniesienia o czymkolwiek magicznym dla mugoli. Gdy dekady mijały bez incydentów, magia powoli popadała w zapomnienie i stała się tematem baśni i legend dla osób niemagicznych, a nieliczni, którzy trzymali się tych wierzeń, byli postrzegani jako szaleni.

W XIX wieku, gdy olbrzymy stawały w obliczu coraz bardziej ograniczonej przestrzeni do życia, wybuchła między nimi wojna , która doprowadziła ich gatunek na skraj wyginięcia. W 1811 roku Grogan KIkut zreformował brytyjskie Ministerstwo Magii. W 1881 roku urodził się Albus Dumbledore.

XX wiek

Uprzedzenia wobec mugoli i ideologia czystej krwi były nadal bardzo silne. Nastroje te wykorzystał niesławny czarnoksiężnik Gellert Grindelwald, który próbował stworzyć system, który zniewoliłby mugoli w obawie przed następną wojną światową,  ale został pokonany w 1945 roku przez Albusa Dumbledore'a w legendarnym pojedynku.

Ostateczne pokonanie Lorda Voldemorta przez Harry'ego Pottera i koniec Drugiej Wojny Czarodziejów

Tom Riddle, który później stał się znany i wzbudzał strach jako Lord Voldemort i ostatni żyjący potomek Salazara Slytherina, dwukrotnie próbował przejąć kontrolę nad światem czarodziejów w Wielkiej Brytanii. Jego pierwsza próba, w latach 70., została przerwana 31 października 1981 r., gdy rzucił na Harry'ego Pottera klątwę, która obróciła się przeciwko niemu samemu.

Olbrzymy, z których większość walczyła dla Voldemorta, wycofały się do północnej Europy. Jednak trzynaście lat później Voldemort powstał ponownie 24 czerwca 1994 roku, ponieważ przeżył dzięki swoim horkruksom. Udało mu się przejąć kontrolę nad brytyjskim Ministerstwem Magii i Hogwartem (1 sierpnia 1997 roku)  ale 2 maja 1998 roku, po zniszczeniu wszystkich jego horkruksów, został ostatecznie pokonany, po raz kolejny, gdy klątwa, którą rzucił na Harry'ego Pottera, odbiła się w niego samego.

Niektórzy mugole, którzy znali świat czarodziejów, tacy jak Dursleyowie  i rodzina Barebone, bardzo nienawidzili i bali się magii i czarodziejstwa . Kiedy okazało się, że Harry Potter jest czarodziejem, używanie słowa „magia” zostało zakazane w domu przy Privet Drive 4, a najdrobniejsza wzmianka o nim wystarczyła, by Vernon i Petunia Dursley wpadli w szał i panikę.

Charakterystyka

„Mogę przenosić przedmioty, wcale ich nie dotykając. Mogę zmusić zwierzęta, żeby robiły to, co ja chcę, i wcale ich nie muszę tresować. Mogę sprawić, że ludziom, którzy mnie rozgniewali, przytrafi się coś złego. Mogę sprawić, że ich zaboli, jak zechcę”

— Młody Tom Riddle opisuje swoje magiczne umiejętności Albusowi Dumbledore'owi^[źródło]

Umiejętności magiczne objawiały się już w młodym wieku - nierzadko wśród dzieci w wieku przedszkolnym. Podstawowe koncepcje magii były dość proste — nawet dwuletni czarodziej mógł uprawiać jakąś formę magii — ale wrodzona moc i potencjał nadużyć były rzeczywiście wielkie. Z tego powodu obiecujące młode czarownice i czarodzieje byli wysyłani do szkół magii,  takich jak Szkoła Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, aby udoskonalić swoje rzemiosło i nauczyć się sztuki i odpowiedzialności za swoją moc. Tam uczyli się różnych specjalności magicznych, ogólnej teorii i historii magii w swoim świecie.

Harry Potter rzucający zaklęcie Lumos

Magii nie mogli wykonywać ludzie niemagiczni (powszechnie znani jako mugole), co oddzielało świat mugoli od świata czarodziejów. Jako substytut magii mugole używali technologii, ale w tym samym sensie wielu czarodziejów nie miało pojęcia o działaniu większości mugolskich urządzeń, w tym elektryczności. Zarówno mugole, jak i czarodzieje uważali swój wybór narzędzia za całkowicie i zupełnie logiczny i zwyczajny, chociaż każdy uważał narzędzia drugiej strony za fascynujące, a nawet tajemnicze.

Charłaki również nie były w stanie posługiwać się magią, ale znajdowały się w wyjątkowej sytuacji, ponieważ urodziły się w rodzinach czarodziejów, co dawało im możliwość wyboru między życiem w świecie czarodziejów jako obywatele drugiej kategorii a życiem w świecie mugoli i ukrywaniem wszystkiego, co wiedziały o magii.

Zgodnie z Międzynarodowym Kodeksem Tajności, czarodzieje i czarownice muszą stale ukrywać swoje magiczne zdolności przed światem mugoli, dlatego większość mugoli nie wiedziała o istnieniu magii.

Przenoszenie

„Magia skrzatów różni się od magii czarodziejów, prawda?”

— Ron Weasley zestawia ze sobą różne rodzaje magii^[źródło]

Druty dziewiarskie robiące szalik przy użyciu Zaklęcia Dziewiarskiego

U ludzi zdolność do uprawiania magii, lub jej brak, była wrodzoną cechą. Pierwsza była normą u dzieci par magicznych i rzadka u dzieci mugoli. Gen czarodziejski (znajdujący się u czarownic i czarodziejów) był dominujący, podczas gdy gen niemagiczny (znajdujący się u mugoli i charłaków ) był recesywny.

Użytkownicy

Ci, którzy nie byli w stanie czarować, a urodzili się z magicznych rodziców, byli znani jako charłaki; miało to miejsce, gdy niemagiczny gen powrócił, powodując, że potomstwo stało się niemagiczne. Czarownica lub czarodziej urodzony z mugolskich rodziców był znany jako mugolak. Miało to miejsce, gdy rodzina mugoli pochodziła od charłaka, a gen czarodziejski powrócił wiele pokoleń później. Mugole byli znacznie bardziej powszechni niż charłaki, co może być cechą odmiennych rozmiarów populacji mugoli i czarodziejów.

