Harry Potter Wiki

CZYTAJ WIĘCEJ

Harry Potter Wiki
Advertisement
Harry Potter Wiki

Mistrzostwa Świata w Quidditchu 2014 (ang. 2014 Quidditch World Cup) — 427. edycja rozgrywek międzypaństwowych o puchar świata w quidditchu, trwająca od 12 kwietnia, kiedy odbyła się ceremonia otwarcia, do 11 lipca, kiedy rozegrano finał. Mistrzostwa świata odbyły się w Argentynie na odosobnionej Pustyni Patagońskiej. Mistrzostwo świata zdobyła reprezentacja Bułgarii, drugie miejsce zajęli Brazylijczycy, a trzecie drużyna Japonii.

Kwalifikacje[]

Kwalifikacje do turnieju miały formę rozgrywek grupowych. Reprezentacja Liechtensteinu wygrała grupę przeciwko Chinom, co mocno zdenerwowało kibiców tych drugich – srebrnych medalistów poprzednich mistrzostw świata. Na Mistrzostwach nie pojawili się także obrońcy tytułu, reprezentacja Mołdawii, która musiała zrezygnować ze startu z powodu epidemii smoczej ospy.

Sensacją kwalifikacji była wiadomość o powrocie z emerytury 38-letniego szukającego Wiktora Kruma, która spowodowała duże zainteresowanie drużyną Bułgarii, dzięki czemu mogła ona liczyć na wsparcie wielu kibiców, których drużyny nie zakwalifikowały się do mistrzostw. Sam Krum oświadczył, że jego celem było, aby „wygrać mistrzostwa świata przed śmiercią”.

Do turnieju zakwalifikowało się szesnaście drużyn:

Nigeria i Norwegia zakwalifikowały się do turnieju jako dwie drużyny najwyżej w rankingu. Pierwszy raz drużyna USA miała uzasadnione szanse na dojście do finału.

Kontrowersje przed mistrzostwami[]

Kontrowersje pojawiły się jeszcze przed meczem otwarcia. Zostały one jednak szybko rozwiane: plotki, jakoby drużyna Haiti używała inferiusów do zastraszania innych reprezentacji zostały nazwane przez MKCKQ jako „złośliwe i bezpodstawne”. Polski szukający Bonawentura Wójcik został oskarżony o bycie przetransfigurowanym Luciano Volpim – sławnym, włoskim graczem quidditcha. Zarzuty zostały oddalone, gdy obaj panowie pojawili się na konferencji prasowej, a Włoch stanął po stronie Polaka. Wiele emocji wzbudziła także menedżer Walii, Gwenog Jones (kiedyś gwiazda Harpii z Holyhead). Zagroziła ona, że „rozwali twarz klątwą” menedżerowi Brazylii, José Barbozie, kiedy ten nazwał jej ścigających „niezdarnymi wiedźmami”. Później Barboza upierał się, że jego komentarz został wyjęty z kontekstu.

Ceremonia otwarcia[]

Organizatorzy ogłosili, że podczas ceremonii otwarcia zostanie przedstawiony układ choreograficzny maskotek, których drużyny zagrają w pierwszym tygodniu mistrzostw. Ceremonia była reklamowana jako „wspaniały pokaz różnorodności magizoologicznego świata”. Kilka tygodni przed ceremonią otwarcia na środku pustyni zostało stworzone ozdobne jezioro, które miało pomieścić maskotkę drużyny Fidżi, Dukuwaqę. Organizatorzy zostali zaskoczeni przez reprezentację Norwegii, która przywiozła zamiast tradycyjnie – trolli, wielkiego węża morskiego – Selmę. Była ona także uzależniona od wody, więc organizatorzy zostali zmuszeni do umieszczenia w jeziorze maskotek obu ekip – Norwegii i Fidżi.

12 kwietnia rekordowa liczba kibiców została przeniesiona na miejsce ceremonii przez dziesięć tysięcy świstoklików. W pokazie brały udział następujące maskotki:

Ceremonia przebiegała spokojnie do momentu wypuszczenia Selmy i Dukuwaqi. Maskotki rozpoczęły swoistą bijatykę. Opiekunowie obu stworzeń próbowali je uspokoić, ale zapobiegły temu Curupiras. Do bijatyki dołączyły  także Sasabonsamy oraz Inferiusy. Ceremonia zakończyła się rekordową liczbą rannych czarodziejów, która wyniosła około 300.

Menedżer Norwegii, Arnulf Moe po ceremonii bronił swojej decyzji o przywiezieniu Selmy, twierdząc, że reprezentowała ona „mocną determinację i dzikość norweskich graczy”.