Inne inteligentne istoty magiczne w świecie czarodziejów, takie jak wile, gobliny i skrzaty domowe, mogły również wykonywać własną odmianę magii, wyraźnie różniącą się od magii ludzkiej. Inne magiczne stworzenia mogły posiadać własne formy prymitywnej magii, w tym elfy

Rzucanie czarów

„Harry szybko się przekonał, że magia to coś więcej niż tylko machanie różdżką i wypowiadanie kilku śmiesznych słów”

— Poznawanie trudności rzucania czarów^[źródło]

Hermiona Granger rzucająca Windgardium Leviosa

Zaklęcia były uniwersalnymi narzędziami czarodzieja lub czarownicy; krótkie serie magii używane do wykonywania pojedynczych wyspecjalizowanych zadań, takich jak otwieranie zamków lub rozniecanie ognia. Zaklęcia dzielono na ogólne kategorie, takie jak „uroki”, „klątwy” ,,przekleństwo", lub „zły urok”. Zazwyczaj rzucanie zaklęć wymagało inkantacji , najczęściej w zmodyfikowanej formie łaciny i gestykulacji różdżką w przypadku ludzi.  Jednak wydawało się, że były to tylko pomoce dla woli; różdżki jedynie skupiały magię osoby. Najwyraźniej można było również używać różdżki bez trzymania jej. Sam Harry wykonał Lumos, aby zapalić swoją różdżkę, gdy leżała gdzieś w pobliżu na ziemi.  Ponadto animagowie i metamorfomagowie nie potrzebowali różdżek, aby przejść swoje transformacje.

Dumbledore używa magii bezróżdżkowej

Różdżka skupiała magię w tak znacznym stopniu, że zdecydowana większość czarownic i czarodziejów była często bezsilna bez niej. Jednakże można było wykonywać magię bez różdżki, chociaż często była ona nieskoncentrowana i niekontrolowana. Nadal niewielu czarodziejów mogło wykonywać ukierunkowaną magię bez różdżki, jeśli mieli wystarczające umiejętności i moc, ale było to nadal trudniejsze i męczące. Czarodziej lub czarownica byli najlepsi, gdy używali własnej różdżki: gdy używali cudzej, ich zaklęcia nie były tak silne, jak byłyby normalnie, zgodnie z prawami wiedzy o różdżkach.

Zaklęcia można było rzucać niewerbalnie, ale większość z nich wymagała różdżki. Ta technika była nauczana na szóstym roku nauki w Hogwarcie i wymagała od rzucającego skupienia się na zaklęciu.  Podczas gdy większość magii wymagała od rzucającego używania głosu, niektóre, takie jak Levicorpus.  Może to zależeć od czarownicy lub czarodzieja.

Niektórzy bardzo utalentowani i potężni czarodzieje i czarownice potrafili używać magii zarówno bez użycia różdżki, jak i bez słów. Wiadomo było, że Dumbledore dokonywał imponujących wyczynów magicznych bez mówienia, takich jak wyczarowywanie wystarczającej ilości miękkich fioletowych śpiworów, by pomieścić całą populację uczniów  lub jego ataki podczas pojedynku z Voldemortem w Atrium.

Ograniczenia

„Żadne zaklęcie nie jest w stanie ożywić umarłego”

— Granice magii i jej zastosowania^[źródło]

Chociaż możliwe było wyczarowanie rzeczy z niczego i duplikowanie przedmiotów, o wiele trudniej było stworzyć coś, co pasowałoby do dokładnej specyfikacji niż do ogólnej. Co więcej, magicznie imitowany przedmiot nigdy nie byłby tak „prawdziwy” jak autentyczny, a zduplikowane jedzenie byłoby mniej satysfakcjonujące niż prawdziwa rzecz, a wyczarowane stworzenia demonstrowały jedynie zachowanie na poziomie powierzchniowym. Ponadto magicznie imitowane przedmioty miały tendencję do niebycia tak odpornymi na zniszczenie jak te naturalne, będąc podatnymi na pękanie, łamanie, topienie, rdzewienie i inne formy rozpadu.

Kamień Filozoficzny

Prawie niemożliwe było uczynienie siebie prawdziwie nieśmiertelnym, można było jedynie przedłużyć swoje życie za pomocą potężnych środków magicznych, takich jak Kamień Filozoficzny.  Mówiono, że stworzenie przynajmniej jednego horkruksa zapewniało osobie nieśmiertelność, ponieważ część jej duszy była związana z Ziemią. Uważano to jednak za najobrzydliwszy z czynów.  Stanie się duchem było kolejną opcją dla czarodziejów i czarownic; mówiono jednak, że było to „bladą imitacją życia”.  Nie jest jasne, czy byli oni prawdziwie świadomymi istotami o niezależnej egzystencji; jak stwierdził Severus Snape, duch był jedynie „odciskiem duszy, która opuściła ciało, w naszym materialnym świecie ”.

Podobnie, nie można było wskrzesić zmarłych.  Podczas gdy zwłoki mogły zostać przekształcone w posłuszne inferiusy na rozkaz żyjącego czarodzieja, były one niewiele więcej niż zombie bez duszy i własnej woli.  Możliwe było również poprzez rzadki efekt Priori Incantatem rozmawianie z duchami przypominającymi „cienie” magicznie zamordowanych ludzi.  Kamień Wskrzeszenia pozwalał rozmawiać ze zmarłymi, ale ci przywróceni przez Kamień nie byli cieleśni ani nie chcieli być zakłócani ze swojego spoczywania w pokoju. Rezultat takiego przywołania był zwykle szkodliwy dla przywołującego.

Prawo Gampa

Zobacz więcej: Prawo Gampa

„Twoja matka nie mogła wyczarować jedzenia z powietrze. Nikt tego nie potrafi. Jedzenie jest pierwszym z pięciu podstawowych wyjątków od prawa Gampa dotyczącego elementarnej trasmu... (...) Jedzenia nie można wyczarować z niczego! Można je wezwać, jeśli się wie, gdzie jest, można je transmutować, można zwiększyć jego ilość, jeśli już ma się go trochę...”

— Wyjątki prawa Gampa o elementarnej transmutacji^[źródło]

Główne wyjątki od prawa Gampa o elementarnej transmutacji zostały po raz pierwszy wspomniane i wyjaśnione przez Hermionę w 1997 r., a następnie ponownie wspomniane mimochodem przez Rona Weasleya w 1998 r. Jedzenie było jednym z nich: czarownice lub czarodzieje mogli gotować i przygotowywać jedzenie za pomocą magii, ale nie mogli tworzyć go z niczego.  Z pięciu wyjątków tylko jedzenie zostało wymienione wprost, chociaż spekulacje sugerowały wiele innych możliwości. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że pieniądze były kolejnym wyjątkiem, ponieważ gdyby czarodzieje mogli po prostu materializować pieniądze z powietrza, system ekonomiczny świata czarodziejów zostałby poważnie zakłócony. Podczas gdy Kamień Filozoficzny pozwalał na alchemię (w tym, prawdopodobnie, zamienianie metali nieszlachetnych w złoto), Kamień był niezwykle rzadkim, wręcz unikalnym przedmiotem, którego właściciel nie wykorzystywał jego mocy.

Istniało wiele przykładów jedzenia, które wydawało się być wyczarowane z niczego, takich jak nagła materializacja składników w garnkach w kuchni Molly Weasley, Ollivander tworzący fontannę wina z końca różdżki Harry'ego,  i kiedy profesor McGonagall stworzyła samonapełniający się talerz kanapek dla Harry'ego i Rona.  We wszystkich przypadkach zdarzenia te można było rozsądnie wyjaśnić jako jedzenie, które zostało albo rozmnożone — co było dozwolone na mocy prawa Gampa, według Hermiony — albo przetransportowane z innego miejsca.  Jednym z przykładów tego było ucztowanie w Hogwarcie — jedzenie było przygotowywane przez skrzaty domowe w kuchni i układane na czterech replikach stołów, bezpośrednio pod prawdziwymi stołami domów w Wielkiej Sali. Następnie jedzenie było magicznie transportowane na stoły.

Inne ograniczenia

Lord Voldemort latający bez wspacia miotły

Podczas gdy czarodzieje i czarownice mogli latać w powietrzu za pomocą zaczarowanych przedmiotów, takich jak miotły, przez długi czas uważano, że prawdziwy, niewspomagany lot był niemożliwy. Niekontrolowaną lewitację osoby można było osiągnąć, głównie poprzez zaczarowanie ubrań, które nosiła, ale nie mogła ona swobodnie poruszać się w powietrzu.  Animagowie, których formy przybierały postać latających stworzeń, mogli cieszyć się uczuciem lotu, ale sami animagowie byli dość rzadcy, nie mówiąc już o tych, których formy były w stanie latać. Dlatego też prawdziwy lot był długo uznawany za coś, co jest poza zasięgiem świata czarodziejów. Jednak Lord Voldemort (jeden z najpotężniejszych czarnoksiężników wszech czasów) przekroczył granice znanej magii i odkrył metodę latania w powietrzu bez pomocy, z pełną kontrolą.

Chociaż żyjący czarodziej mógł chronić się przed ogniem za pomocą podstawowego zaklęcia zmrożenia płomieni, nie znaleziono jeszcze zaklęcia, które uczyniłoby martwe ciało odpornym na spalenie.

Ponadto w opowiadaniu Włochate serce czarodzieja główny bohater usunął swoje serce za pomocą czarnej magii, aby zapobiec zakochaniu się, jednocześnie ratując zarówno jego, jak i swoje życie. Taka forma magii była uważana za niemożliwą poza książką z opowiadaniem.

Magiczne relacje

Emocje

„Oczywiście jest też możliwe, że jej nieodwzajemniona miłość i rozpacz po odejściu Marvola pozbawiły jej czarodziejskich mocy. To się zdarza.”

— Związek emocji i magii^[źródło]

Wilczy patronus Nimfadory Tonks

Stan emocjonalny czarownicy lub czarodzieja może wpływać na ich wrodzone zdolności. Na przykład, Badacz Katastrofy Siły Ochrony Sekretu Kodeksu Tajności miał być w stanie osiągnąć lepsze rezultaty dzięki swojemu Tribuomnus, po tym jak przekierował dobrą wolę, którą otrzymywał od właścicieli zajazdów, których spotkał podczas swoich podróży, na rzucanie czarów,  a Gareth Greengrass , starszy badacz w Departamencie Tajemnic , w pewnym momencie udokumentował ponad siedemset przypadków rzucania czarów w gniewie i odkrył, że wszystkie były potężniejsze, niż sami rzucający czary myśleli, że są w stanie wytworzyć.

Z drugiej strony jednak, Nimfadora Tonks tymczasowo straciła swoją moc jako metamorfomaga po tym, jak przeszła przez poważne emocjonalne zawirowania i smutek z powodu żalu po śmierci Syriusza Blacka, a kiedy Remus Lupin nie odwzajemnił jej uczuć, do tego stopnia, że ​​wyruszyła na śmiertelną misję, aby uniknąć kontaktu. W efekcie forma jej Patronusa zmieniła się w wilka (co pasowało do formy jego), aby odzwierciedlić jej miłość do Lupina.  Podobnie, magiczne zdolności Meropy Gaunt zostały znacznie ograniczone i rozkwitły dopiero, gdy uwolniła się od ucisku ojca. Albus Dumbledore zauważył również, że możliwe jest, aby czarownica lub czarodziej zostali całkowicie pozbawieni swojej magicznej mocy, jeśli przechodzą przez głęboki poziom rozpaczy.

Ron Weasley z poczucia winy powoduje opady śniegu

Czarodzieje byli również osłabieni, gdy przez dłuższy czas przebywali w obecności dementorów, ponieważ wspomniane stworzenia atakowały swoją ofiarę psychologicznie, sprawiając, że przypominała sobie najgorsze wspomnienia. To z kolei czyniło ofiary fizycznie bezbronnymi. Dementorzy wysysali szczęście z każdego w swojej obecności, utrudniając wykonywanie magii, ponieważ rzucanie zaklęć wymagało pewnego poziomu stabilności emocjonalnej.  To był jeden z powodów, dla których Zaklęcie Patronusa było uważane za tak zaawansowaną magię.  Kilka zaklęć wymagało użycia emocji podczas ich rzucania. Zaklęcie Patronusa wymagało od rzucającego skupienia się na szczęśliwym wspomnieniu.  Siła woli w okolicznościach łagodzących również pomagała w rzucaniu zaklęć i wpływała na siłę, z jaką były rzucane. Przykładem tego było to, gdy Harry był w stanie wyczarować cielesnego Patronusa, gdy Syriusz Black był w niebezpieczeństwie otrzymania pocałunku dementora.  Innym przykładem magii i emocji była sytuacja, gdy Ron Weasley za pomocą różdżki sprawił, że nad nim rozpętał się śnieg, gdy poczuł się winny zerwaniem z Lavender Brown bez użycia zaklęć słownych.

Wściekły Harry Potter przypadkowo napompował swoją ciotkę Marge

Wiele innych przykładów magii pod wpływem emocji obejmowało Arianę Dumbledore (siostrę Dumbledore'a), która w młodym wieku doznała emocjonalnego urazu, a następnie jej magia stała się niestabilna i niekontrolowana.  Ponadto Harry magicznie napompował swoją ciotkę Marge bez użycia różdżki i niewerbalnie, z czystej złości, gdy okazała brak szacunku jego rodzicom, nazywając jego ojca pijakiem.