Składy drużyn[]

Miejsce Drużyna Menedżer/Trener Obrońca Ścigający Pałkarze Szukający
1 Bułgaria Georgi Zdravko Stoyanka Grozda; Bogomil Lewski; Nikola Vassileva Dimitar Draganov; Boris Wulkanow Wiktor Krum
2 Brazylia José Barboza Raul Almeida Alejandra Alonso; Fernando Diaz; Gonçalo Flores Carlos Clodoaldo; Rafael Santos Tony Silva
3 Japonia Todoroki Kimiko Kurosawa; Ryūichi Yamaguchi; Yoshi Wakahisa Masaki Hongo; Shintarō Shingo Noriko Satō
4 USA Susan Blancheflower Arsenia Gonzales; Quentin Kowalski; Mercy Wardwell

Lucas Picquery; Pringle

Darius Smackhammer
5-8 Norwegia Arnulf Moe/Oddvar Spillum Karl Wang Lars Lundekvam Sigrid Kristoffersen
5-8 Nigeria Mercy Ojukwu; Aliko Okoye Samuel Equiano
5-8 Liechtenstein Ferdinand Jägendorf Otmar Frick; Willi Wenzel Bruno Bruunhart
5-8 Walia Gwenog Jones Jackie Jernigan

Darren Floyd; Iefan Rice

Eurig Cadwallader
9-16 Wybrzeże Kości Słoniowej Elodie Dembélé Sylvian Boigny
9-16 Nowa Zelandia Charlie Baverstock Dennis Moon Ngapo Ponika
9-16 Polska Władysław Wolfke
9-16 Fidżi Hector Bolobolo Narinder Singh; Quintia Qarase Joseph Snuka
9-16 Jamajka Kquewanda Bailey Shanice Higgins
9-16 Czad Jacques Miskine
9-16 Haiti Lenelle Paraison Clairvius Hyppolite Jean-Baptiste Bloncourt Sylvian Jolicoeur
9-16 Niemcy Franziska Faust Thorsten Pfeffer

Rozgrywki[]

1/8 Finału[]

Norwegia – Wybrzeże Kości Słoniowej[]

Pierwszym meczem mistrzostw było starcie faworytów turnieju z przeciętną drużyną WKS-u. Odbyło się ono 13 kwietnia. Pomimo wrogości kibiców (którzy byli niezadowoleni zachowaniem maskotki Norwegii), dobrze zorganizowani Norwegowie doprowadzili do 90-punktowej przewagi. Po dwóch godzinach i ośmiu minutach gry skandynawska szukająca, Sigrid Kristoffersen łapiąc znicz, zakończyła mecz wynikiem 340 do 100.

Zawodnikiem, którego najbardziej podziwiali kibice był jednak 18-letnia ścigająca Wybrzeża, Elodie Dembélé, która zdobyła siedem z dziesięciu bramek dla swojej drużyny.

Nigeria – Fidżi[]

Drugi z faworytów zmierzył się z reprezentacją Fidżi. Spotkanie odbyło się 14 maja. Mecz był starciem pałkarzy obu ekip, w którym nigeryjska para OkoyeOjukwu zdominowała duet QaraseSingh. Doprowadziło to do licznych kontuzji ścigających z Oceanii, którzy zdobyli zaledwie jednego gola, podczas gdy Nigeryjczycy wrzucili kafla do pętli przeciwnika aż czterdzieści razy. W sto czterdziestej pierwszej minucie znicza niespodziewanie złapał szukający Fidżi, Joseph Snuka, ustalając wynik na 400–160, co jedynie zmniejszyło rozmiary porażki.

Snuka był uważany przez kolegów za samolubnego, a jego menedżer, Hector Bolobolo, po meczu wykrztusił z siebie tylko: „zabiję go”.

Brazylia – Haiti[]

Kolejne spotkanie odbyło się 15 maja. Mecz rozpoczął się od częstych ataków Brazylijczyków na pętle Lenelli Paraison (jednej z trzech kobiet–obrońców na mistrzostwach). Potwierdziła ona swoje umiejętności wpuszczając jedynie dziesięć goli, podczas gdy ścigający Alejandra Alonso, Fernando Diaz i Gonçalo Flores przeprowadzili trzydzieści akcji. Paraison przez pierwszą godzinę miała dwa razy złamany nos. Za jeden z tych urazów odpowiadał jej własny kolega z drużyny, Jean−Baptiste Bloncourt. Haitańczycy odpowiedzieli dziewięcioma golami, z czego osiem strzeliła gwiazda zespołu, Clairvius Hyppolite. W czwartej godzinie meczu Bloncourt popełnił kolejny błąd, kiedy jego tłuczek trafił szukającego jego zespołu, gdy był on bliski złapania znicza. Złota piłeczka po chwili wleciała do rękawa pałkarza Haitańczyków, który wyjął ją, co skończyło się spaleniem znicza i dyskwalifikacją, przy stanie 100 do 90 dla Brazylii.

Sylvian Jolicoeur – Haitański szukający, szybko wrócił do zdrowia, a antybohater spotkania Bloncourt ukrywał się przez jakiś czas w nieznanym miejscu.