Miłość

Zobacz więcej: Miłość

„W Departamencie Tajemnic jest zawsze zamknięta sala. Kryje w sobie siłę, która jest zarazem wspanialsza i straszniejsza od śmierci, od ludzkiej inteligencji, od sił przyrody. Jest ona również być może najbardziej tajemniczym obiektem badań w całym departamencie. Tę właśnie moc ty posiadasz w wielkiej obfitości, a Voldemort nie ma jej wcale.”

— Siła miłości i jej wpływ na magię^[źródło]

Niemożność dotknięcia Harry'ego przez Quirrella w 1992 r. z powodu pełnego miłości poświęcenia Lily

Można by rzec, że najpotężniejsza gałąź magii była również najbardziej tajemnicza i nieuchwytna: miłość. Lord Voldemort, który nigdy sam nie doświadczył miłości, nie docenił jej wpływu — na swoją niekorzyść. To dzięki miłości Lily Evans była w stanie uratować swojego syna, Harry'ego, przed śmiercią, poświęcając swoje życie, aby mógł żyć.

Ofiara Harry'ego Pottera zapewnia ochronę jego bliskim

Z powodu ochrony matki Harry nie mógł zostać dotknięty przez Voldemorta.  Voldemort próbował pokonać tę przeszkodę, używając krwi Harry'ego w swoim zmartwychwstaniu; jednak ponieważ magiczna ochrona Lily znajdowała się we krwi Harry'ego, a jego krew płynęła teraz przez nowe ciało Voldemorta, oznaczało to, że Harry nie mógł zostać zabity przez Voldemorta, podczas gdy sam Voldemort wciąż żył.  Harry użył bardzo podobnego mechanizmu ofiarnej ochrony, aby zniwelować moc zaklęć Voldemorta przeciwko uczniom i nauczycielom Hogwartu podczas Bitwy o Hogwart.  Dokładna natura działania „magii miłosnej” jest nieznana; była ona dogłębnie badana w Departamencie Tajemnic, gdzie mieli gigantyczny kocioł Amortencji.

Sugeruje się, że niezdolność do miłości była tym, co uczyniło Voldemorta tak złym, jakim był. Severus Snape, który dobrowolnie dołączył do śmierciożerców opuszczając Hogwart, został szpiegiem Zakonu Feniksa, gdy zdał sobie sprawę, że kobieta, którą kochał, była zagrożona przez Voldemorta.  Podobnie, miłość Narcyzy Malfoy do jej syna Draco ostatecznie doprowadziła ją do zdrady Voldemorta, co bezpośrednio doprowadziło do przeżycia Harry'ego — kolejnego niedopatrzenia ze strony Voldemorta.  Te przykłady sugerują, że nikt, kto ma zdolność do miłości, nie mógłby zajść tak daleko ścieżką zła, jak Voldemort, a to jego całkowity brak współczucia uczynił go zdolnym do tego, co zrobił.

Śmierć

Voldemort

Nie ma nic gorszego niż śmierć, Dumbledore!

Albus Dumbledore

Jesteś w błędzie. Rzeczywiście, twoja niezdolność do zrozumienia, że ​​są o wiele gorsze rzeczy niż śmierć, zawsze była twoją słabością.

— Dysksuja na temat natury śmierci[źródło]

Zjawisko śmierci zostało szczegółowo zbadane w pomieszczeniu (nazywanym Salą Śmierci) Departamentu Tajemnic, zawierającym zagadkową zasłonę. Syriusz Black wpadł przez tę zasłonę po tym, jak został trafiony czarem Bellatriks Lestrange i zmarł.

Tajemnice Najczarniejszej Magii zawiera instrukcje dotyczące tworzenia horkruksa

Istniało kilka magicznych technik, które były używane do przedłużania życia. Kamienia Filozoficznego można było użyć do przygotowania eliskiru, który odwlekał śmierć na resztę wieczności, o ile eliksir był regularnie pity.  Voldemort skorzystał z innych metod, będąc jednym z niewielu czarodziejów, którzy kiedykolwiek użyli horkruksów w swojej długo oczekiwanej próbie „pokonania śmierci” i uważano, że był jedynym, który używał wielu horkruksów.  Legenda głosiła, że ​​jeśli ktoś posiadał trzy Insygnia Śmierci, narzędzia te umożliwiłyby mu zostanie „panem śmierci”. Jednak bycie prawdziwym „panem śmierci” oznaczało gotowość zaakceptowania, że ​​śmierć jest nieunikniona.  Ponadto picie krwi jednorożca utrzymywało osobę przy życiu, nawet jeśli śmierć była nieuchronna, ale za straszną cenę bycia przeklętym na zawsze.

Bycie magicznym może przyczyniać się do długowieczności, ponieważ było kilka osób, które żyły dość długo (takich jak Albus Dumbledore, Bathilda Bagshot i Gryzelda Marchbanks, która była nadzorcą podczas SUMów Albusa Dumbledore'a). Można to przypisać głównie szybkości i skuteczności magicznego leczenia, takiego jak mikstury, które leczyły wiele chorób i dolegliwości, w tym przeziębienie , zaklęcia na natychmiastowe, bezbliznowe leczenie i transport do szpitali będący kwestią kilku sekund i bocznego teleportera lub garści proszku Fiuu.

Duchy

W 1996 roku Prawie Bezgłowy Nick ujawnił, że wszystkie czarownice i czarodzieje mieli możliwość stania się duchami po śmierci. Alternatywą było „przejście dalej”. Nick powiedział, że stał się duchem, ponieważ był głupi i „bał się śmierci”.

Wszyscy dyrektorzy Hogwartu pojawili się na portrecie, gdy umarli, umożliwiając konsultacje przyszłym pokoleniom. Dumbledore powiedział, że nie ma zaklęcia, które mogłoby naprawdę przywrócić zmarłych do życia;  jednak znanych jest kilka przypadków, w których zmarli stali się półżywi. Ze względu na związek między różdżką Harry'ego a różdżką Voldemorta (Priori Incantatem), pojawiły się wizerunki niedawnych ofiar Voldemorta, które pomogły Harry'emu uciec podczas ich pojedynku w 1995 roku. Według Harry'ego wydawali się zbyt solidni, aby być duchami.  Podczas gdy czarodzieje mogli przebywać jako duchy lub animować martwe ciała jako inferiusy lub zaczarowane szkielety, żadna magia nie była w stanie przywrócić zmarłej osobie pełnego i prawdziwego życia.  Najbliższą możliwością był Kamień Wskrzeszenia.

Studium magii

„Idzie do najlepszej szkoły magii i czarodziejstwa na całym świecie.”