Stany Zjednoczone – Jamajka[]

Mecz 16 maja rozpoczął się od wysokiego prowadzenia Jamajczyków, którzy zdobyli sto pięćdziesiąt punktów przewagi. W pewnym momencie niespodziewanie z miotły spadła Kquewanda Bailey, bramkarka Jamajki, została ona uratowana przez sędziego zaklęciem Arresto Momentum, wykorzystał to amerykański ścigający, Quentin Kowalski, który zdobył dziewiątego gola dla USA, a po chwili znicza trzymał już jego kolega z drużyny, co doprowadziło do wyniku 240–230.

Jednakże MKCKQ nie uznało od razu wyniku i ogłosiło śledztwo w sprawie upadku Bailey. Komitet brał pod uwagę możliwość rzucenia zaklęcia lub uroku przez któregoś z kibiców, co skończyłoby się dyskwalifikacją ekipy USA. Dochodzenie trwające dzień wykazało jednak, że Kquewanda Bailey została podczas ceremonii otwarcia ugryziona przez Sasabonsama, co było przyczyną upadku. Wynik został oficjalnie potwierdzony.

Liechtenstein – Czad[]

Mecz Liechtensteinu z Czadem był najdłuższym meczem mistrzostw i trwał ponad dwie doby. Rozpoczął się 17 maja. Przez pierwszy dzień żadna z drużyn nie zyskała przewagi, ale swoją precyzją i siłą popisywali się pałkarze obu drużyn, jednak graczem dnia był ścigający Liechtensteinu, Willi Wenzel, który, w początkowych minutach meczu, przyjął na twarz dwa tłuczki, a następnie zdobył gola z sześćdziesięciu metrów. Po jedenastu godzinach gry zawodnicy zdecydowali się na krótką drzemkę.

Następnego dnia objawiło się zmęczenie zawodników. Otmar Frick z Liechtensteinu zasnął podczas gry na miotle, zaś szukający Czadu, Jacques Miskine, dopiero po pięciu minutach zorientował się, że znicz lata nad jego lewą brwią. Dodatkowo nie udało mu się go złapać.

Przez cały mecz żadna drużyna nie dominowała, tak też na początku trzeciego dnia Czad wyprzedzał Liechtenstein jedynie o dziesięć punktów. Przy takim wyniku Bruno Bruunhart z ekipy Liechtensteinu wyprzedził Jacquesa Miskine'a i złapał znicza. Mecz zakończył się wynikiem 470–330.

Po spotkaniu obie drużyny znalazły się pod opieką medyczną.

Bułgaria – Nowa Zelandia[]

Mecz rozpoczął się 20 maja. Spotkanie przebiegało spokojnie do czasu zderzenia ścigających Bogomila Lewskiego i Dennisa Moona. Ta kolizja w sto szóstej minucie z trybun wyglądała na przypadkową, ale sędzia Georgios Xenakis uznał, że wypadek spowodował Moon i wyrzucił go z boiska. Ta decyzja ustawiła mecz pod ekipę Bułgarii, która rozprawiła się z Nową Zelandią 410 do 170. Mecz zakończył się złapaniem znicza przez Wiktora Kruma, który wyprzedził młodszego o 17 lat Ngapo Ponikę (21 lat).

Oczywiście decyzja sędziego wywołała wiele kontrowersji. Na decyzję samego Xenakisa mogło wpłynąć, to że Lewski i Moon mieli wcześniej kilka starć.

Mecz był także okazją dla zwolenników Kruma do jego obrony, ponieważ decyzja o jego powrocie do reprezentacji była nie tylko sensacją, ale była także bardzo kontrowersyjna. Krum w meczu grał w drużynie z dwoma synami jego kolegów z mistrzostw z roku 1994 – Lewskim i Wulkanowem. Jego przeciwnicy uważali, że zajmuje w drużynie miejsce młodym. Krum pokazał jednak, że potrafi pokonać zawodników prawie pokolenie młodszych.

Japonia — Polska[]

Reprezentacja Polski 21 maja zmierzyła się z Japonią. Był to jeden z najlepszych meczy turnieju. Polacy grali dynamicznie i energicznie, jednak młodej drużynie brakowało doświadczenia w starciu z drugim najlepszym duetem pałkarzy wszech czasów - Shingo i Hongo (wyprzedzali ich jedynie Volkov i Wulkanow z 1994 roku). Polski szukający Władysław Wolfke, który zaprezentował się jako pełny gracji i ryzykujący szukający, w pierwszych minutach nie złapał znicza, a w pięćdziesiątej dziewiątej minucie został wyprzedzony o centymetry przez obdarzonego talentem Noriko Sato. Mecz zakończył się wynikiem 350 - 140.

Walia — Niemcy[]

W ostatnim meczu pierwszej rundy, który odbył się 22 maja, Walia prowadziła z Niemcami. Niespodziewanie Thorsten Pfeffer, szukający reprezezntacji Niemiec wykonał nieudany Zwód Wrońskiego. Pfeffer uderzył w ziemię z prędkością sześćdziesięciu kilometrów i niezbędna była pomoc magomedyków i użycie Szkiele-Wzro. Jedenaście minut później Walijczyk, Eurig Cadwallader złapał znicza, ale ani gracze, ani ich kibice nie byli w nastrojach do świętowania.

Menedżer ekipy Niemiec, Franziska Faust poinformowała, że Pfeffer szczęśliwie przeżył i przejdzie pełną rekonwalescencję, chociaż złamał większość kości i aktualnie uważał, że jest papużką o imieniu Klaus. Gwenog Jones, trener Walii, ogłosiła, że jest z powodu dobrych wieści o Pfefferze "cholernie zadowolona".

Ćwierćfinały[]

Brazylia - Walia[]

Mecz między Brazylią, a Walią był jednym z najbardziej brutalnych meczów turnieju. Przed samym starciem, 4 czerwca, atmosfera była bardzo napięta, zwłaszcza pomiędzy trenerami. Gwenog Jones ciągle pamiętała wypowiedź Jose Barbozy (nazwał jej ścigających „niezdarnymi wiedźmami”) i przy każdej okazji poniżała i lekceważyła reprezentację Brazylii. Nawet posunęła się do tego, że założyła na mecz koszulkę z napisem „TO POWINNO BYĆ HAITI” (drużyna, z którą Brazylia wygrała poprzedni mecz).

Sam mecz był tak agresywny jak oboje menedżerów. Już w pierwszych dziesięciu minutach odnotowano trzy brutalne faule. W drużynie Brazylii bardzo dobrze spisywali się ścigający - Diaz, Alonso i Flores, zaś pod ostrzałem tłuczków był ich obrońca Raul Almeida. Pałkarz Walii, Iefan Rice, mógł zostać wyrzucony z boiska, za skierowanie tłuczka w stronę Almeidy, gdy kafel był po drugiej stronie boiska. Ostatecznie zakończyło się to tylko rzutem karnym. Reprezentacja Walii nie ograniczała się tylko do fauli. Jackie Jernigan, jedna ze ścigających, zdobyła gola z pięćdziesięciu jardów, a pałkarz Darren Floyd sam zapobiegł co najmniej siedemnastu golom Brazylijczyków. W końcu w sto trzydziestej pierwszej minucie Tony Silva popisał się pięknym nurkowaniem i złapał znicza przed Walijczykiem Cadwalladerem. Starcie zakończyło się wynikiem 460 - 300.

Po meczu wściekła Jones na oczach całego stadionu zamieniła swoje słowa „rozwalę mu twarz klątwą” wobec Barbozy, w czyn. Uzdrowiciele po meczu poinformowali, że skóra na twarzy Brazylijczyka prawie odrosła, a on sam jest w wyśmienitym nastroju. Jones spędziła noc w areszcie.

Bułgaria - Norwegia[]

Drugi ćwierćfinał rozegrał się 6 czerwca. Mecz rozpoczął się od dwóch szybkich goli Nikoli Wasilewej, a następnie dwóch trafień Larsa Lundekvama, co doprowadziło do remisu. Niespodziewanie w czterdziestej drugiej minucie Wiktor Krum ominął dwa tłuczki i szybko złapał znicza, co zakończyło mecz rezultatem 170 - 20.

W tym czasie norweska szukająca Kristoffersen patrzyła zupełnie gdzie indziej i gdy zorientowała się, że Krum złapał znicza, poleciała prosto na płytę boiska i zaczęła uderzać o nią głową. Karl Wang, obrońca Norwegii musiał po chwili zatrzymywać ją siłą. Ostro krytykowanego przed meczem Kruma tłum kibiców wyniósł ze stadionu. Spotkanie zostało uznane za jedną z największych rozczarowań turnieju.

Oddvar Spillum, menedżer reprezentacji Norwegii pozostawił mecz bez komentarza i zalał się łzami. Natomiast niektórzy kibice o porażkę obwiniali Selmę, maskotkę Norwegów. Stwór musiał ratować się ucieczką i przez jakiś czas się ukrywał.

Stany Zjednoczone – Liechtenstein[]

Przed meczem niektórzy uważali, że Liechtenstein będzie w niekorzystnej sytuacji po trzydniowym starciu z Czadem, lecz gdy Liechtensteińczycy wyszli 8 maja na stadion wyglądali na w pełni wypoczętych. Początek meczu był bardzo szybki i bardzo równy. Posiadanie kafla w pierwszych minutach gry było prawie takie samo dla obu drużyn. Wiele pochwał zbierał ścigający Stanów, Quentin Kowalski, który zaskakiwał swoim doskonałym prowadzeniem miotły, ale ostatecznie najlepszym strzelcem meczu został Otmar Frick z drużyny Liechtensteinu, który zdobył szesnaście goli. W sto czterdziestej ósmej minucie Darius Smackhammer, szukający USA popisał się odwagą, kiedy zanurkował pod ostrzałem tłuczków po znicza, a tym samym naraził się na zderzenie z bardzo umięśnionym rywalem, Willi Wenzelem. Ryzykowne posunięcie opłaciło się i Smackhammer zakończył mecz rezultatem 450 do 290.