— Rubeus Hagrid chwali Hogwart^[źródło]

Należy zauważyć, że podczas gdy zdolność do wykonywania magii zwykle ujawniała się w wieku siedmiu lat,  zdarzały się wyjątki, gdy jednostki pozostawały zwyczajne do dość późnego wieku, kiedy to — w niezwykle desperackich okolicznościach — nagle ujawniały swoje magiczne zdolności. Jednak tacy „późno rozkwitający” byli rzadcy, prawdopodobnie bardziej niż charłaki. Aby zdolność danej osoby do wykonywania magii była użyteczna, wymagane było solidne szkolenie w celu nabycia właściwej dyscypliny. Kiedy magia była „dzika”, zazwyczaj u młodych i niewyszkolonych dzieci, ujawniała się podświadomie w momentach silnej obawy, strachu lub gniewu. Potężny lub inteligentny czarodziej lub czarownica mógł kierować tą siłą w mniej przypadkowy sposób, jak Lily Evans i Tom Riddle.

Herb i motto Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie

Ponieważ magia rządziła światem czarodziejów, było wielu ludzi, którzy uczynili z nauki sztuk magicznych swój biznes, a także nauczali magii młode czarownice i czarodziejów. Główne dziedziny nauki magii nauczane w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwarcie to: numerologia, zaklęcia, Obrona przed Czarną Magią, wróżbiarstwo, zielarstwo, eliksiry i transmutacja.

Rodzaje czarodziejów ze specjalnymi zdolnościami magicznymi obejmowały animagów (czarodziejów, którzy potrafili zamieniać się w zwierzęta), numerologów, legilimentów (którzy potrafili przenikać umysły innych),  oklumentów (którzy potrafili chronić umysły przed zewnętrzną penetracją),  metamorfomagów (czarodziejów, którzy potrafili zmieniać swój wygląd fizyczny),  wężoustych (którzy potrafili rozmawiać z wężami), i jasnowidzów (którzy potrafili przewidywać przyszłość).  Istniały również różne formy magii ofensywnej/defensywnej, a także różne rodzaje zaklęć: klątwy, przekleństwa i złe uroki.

Historia magii

Zobacz więcej: Historia magii

Historia magii

Wiele czarownic i czarodziejów studiowało historię magii na przestrzeni dziejów; byli znani jako historycy magii, a historia magii była również przedmiotem nauczanym w Hogwarcie. Jedną z najbardziej znanych historyczek magii wszech czasów była Bathilda Bagshot, autorka Dziejów magii, która opisała całą historię magicznego świata aż do końca Pierwszej Wojny Czarodziejów.

Pozostał on standardowym podręcznikiem Hogwartu do tego typu nauki. Przedmiot ten był nauczany przez profesora Cuthberta Binnsa od lat 1700. do pewnego momentu po Drugiej Wojnie Czarodziejów, a także przez profesora Jacoba Gorskiego pod koniec lat 2000. Historia magii była omawiana w klasie 4F w Hogwarcie.

Numerologia

Zobacz więcej: Numerologia

Numerologia była gałęzią magii, która zajmowała się magicznymi właściwościami liczb; osoba, która zajmowała się numerologią, nazywana była numerologiem. Na przykład w latach 1200. Bridget Wenlock, słynna numerolog, odkryła magiczne właściwości liczby siedem.  Zdanie SUMa z numerologii było wymagane, aby ubiegać się o stanowisko Łamacza Zaklęć w Banku Gringotta.

Numerologii w Hogwarcie uczyła profesor Vector. Na jej zajęciach uczniowie musieli pisać eseje i rozumieć skomplikowane tabele liczbowe, które były częścią ich prac domowych. Hermiona Granger wydawała się być jedyną Gryfonką w swoim roku, która próbowała zdać SUMa z tego przedmiotu (który był jej ulubionym).

Zielarstwo

Zobacz więcej: Zielarstwo

Zielarstwo

Zielarstwo było nauką o magicznych roślinach i grzybach, w tym o ich pielęgnacji, magicznych właściwościach i zastosowaniach. Niektóre magiczne rośliny stanowiły ważne składniki eliksirów, podczas gdy inne miały magiczne efekty same w sobie.

Lekcja zielarstwa na drugim roku

W Hogwarcie wszyscy uczniowie musieli zdać SUMa z zielarstwa, więc wszyscy uczniowie od pierwszego do piątego roku uczęszczali na zajęcia prowadzone przez profesor Pomonę Sprout.  Zajęcia z zielarstwa odbywały się w cieplarniach obejmowały wiele zajęć praktycznych, w tym obróbkę wnykopieńków,  przesadzanie mandragory i zbieranie ropy z czyrakobulwy.  Uczniowie otrzymywali również eseje jako pracę domową. W latach 90. lub 2000.  stanowisko nauczyciela zielarstwa objął Neville Longbottom , ponieważ przed rozpoczęciem roku szkolnego 2017/2018 Ginny Potter powiedziała swojemu synowi Jamesowi Syriuszowi Potterowi, aby ucałował od niej Neville'a.

Eliksiry

Zobacz więcej: Eliksir

Hermiona Granger warząca Wywar Żywej Śmierci

Eliksiryto magiczne płyny, które powstają w wyniku mieszania różnych składników w kociołku według ściśle określonych zasad. Zazwyczaj należy wypić te mieszanki, aby uzyskać ich magiczny efekt. Składniki eliksirów wahają się od przyziemnych do dziwacznych i fantastycznych, a procedury tworzenia niektórych eliksirów mogą być skomplikowane i czasochłonne.

Klasa eliksirów

Eliksiry były nauczane w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, a Severus Snape był Mistrzem Eliksirów w Hogwarcie od około 1980 do jesieni 1996.  Horacy Slughorn przejął rolę Mistrza Eliksirów w roku szkolnym 1996/1997.  Klasa eliksirów w Hogwarcie znajdowała się w chłodnym, ciemnym i ponurym lochu. Klasa ta była obowiązkowa w latach 1–5, ale była dozwolona na poziomie owutemów tylko wtedy, gdy uczeń uzyskał co najmniej ocenę „powyżej oczekiwań” na SUMie.

uroki

Zobacz więcej: Urok

Zaawansowany Patronus odstraszający dementorów

Uroki były rodzajem zaklęć magicznych, których celem było zaczarowanie obiektu, aby zachowywał się w sposób, który nie był normalny dla tego obiektu. Na przykład urok Accio przyniósł obiekt rzucającemu zaklęcie.  Uroki były również czymś w rodzaju zbioru zaklęć, które nie były transmutacją (zaklęcia, które zmieniały wrodzoną naturę obiektu).  W pewnym sensie, jeśli zaklęcie nie było transmutacją, prawdopodobnie było urokiem, albo też przeciwzaklęciem lub zaklęciem leczniczym.