Wygrana reprezentacji Stanów Zjednoczonych była historycznym awansem. Amerykanie, którzy znani byli jedynie z dominacji w rozgrywkach w quodpot, w końcu dołączyli do światowej czołówki drużyn quidditcha. W związku z tym kibice USA rozpoczęli największe świętowanie na turnieju. Argentyńscy oficjele już po kilkudziesięciu minutach musieli przedzierać się, aby stłumić zamieszki. Po jakimś czasie w powietrzu pojawiły się niebiesko-biało-czerwone iskry, które utrudniały oddychanie i ograniczały widoczność.

Amerykańscy kibice porwali także maskotkę Liechtensteinu – małego, ponurego lelka wróżebnika, nazwanego Hansem. Ptak podczas turnieju zyskał sobie sympatię wielu kibiców. W związku z porwaniem trener Liechtensteinu, Ferdinand Jägendorf oświadczył „Das finden wir nicht lustig”, to znaczy „nie wydaje się nam to śmieszne”. Następnego dnia prezydent MKSZA i liechtensteiński Minister Magii wymienili sowy. Chwilę później Hans wrócił do swojej drużyny. Przewodniczący Kongresu Samuel G. Quahog oświadczył: „Jesteśmy szczęśliwi, że możemy poinformować, iż wybryk skończył się w przyjacielskim i kooperatywnym stylu i wierzymy, że Hans nie ma za złe jego małej przygody”. Natomiast szef magicznego rządu Liechtensteinu, Otto Obermeier powiedział: „Jesteśmy zadowoleni, że Amerykanie oddali naszą ukochaną maskotkę. Magizoolodzy obecnie trzymają Hansa pod obserwacją i  jeżeli zauważą jakieś efekty choroby, będziemy oczywiście naciskali na MKCKQ, aby USA zostało natychmiastowo zdyskwalifikowane”.

Nocne świętowanie oczywiście zwróciło uwagę mugoli. Przedstawiciel MKCKQ oznajmił: „Słuchajcie, musieliśmy użyć masowych Zaklęć Pamięci na około dwóch tysiącach mugoli, którzy żyją na krańcach pustyni (...) i nie wspominajcie nawet o samolotach”. Zapytany zaś o możliwość dyskwalifikacji reprezentacji USA oznajmił: „Nie powiem Amerykanom, że mają wracać do domu. Nie zamierzam. Po prostu nakarmcie tego ptaka jakimiś wróżkami i zostawcie mnie w spokoju”.

Japonia - Nigeria[]

Mecz z 10 czerwca był kolejnym na tych mistrzostwach starciem pałkarzy, którzy podczas tego turnieju obalili stereotyp umięśnionego półgłówka z kijem na miotle. Pary Shingo i Hongo z Azji oraz Okoye i Ojukwu z Afryki w tym turnieju pokazały już na co je stać (Japońscy pałkarze zatrzymali młodą drużynę Polski, a Nigeryjscy zdominowali swoich rywali z Fidżi). Oba kraje zaprezentowały mistrzowską klasę w panowaniu nad tłuczkami. Precyzja i kreatywność ich uderzeń pięknie obramowały cały mecz. Przy stanie 120 - 100 Hongo wykonał kolejne potężne i idealnie wymierzone odbicie tłuczka, które oderwało ogon miotły nigeryjsiego szukającego, Equiano. Prawie cała drużyna z Afryki rzuciła się do ratowania swojego kolegi, co wykorzystał Noriko Sato, który złapał znicza i zakończył mecz wynikiem 270 - 100.

Spotkanie zostało później nazwane "Bitwą Pałkarzy", ale uwaga większości ekspertów po meczu spoczęła nie na owych zawodnikach, ale na miotłach reprezentacji Nigerii. Nigeryjczycy jako swoje miotły na mistrzostwa wybrali Pioruny VII - miotły rywalizujące z najnowszą Błyskawicą Supreme. Profesjonalne miotły powinny być zdolne do wytrzymania mocnego uderzenia tłuczkiem. Eksperci uważali, że wytwórcy poświęcili bezpieczeństwo kosztem szybkości. Po meczu pojawiły się plotki, że czarnoksiężnicy z Nigerii, próbowali dostać się do siedziby wytwórcy Piorunów, która mieści się w Manchesterze. Informacje nie zostały jednak potwierdzone.

Półfinały[]

Stany Zjednoczone - Brazylia[]

Pierwszy półfinał rozegrany został w dniach 4-5 lipca. W pierwszy dzień obie drużyny były bardzo nerwowe i popełniały wiele błędów. Zawodnicy, na których ciążyła wielka presja nie potrafili jej udźwignąć. Ścigająca ekipy USA, Mercy Wardwell upuściła kafla aż pięć razy, a jedni z najlepszych graczy Brazylii - Diaz i Alonso zaliczyli po dwie takie wpadki. Nerwowo zachowywali się także pałkarze, co skutkowało wieloma niedokładnymi odbiciami. Lucas Picquery uderzył tłuczkiem swoją koleżankę z drużyny, Susan Blancheflower, która zaryzykowała skok na miotłę Picquerego, aby przemówić mu do rozsądku. Także Blancheflower popełniła kilka błędów przy obronie pętli. Pierwszy dzień zakończył się dwudziestopunktową przewagą Stanów Zjednoczonych, 120 - 100.

W drugim dniu zawodnicy przestali popełniać błędy i mecz przerodził się w piękną walkę, w której popisywały się oba tria ścigających i Raul Almeida, obrońca Brazylii. Gdy po dwudziestu godzinach gry Darius Smackhammer zauważył znicza, tylko precyzja pałkarzy Santosa i Clodaldo uchroniła Brazylię przed porażką. Po chwili obaj szukający - Smackhammer i Silva rozpoczęli pościg za zniczem, który zakończył się efektownym zrywem Tony'ego Silvy. Mecz zakończył się wynikiem 310 - 420.

Japonia - Bułgaria[]

Tuż przed meczem 6 lipca bułgarski pałkarz, Borys Wulkanow powiedział reporterom: „Przez cały turniej byliśmy na przegranej pozycji. Nie mamy nic do stracenia i wszystko do zyskania”.

Jak przewidywano, Shingo i Hongo zdominowali pierwszą część meczu. Podczas pierwszej godziny gry gra była dwa razy wstrzymywana na czas dla uzdrowicieli, a sześciu graczy Bułgarii krwawiło z głowy. Po sześćdziesięciu minutach gry wydarzyła się najbardziej niespodziewana sytuacja mistrzostw. Japoński tłuczek, który zmierzał wprost na Kruma, który zaś ścigał znicza, został przyjęty przez Borysa Wulkanowa. Bułgar został zrzucony z miotły i uratowała go japońska szukająca, Noriko Sato. Gdy Krum zauważył, że jego rywalka zrezygnowała z pościgu, sam poderwał miotłę i nie wykorzystał przewagi. Wulkanow, Sato i Krum zostali nagrodzeni stojącą owacją przez cały stadion.

Japońska defensywa spisywała się kapitalnie, ale także ścigający: Ryuichi Yamaguchi, Kimiko Kurosawa i Yoshi Wakahisa pokazywali się z bardzo dobrej strony. Po ośmiu godzinach gry reprezentacja Japonii wygrywała dwieście pięćdziesięcioma punktami. Bułgarzy musieli zacząć pościg za rywalami i ich gra stała się brzydsza. Gdy znicz pojawił się po raz drugi Japonia nadal miała przewagę ponad stu pięćdziesięciu punktów. Wydawało się, że Krum powtórzy sytuację sprzed dwudziestu lat, kiedy w finale zmniejszył jedynie rozmiary porażki z Irlandią. Bułgar jednak wyprzedził Sato, ale pozwolił zniczowi odlecieć, co było bodźcem do ataku dla reprezentacji Bułgarii. Ekipa z Bałkanów dzięki wytrwałości i poprawie gry obronnej po dwóch godzinach Bułgarzy doprowadzili do remisu. W pewnym momencie Krum zauważywszy znicza, wykonał piękny lot, który Sato wzięła za unik przed tłuczkiem. Zanim ktokolwiek zauważył co się dzieje bułgarski szukający wzniósł znicza. Spotkanie zakończyło się wynikiem 610 - 460. Był on takim zaskoczeniem, że minęło dziesięć sekund, zanim kibice zorientowali się, co się stało.

Mecz o 3-cie miejsce[]

Japonia - Stany Zjednoczone[]

Mecz o trzecie miejsce był jednym z najbardziej brutalnych na turnieju. 9 lipca zmierzyli się Japończycy, czyli drużyna, która na tym turnieju szła jak burza oraz USA, dla których były to przełomowe mistrzostwa.