Rzucanie Wingardium Leviosa może sprawić, że przedmioty zaczną latać

Urok może sprawić, że coś zacznie migać różnymi kolorami. Może sprawić, że przedmiot zacznie lewitować lub nawet latać w powietrzu.  Uroki mogą sprawić, że ktoś się zaśmieje lub zatańczy, a nawet stworzyć bańkę powietrza do oddychania wokół jego głowy. We wszystkich tych przypadkach przedmiot lub osoba tak naprawdę się nie zmieniają, po prostu robią coś nieoczekiwanego. Niektóre uroki mogą być niezwykle potężne. Na przykład Zaklęcie Fideliusa może całkowicie ukryć osobę lub miejsce w taki sposób, że nikt nie może ich znaleźć, chyba że Strażnik Tajemnicy poda ich lokalizację.  Zaklęcie Obliviate może być tak silne, że całkowicie usuwa pamięć danej osoby, a nawet trwale uszkadza jej umysł.

Zaklęcia były w pewnym sensie przeciwieństwem klątw: zaklęcia wydawały się mieć wrodzony pozytywny ton (np. zaklęcie zniewalającej łaskotki), podczas gdy większość klątw miała wrodzony negatywny. Nie oznacza to, że zaklęcia były słabszą magią; dobrze dobrany urok, przeciwzaklęcie lub zaklęcie lecznicze było potężnym narzędziem magicznym przeciwko klątwom, złym urokom i przekleństwom. Profesor Flitwick, nauczyciel zaklęć w Hogwarcie, podobno kiedyś był mistrzem pojedynków.

Transmutacja

Zobacz więcej: Transmutacja

Vera Verto w akcji

Transmutacja była magią, która zmieniała jeden przedmiot w inny. Można było zmieniać przedmioty nieożywione w ożywione i odwrotnie. Niektóre zaklęcia transmutacyjne zmieniały część czegoś, na przykład zmieniały uszy osoby ze zwykłych w uszy królika. W Hogwarcie transmutacji uczyła profesor McGonagall co najmniej do 1997 roku.  Albus Dumbledore był nauczycielem transmutacji w Hogwarcie przed nią.

Zaklęcia transmutacyjne były rzucane również w starożytności. Kirke, czarownica, która mieszkała na greckiej wyspie Aeaea, słynęła z zamieniania zagubionych żeglarzy w świnie. Przeciwieństwem transfiguracji była deztransfiguracja, która miałaby na celu przywrócenie czegoś do właściwej formy.

Czarna magia

Zobacz więcej: Czarna magia

Voldemort rzucający Avadę Kedavrę, narzędzie czarnej magii

Czarna magia różniła się od innych form magii intencją czarodzieja, który jej używał. Większość magii była stosunkowo neutralna — można było jej używać w złym lub dobrym celu. Jednak niektóre rodzaje magii były złe w swoim zamierzeniu na wskroś. Zaklęcia tego rodzaju były często nazywane klątwami: zaklęciami, które często miały na celu wyrządzenie krzywdy innej osobie.

Ta intencja wyrządzenia krzywdy umieściła ten czar w królestwie czarnej magii. Chociaż istniało wiele obraźliwych i potencjalnie niebezpiecznych klątw, trzy uznawano za użyteczne tylko w przypadku wielkiego zła, co zapewniło im specjalną klasyfikację „Zaklęć Niewybaczalnych”.  Ostatecznie, głęboka, prawdziwa intencja rzucającego była tym, co robiło różnicę.

W wielu przypadkach było to trudne rozróżnienie. Jednak zrozumienie różnicy między akceptowalną a czarną magią było kluczowe dla czarownic i czarodziejów w trakcie szkolenia, dlatego Obrona przed Czarną Magią była tak ważnym przedmiotem dla uczniów w Hogwarcie. Niektóre inne szkoły miały reputację nauczania czarnej magii, a nie Obrony przed Czarną Magią; Durmstrang był taką szkołą.

Legilimencja

Zobacz więcej: Legilimencja

Umysł Harry'ego Pottera zostaje zaatakowany przez Snape'a podczas lekcji oklumencji

Legilimencja, gałąź magii, której normalnie nie naucza się w Hogwarcie (przynajmniej nie na poziomie Standardowych Umiejętności Magicznych), była umiejętnością wydobywania emocji, myśli i wspomnień z umysłu innej osoby. Chociaż słowo to dosłownie tłumaczy się jako „czytanie w myślach”, osoby ją praktykujące uważały to za naiwną interpretację sztuki. Osoba praktykująca legilimencję była znana jako legilimentą.

Voldemort opętał Harry'ego Pottera za pomocą legilimencji

Legilimencja była łatwiejsza, gdy rzucający czar znajdował się fizycznie blisko celu, a cel był nieostrożny, zrelaksowany lub w inny sposób podatny na zranienie. Kontakt wzrokowy był często niezbędny, więc przydatne było dla legilimenty werbalne manipulowanie celem, aby spotkał się z oczami legilimenty, z dodatkową korzyścią, że stan emocjonalny celu mógł wydobyć na powierzchnię istotne powiązane wspomnienia.

Wszystko to wydawało się całkiem dobrze pasować do tego, co jest znane na temat natury ludzkiej pamięci w nauce mugoli. Jedyną znaną obroną przed legilimencją była oklumencja lub Zaklęcie Ochronne (Protego). Zaklęciem wymaganym do legilimencji było Legilimens. Niektórymi dobrze znanymi legilimentami byli Albus Dumbledore, Lord Voldemort i Severus Snape.

Oklumencja

Zobacz więcej: Oklumencja

Oklumenta Severus Snape przygotowuje się do wtargnięcia do umysłu Harry'ego, jednocześnie próbując nauczyć Harry'ego, jak się temu oprzeć

Oklumencja była sztuką magicznej obrony umysłu przed zewnętrzną penetracją, zamykając go przed magiczną inwazją i wpływem — defensywną odpowiedzią na legilimencję. Praktykujący oklumencję był nazywany oklumentą.

Oklumencja była niezbędnym warunkiem pokonania zdolności legilimenty do wykrywania kłamstw bez podejrzliwego zachowania, takiego jak unikanie kontaktu twarzą w twarz i kontaktu wzrokowego. Podstawowa oklumencja obejmowała oczyszczenie umysłu z myśli i emocji, tak aby legilimenta nie mógł znaleźć żadnych emocjonalnych powiązań ze wspomnieniami, które cel chciał ukryć. Prosty opór przed atakiem wymagał podobnych umiejętności, jak te potrzebne do przeciwstawienia się klątwie Imperius. W swojej bardziej zaawansowanej formie oklumencja pozwalała użytkownikowi tłumić tylko uczucia i wspomnienia, które przeczyły temu, w co użytkownik chciał, aby legilimenta wierzył, pozwalając tym samym oklumencie kłamać bez zdrady samego siebie.  Niektórymi znanymi praktykami oklumencji byli Albus Dumbledore  i Severus Snape.

Wróżbiarstwo

Zobacz więcej: Wróżbiarstwo

Wróżbiarstwo

Wróżbiarstwo było magią, która próbowała przewidzieć przyszłe wydarzenia. Wielu w świecie czarodziejów uważało tę gałąź magii za co najwyżej nieprecyzyjną. Istniało kilka rodzajów wróżbiarstwa. Najbardziej nieprecyzyjne było to, co powszechnie nazywano „wróżeniem”, i to właśnie Sybilla Trelawney uczyła w Hogwarcie. Drugim rodzajem wróżbiarstwa było tego, co praktykowały centaury. Kiedy centaur Firenzo zaczął uczyć klas wróżbiarstwa wiosną 1996 roku , nauczał tych technik, chociaż były one w większości niejasne dla ludzkich uczniów na jego zajęciach.

Studenci trzeciego roku czytają z fusów herbaty

Trzeci rodzaj wróżbiarstwa nazywano widzeniem. Było to prawdziwe wróżbiarstwo, chociaż to, co ujawniał jasnowidz, zwykle przybierało formę przepowiedni, która sama w sobie wymagała pewnej interpretacji. Jasnowidz, posiadający Wewnętrzne Oko, zdawał się nie mieć kontroli nad swoim widzeniem. Trelawney na przykład wygłosiła prawdziwe przepowiednie tylko dwa razy, chociaż wygłosiła mnóstwo twierdzeń na temat wszystkiego, od kłopotów czekających różnych uczniów po stłuczenie filiżanki przez Neville'a.  Za każdym razem, gdy wygłosiła prawdziwe proroctwo, Trelawney wpadała w trans i mówiła zupełnie innym głosem, a po wypowiedzeniu przepowiedni nie pamiętała nic z tego.

Prawdziwe widzenie było bardzo rzadkie, ale zdarzało się wielokrotnie na przestrzeni wieków. W Departamencie Tajemnic znajdowało się ogromne pomieszczenie wielkości katedry, w którym zapisy tysięcy przepowiedni przechowywano w szklanych kulach. Każda kula była oznaczona inicjałami Widzącego, który wypowiedział Przepowiednię, oraz osobą, do której została ona wygłoszona, a także tematem Przepowiedni.

Magiczne przedmioty

Następujące urządzenia i przedmioty zostały obdarzone różnymi rodzajami magii, które nadały im pewne właściwości i zdolności. Były używane przez społeczność czarodziejów. Niektóre przedmioty były powszechne, podczas gdy inne były uważane za rzadkie.

Przedmiot	Opis
Różdżki	Większość ludzkiej magii była wykonywana przy użyciu różdżki. Różdżka służyła jako narzędzie do skupiania i kontrolowania magicznej energii zaklęcia. Można było rzucać zaklęcia bez użycia różdżki, ale dla większości czarodziejów rezultaty były nieskoncentrowane. Różdżki były tworzone z drewna z jakąś magiczną substancją w rdzeniu.
Miotły	Miotły były magicznym środkiem transportu w świecie czarodziejów. Wykorzystywano je również w sporcie czarodziejów quidditchu. Istniało wiele różnych rodzajów mioteł, takich jak Nimbus 2000 i Błyskawica. Obie wymienione miotły były międzynarodowym standardem. Miotły były również najgorzej strzeżoną tajemnicą czarodziejów.
Insygnia Śmierci	Były to trzy przedmioty: Czarna Różdżka, Peleryna-Niewidka i Kamień Wskrzeszenia. Uważano je za wielką tajemnicę czarodziejów, a posiadanie wszystkich trzech czyniło właściciela Panem Śmierci.  Jedynymi znanymi Panami Śmierci byli Albus Dumbledore i Harry Potter.
Latający Ford Anglia	Latający Ford Anglia był turkusowym samochodem zakupionym przez Artura Weasleya.  Zaczarował go, aby mógł latać i zainstalował w nim Dopalacz Niewidzialności.  Magicznie powiększył także wewnętrzne przestrzenie, tak że w bagażniku zmieściła się ogromna ilość bagażu, a na jego szerokich siedzeniach mogła wygodnie usiąść zadziwiająco duża liczba osób.
Zwierciadło Ain Eingarp	Wspaniałe lustro, tak wysokie jak sufit klasy, z ozdobną złotą ramą, stojące na dwóch pazurzastych nogach. Napis wyryty na górze głosił: „AIN EINGARP ACRESO GEWTEL AZ RAWTĄ WTE IN MAJ IBDO”, co oznaczało „ODBIJAM NIE TWĄ TWARZ ALE TWEGO SERCA PRAGNIENIA” napisane od tyłu.
Mapa Hunctworów	Ta magiczna mapa zamku Hogwart pokazywała cały zamek i tereny Hogwartu, w tym siedem tajnych przejść z Hogwartu do Hogsmeade.  Nie pokazywała jednak Pokoju Życzeń ani Komnaty Tajemnic. Mapa wykorzystywała Zaklęcie Homonculous, aby śledzić wszystkich w Hogwarcie, i była osadzona w odrzucającym zaklęciu skierowanym na Snape'a.
Myślodsiewnia	Myślodsiewnia była płytką kamienną misą z wyrzeźbionymi na krawędzi starożytnymi saksońskimi runami i symbolami, używaną do zbierania i oglądania wspomnień. Podczas użytkowania, z jej zawartości, która była jasna, biało-srebrna i przypominała chmurę, nieustannie się poruszała, emanowało srebrzyste światło. Harry pomyślał, że substancja w misie wyglądała jak „płynne światło – albo wiatr, który zmaterializował się w przedziwny sposób”.
Portrety/obrazy	Portrety były obrazami przedstawiającymi określone osoby, mianowicie czarownice i czarodziejów. Człowiek na magicznym portrecie był świadomy dzięki zaklęciom rzuconym na portret przez malarza. Portret mógł wykorzystywać niektóre z ulubionych fraz osoby, którą przedstawiał i naśladować jego ogólne zachowanie, w zależności od tego jaki namalowany człowiek wydawał się być malarzowi. Jednak byli ograniczeni w tym, co mogli powiedzieć lub zrobić.