Jak podczas całego turnieju, Shingo i Hongo spisywali się idealnie. W trzydziestej czwartej minucie Arsenia Gonzalez, z ekipy Stanów dostała dwoma tłuczkami w głowę, ale kontynuowała grę. Dobrze spisywał się także niedoceniany obrońca Todoroki, który wpuścił jedynie dwanaście goli. Po drugiej stronie amerykańska bramkarka, Blancheflower, nie obroniła osiemnastu strzałów. Noriko Sato popisała się jedym z najpiękniejszych nurkowań na turnieju i złapała znicza koło pięty Mercy Wardwell. Darius Smackhammer został przypadkowo zablokowany, przez kolegę z zespołu, Lucasa Picquery'ego. Japonia wygrała 330 - 120 i zdobyła trzecie miejsce na świecie.

Po meczu drużyny zaprezentowały podnoszące na duchu show. Japończycy podarowali drużynie USA, pisklę hoo-hoo - japońskiego, ognistego ptaka.

Finał[]

Brazylia - Bułgaria[]

Ostatni mecz mistrzostw został rozegrany 11 lipca. Finał został poprzedzony pokazem maskotek. Wile i Curupiry stworzyły podczas przedmeczowego show piramidę.

Pierwsze pół godziny zostało zdominowane przez pałkarzy. Flores, Diaz i Alonso nie mogli się przebić się między tłuczkami Wulkanowa i Draganowa, natomiast po drugiej stronie boiska zatrzymana została Wasiljewa. Pierwszy gol padł dopiero w trzydziestej siódmej minucie. Został strzelony przez Goncalo Floresa. Po godzinie Lewski doprowadził do stanu 10 - 10. Flores zdobył kolejne dwa gole, jednego dołożył Diaz i po półtorej godziny utrzymywał się wynik 40 - 10. Po jakimś czasie pokazał się znicz, lecz Krumowi nie udało się złapać, a później obaj szukający zostali oślepieni słońcem i piłeczka uciekła. Przy stanie 60 - 20, pałkarz Santos uderzył pałką Wiktora Kruma, ale po sprawdzeniu zapisu z omnikularów niemiecki sędzia, Herman Junker orzekł, że było to zagranie przypadkowe. Nagle Krum i Silva poderwali się do góry za zniczem. Brazylijczyk wystartował chwilę wcześniej i miał nad rywalem cztery stopy przewagi. Chwilę później Krum zrównał się z nim. Obaj gracze lecieli prawie pionowo. Pościg, który trwał siedem minut zakończył się złapaniem znicza przez Wiktora Kruma. Finał zakończył się wynikiem 170 - 60 dla Bułgarów, którzy zostali mistrzami świata w quidditchu 2014.

Drabinka turniejowa[]

  Druga runda Ćwierćfinały Półfinały Finał
                                     
1  Wybrzeże Kości Słoniowej 100  
16  Norwegia 340  
     Norwegia 20  
     Bułgaria 170  
8  Bułgaria 410
9  Nowa Zelandia 170  
     Bułgaria 610  
     Japonia 460  
5  Jamajka 230  
12  USA 240  
     Japonia 270
     Nigeria 100  
4  Czad 330
13  Liechtenstein 470  
     Bułgaria 170
     Brazylia 60
6  Brazylia 100  
11  Haiti DQ1  
     USA 450
     Liechtenstein 290  
3  Niemcy 100
14  Walia 330  
     USA 310
     Brazylia 420  
7  Japonia 350  
10  Polska 140  
     Brazylia 460
     Walia 300  
2  Fidżi 160
15  Nigeria 400  

1 Dyskwalifikacja (90 + spalenie znicza).

Sprzęt[]

Drużyny były zaopatrzone w najnowsze modele mioteł:

Statystyki[]

Ścigający[]

Statystyka strzelonych goli i skuteczności ścigających.

Ścigający Kraj Gole Gole na mecz
Kimiko Kurosawa; Ryuichi Yamaguchi; Yoshi Wakahisa Japonia 96 24
Arsenia Gonzales; Quentin Kowalski; Mercy Wardwell USA 82 21
Stojanka Grozda; Bogumił Lewski; Nikola Wasiljewa Bułgaria 76 19
Otmar Frick; Willi Wenzel; nieznany Liechtenstein 61 31
Alejandra Alonso; Fernando Diaz; Goncalo Flores Brazylia 59 15
nieznani Nigeria 50 25
Jackie Jernigan; nieznani Walia 48 24
nieznani  

1

Czad 33 33
nieznani Jamajka 23 23
Lars Lundekvam; nieznani Norwegia 21 11
Dennis Moon; nieznani Nowa Zelandia 17 17
nieznani Polska 14 14
Elodie Dembele; nieznani WKS 10 10
nieznani Niemcy 10 10
Clairvious Hyppolite; nieznani Haiti 9 9
nieznani Fidżi 1 1

1 ścigający o największej skuteczności

Obrońcy[]

Statystyka puszczonych goli przez obrońców.