Świat czarodziejów

Zobacz więcej: Świat czarodziejów

Mapa szkół magii i ich lokalizacji na całym świecie

Społeczeństwo czarodziejów istniało jako społeczeństwo cienia dla świata mugoli i starało się jak mogło, aby utrzymać swoje istnienie w tajemnicy, z wyjątkiem wszystkich oprócz kilku mugoli, wśród których byli ci, którzy byli spokrewnieni z czarownicami i czarodziejami, lub ważni mugole, tacy jak premier. Większość rzeczy o charakterze magicznym była ukryta lub w inny sposób zasłonięta przed mugolami; innych (takich jak dementorzy ) po prostu nie mogli zobaczyć, ale mugole odczuwali ich skutki. W Brytyjskim Ministerstwie Magii istniał również Urząd Niewłaściwego Użycia Produktów Mugoli, który zajmowało się ludźmi czarującymi przedmiotami typowymi dla mugolskiego społeczeństwa.

Międzynarodowy Kodeks Tajności został ustanowiony w 1689 roku przez Międzynarodową Konfederację Czarodziejów w celu ochrony czarodziejów przed prześladowaniami ze strony mugoli . Dla większości osób zajmujących się magią świat mugoli był nieznany, a ich próby przebrania się za mugoli często miały głównie humorystyczne rezultaty. Mugoloznawstwo w Hogwarcie było uważane za łagodną opcję.

Za kulisami

„Nie wierzę w czary, choć straciłam rachubę, ile razy powiedziano mi, że jestem praktykującą czarownicą. Dziewięćdziesiąt — powiedzmy co najmniej dziewięćdziesiąt pięć procent magii w książkach jest w całości wymyślone przeze mnie. I wykorzystałam rzeczy z folkloru i wykorzystałam fragmenty tego, co ludzie kiedyś uważali za magicznie działające, po prostu, aby dodać pewien smak, ale zawsze przekręcałam je, aby pasowały do ​​moich własnych celów. Mam na myśli, że pozwoliłam sobie na swobodę z folklorem, aby pasował do mojej fabuły”

— J.K. Rowling o magii w swoich książkach^[źródło]

• Nigdy nie zostało jednoznacznie określone, czy magia sama w sobie jest elementem czysto biologicznym, podobnym do pewnego rodzaju mutacji przekazywanej z pokolenia na pokolenie w rodzinie, czy też jest zewnętrzną siłą energetyczną, z której istoty magiczne po prostu czerpią swoją moc.

• Według J.K. Rowling nikt nie wie, skąd bierze się magia.

Występowanie

• Prequel serii Harry Potter
• Harry Potter i Kamień Filozoficzny (książka) (Pierwsze pojawienie się)
• Harry Potter i Kamień Filozoficzny (film)
• Harry Potter i Kamień Filozoficzny (gra)
• Harry Potter i Komnata Tajemnic (książka)
• Harry Potter i Komnata Tajemnic (film)
• Harry Potter i Komnata Tajemnic (gra)
• Harry Potter i więzień Azkabanu (książka)
• Harry Potter i więzień Azkabanu (film)
• Harry Potter i więzień Azkabanu (gra)
• Harry Potter i Czara Ognia (książka)
• Harry Potter i Czara Ognia (film)
• Harry Potter i Czara Ognia (gra)
• Harry Potter i Zakon Feniksa (książka)
• Harry Potter i Zakon Feniksa (film)
• Harry Potter i Zakon Feniksa (gra)
• Harry Potter i Książę Półkrwi (książka)
• Harry Potter i Książę Półkrwi (film)
• Harry Potter i Książę Półkrwi (gra)
• Harry Potter i Insygnia Śmierci (książka)
• Harry Potter i Insygnia Śmierci: część pierwsza (film)
• Harry Potter i Insygnia Śmierci: część pierwsza (gra)
• Harry Potter i Insygnia Śmierci: część druga (film)
• Harry Potter i Insygnia Śmierci: część druga (gra)
• Harry Potter i Przeklęte Dziecko
• Harry Potter i Przeklęte Dziecko (książka)
• Harry Potter: Wyskakująca Księga
• LEGO Harry Potter
• LEGO Harry Potter: Budowa Magicznego Świata
• LEGO Harry Potter: Postacie Magicznego Świata
• LEGO Creator: Harry Potter
• LEGO Creator: Harry Potter and the Chamber of Secrets
• LEGO Harry Potter: Lata 1-4
• LEGO Harry Potter: Lata 5-7
• LEGO Dimensions
• Harry Potter (strona internetowa)
• Bloomsbury Live Chat
• Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć. Oryginalny scenariusz
• Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć (film)
• The Case of Beasts: Explore the Film Wizardry of Fantastic Beasts and Where to Find Them
• Fantastyczne zwierzęta: Zbrodnie Grindelwalda. Oryginalny scenariusz
• Fantastyczne zwierzęta: Zbrodnie Grindelwalda
• Fantastyczne zwierzęta: Zbrodnie Grindelwalda (ścieżka dźwiękowa)
• The Archive of Magic: The Film Wizardry of Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald
• Fantastyczne zwierzęta: Tajemnice Dumbledore'a. Scenariusz kompletny
• Fantastyczne zwierzęta: Tajemnice Dumbledore'a
• Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore: Movie Magic
• Quidditch przez wieki (świat realny)
• Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć (świat realny)
• Baśnie Barda Beedle'a (świat realny)
• Daily Prophet Newsletters (tylko wspomniana)
• Oficjalna strona J.K. Rowling
• Harry Potter: Mistrzostwa świata w quidditchu
• Harry Potter: Spells
• Harry Potter: Znajdź Parszywka
• Torebka Królowej
• The Wizarding World of Harry Potter
• Harry Potter and the Forbidden Journey
• Harry Potter i Insygnia Śmierci: Motocyklowa Ucieczka
• Harry Potter Limited Edition
• Harry Potter: The Character Vault
• Harry Potter: The Creature Vault
• Harry Potter: The Artifact Vault
• Harry Potter i ja (tylko wspomniana)
• The Making of Harry Potter
• Oficjalna strona Harry'ego Pottera
• The Road to Hogwarts Sweepstakes
• Harry Potter. Różdżki. Kolekcja
• Harry Potter: Magiczne miejsca z filmów: Hogwart, Ulica Pokątna i inne
• Harry Potter Page to Screen: The Complete Filmmaking Journey
• Harry Potter for Kinect
• Wonderbook: Księga Czarów
• Wonderbook: Księga Eliksirów
• Fantastic Beasts and Where to Find Them VR Experience
• Fantastic Beasts: Cases from the Wizarding World
• Harry Potter: Hogwarts Mystery
• Harry Potter: Wizards unite
• Harry Potter: Zagadki i magia
• Harry Potter: Żywa Magia
• Dziedzictwo Hogwartu
• Harry Potter: Magic Caster Wand
• Harry Potter: Mistrzowie Quidditcha
• Harry Potter. Magiczny almanach