Obrońca Kraj Puszczone gole na mecz Puszczone gole
Karl Wang Norwegia 6 12
nieznany Nigeria 7 13
Kquewanda Bailey Jamajka 9 9
Lenelle Paraison Haiti 10 10
Georgi Zdrawko Bułgaria 18 71
Raul Almeida Brazylia 18 72
nieznany Niemcy 18 18
nieznany WKS 19 19
nieznany Polska 20 20
Todoroki Japonia 21 82
nieznany Walia 21 41
Susan Blacheflower USA 24 97
nieznany Nowa Zelandia 26 26
nieznany Liechtenstein 32 63
nieznany Czad 32 32
nieznany Fidżi 40 40

Szukający[]

Statystyka średniej szybkości i ilości złapań znicza.

Szukający Kraj Średnia szybkość złapania znicza Złapane znicze
Noriko Sato Japonia 61 min 2
Darius Smackhammer USA 100 min 2
Sigrid Kristoffersen Norwegia 128 min 4
Samuel Equiano Nigeria 141 min 3
Wiktor Krum Bułgaria 235 min 1
Tony Silva Brazylia 665 min 1
Bruno Bruunhart Liechtenstein nieznana 1
Eurig Cadwallader Walia nieznana 1

Zakłady[]

Przed półfinałami Ludo Bagman, były pałkarz reprezentacji Anglii ogłosił, że zbiera zakłady na kolejne mecze. Ekspert przedstawił swoje opinie na temat każdego z zespołów. Japonii Bagman dawał największe szanse ze względu na ich grę w poprzednich meczach, które przeszli jak burza. Brazylia ocenił jako zespół za mało doświadczony, który może pod wpływem presji załamać się. USA według Bagmana powinno poprawić obronę, a także grę pałkarzy. Ludo Bagman był pozytywnie zaskoczony dotychczasową grą Bułgarii, ale uważał, że miała ona dużo szczęścia i nie dawał jej zbyt dużych szans. Były pałkarz przedstawił swoje stawki:

  • Japonia 4/1
  • Brazylia 9/1
  • USA 12/1
  • Bułgaria 50/1

Goście na mistrzostwach[]

Na mistrzostwach obecnych było wiele osobistości. Podczas ceremonii otwarcia i finału była obecna przewodnicząca Argentyńskiej Rady Magii, Valentina Vázquez. Na finale pojawił się także przewodniczący MKCKQ, Mentor Metaxas. Ponadto w Patagonii można było spotkać Celestynę Warbeck, czy amerykański zespół The Bent-Winged Snitches. Przez cały turniej kibice próbowali przedostać się za wszelką cenę do loży VIP-owskich, aby otrzymać autograf od swoich idoli.

Największą sensacją był jednak przyjazd na finał turnieju byłych członków Gwardii Dumbledore'a. Przybyli oni trzy dni przed finałem i zostali umieszczeni na campingu w sektorze VIP. Pośród GD największym zainteresowaniem cieszyła się rodzina Potterów. Harry i jego synowie: James i Albus oraz córka, Lily dołączyli w Argentynie do matki, Ginny, która relacjonowała wcześniejsze mecze z Patagonii. Harry Potter zabrał ze sobą Teddy'ego Lupina – swojego chrześniaka. Razem z Potterami pojawili się m. in. Ronald, Hermiona, Rose, i Hugo Weasley; Neville i Hanna Longbottom; Rolf Skamander i Luna Lovegood; Bill Weasley oraz Fleur Delacour i ich córka Victoire Weasley, a także bracia Billa i Ronalda: George wraz z żoną Angeliną i dziećmi: Fredem i Roxanne; oraz Percy i Charlie Weasley.

Potter zabrał synów do wioski graczy, gdzie przedstawił ich Wiktorowi Krumowi. Podczas finału oficjele otrzymali boks pierwszy, podczas gdy Gwardii Dumbledore'a przypadł boks drugi. Wszyscy Potterowie byli ubrani w barwy Bułgarii, oprócz Albusa, który jest wielkim fanem Gonçalo Floresa i kibicował Brazylii. Natomiast Weasleyowie byli ubrani na zielono, z wyjątkiem Hermiony, która nie założyła żadnego koloru.

Victorie Weasley i Teddy Lupin przez cały mecz całowali się. Cała Gwardia Dumbledore'a zaaprobowała wynik finału.

Transmitowanie[]

Wszystkie mecze były opisywane przez Proroka Codziennego. Reporterką była Ginny Potter. Teksty, oprócz opisów spotkań, zawierały także wypowiedzi zawodników i trenerów oraz opisy wydarzeń przed- i pomeczowych.

Prorok wysłał także drugą reporterkę – Ritę Skeeter. Jej zadaniem było gromadzenie plotek i sensacji z mistrzostw.

11 lipca obie panie wspólnie opracowywały przekaz finału na żywo. Potter była odpowiedzialna za informacje dotyczące zdarzeń na boisku, a Skeeter relacjonowała, co dzieje się na trybunach.

Występowanie[]

Linki zewnętrzne[]

Advertisement