Harry Potter Wiki

CZYTAJ WIĘCEJ

Harry Potter Wiki
Advertisement
Harry Potter Wiki

„Wilkołaki przez większość swojego życia są ludźmi (obojętnie, czy są to czarodzieje, czy mugole). Jednak raz w miesiącu zamieniają się w dzikie, czworonożne bestie o morderczych skłonnościach, pozbawione ludzkiego sumienia.”

Wilkołak (ang. Werewolf) — człowiek, który poprzez ugryzienie przez innego wilkołaka, zamieniał się w krwiożerczą bestię przy każdej pełni księżyca.

Historia[]

Wilkołaki występowały na całym świecie, traktowane były jako członkowie najniższych grup społecznych, pozbawionych praw[1]. Najczęściej można je było spotkać wiosną – czarownice i czarodzieje, którzy często angażowali się w polowanie lub badanie takich stworzeń, byli szczególnie narażeni na atak z ich strony[2].

Pod koniec XIX wieku profesor Marlowe Forfang podjął pierwsze kompleksowe badanie na temat wilkołaków. Odkrył, że prawie wszyscy, których udało mu się zbadać i przepytać, byli czarodziejami, zanim zostali ugryzieni. Bardzo możliwe, że było to spowodowane tym, że mugole częściej umierali przez zadane rany, zaś czarodziejom udawało się przeżyć i zachodziła w nich przemiana. Profesor zanotował także, że smak między osobami niemagicznymi i magicznymi różnił się od siebie[2].

Prawny nadzór[]

RemusLupin PM B3C20M1 RemusAsAWaerewolfFightingWithSiriusAsADogInForbiddenForest Moment

Ministerstwo Magii zawsze miało problemy z polityką stosowaną wobec wilkołaków. W 1637 roku Departament Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami sporządził Kodeks Honorowy Wilkołaków, który dawał wolność wilkołakom pod warunkiem, że raz w miesiącu na czas przemiany będą zamykać się w dobrze zabezpieczonym miejscu. Niestety, nikt nie chciał przyznać się do bycia wilkołakiem i przez lata rejestr ten, na którym każdy wilkołak miał wpisywać swoje dane osobowe, pozostał niekompletny i niewiarygodny, ponieważ wielu nowo ukąszonych starało się ukryć swoją kondycję i uniknąć nieuniknionego wstydu i wygnania. Przez kolejne lata Departament Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami nie umiał określić statusu wilkołaków – nie były ani ludźmi ani zwierzętami. Podtrzymywano stereotyp, że są groźne i reszta społeczeństwa musi być przed nimi chroniona – zarażeni atakowali ludzi w czasie pełni i nie byli tego świadomi. W rezultacie wilkołaki zatajały swoją likantropię przed Ministerstwem, żyjąc z dala od skupisk ludzkich. Z powodu niewielkiego zainteresowania i braku podpisów od wilkołaków, rejestr został zamknięty[2].

Charakterystyka[]

Wilkolak1

W wilkołaka można było się zmienić wyłącznie na skutek ugryzienia przez jednego z nich podczas pełni księżyca, co oznacza, że nie było możliwe aby odziedziczyć taką przypadłość. Ślina wilkołaka mieszała się z krwią ofiary, przez co dochodziło do skażenia[2].

W drugiej połowie XX wieku opracowano kilka mikstur w celu złagodzenia skutków likantropii. Najbardziej udanym był Wywar Tojadowy. Osoby zarażone wilkołactwem (lub inaczej likantropią) mogły uniknąć przemiany poprzez zażycie tej mikstury, jednakże mimo wielu prób, do chwili obecnej nie wynaleziono lekarstwa, aby wilkołactwo całkowicie wyeliminować.

Miesięczna transformacja w wilkołaka była niezwykle bolesna, jeśli nie leczono chorego i zwykle poprzedzało ją kilka dni bladości i złego stanu zdrowia. W wilczej formie wilkołak tracił całkowicie ludzkie poczucie dobra i zła. Jest jednak błędne stwierdzenie (o którym można było przeczytać w książce Emerett PicardyWilcze Bezprawie: Dlaczego Wilkołaki Nie Zasługują na Życie), że wilkołaki tracą w ludzkiej postaci moralność, choć w rzeczywistości, gdy człowiek był w swojej normalnej postaci, mógł on być tak samo dobry jak przed przemianą. Mimo tego, wilkołaki potrafiły być także równie niebezpieczne, nawet gdy były ludźmi, tak jak w przypadku Fenrira Greybacka, który próbował ugryźć i okaleczyć jako mężczyzna, a jego paznokcie były tak naostrzone, że przypominały pazury[2].

Jeśli ofiara została zaatakowana przez wilkołaka, który wciąż był w ludzkiej postaci, mogła w sobie rozwinąć pewne wilcze cechy, takie jak zamiłowanie do surowego mięsa, ale poza tym nie powinna zostać zarażona[2]. Każde ugryzienie lub zadrapanie przez wilkołaka pozostawiało jednak trwałe ślady, niezależnie od tego, czy był on w formie wilka w momencie ataku.

Wilkolakgreyback

Projekt Greybacka na Wizarding World

Jedną z ciekawszych cech tego stanu było to, że jeśli dwa wilkołaki spotykały się i w pełni kojarzyły się nawzajem (przypadki takie występowały bardzo rzadko, a odnotowano je dwa razy), to rezultatem takiego związku były wilczaste młode, które przypominały prawdziwe wilki we wszystkich aspektach – zaskakująca jednak była ich wysoka inteligencja. Nie były bardziej agresywne niż zwykłe wilki i nie były aż tak skore do ataku na człowieka. Te dwa przypadki zostały kiedyś uwolnione w warunkach skrajnej tajemnicy, w Zakazanym Lesie w Hogwarcie, za uprzednim zezwoleniem Albusa Dumbledore'a. Młode wyrosły na piękne i niezwykle inteligentne wilki, a niektóre z nich wciąż tam żyły, co dało początek opowieściom o "wilkołakach" w lesie. Żaden z nauczycieli ani gajowych o tym nie opowiadał zbyt często, bo obawiał się o bezpieczeństwo uczniów[2].

Raz w miesiącu, przy pełni księżyca, zazwyczaj normalny, o zdrowych zmysłach czarodziej zamieniał się w krwiożerczą bestię. Jako jedne z nielicznych fantastycznych zwierząt, wilkołaki szczególnie gustowały w ludziach. Przykładem innego takiego zwierzęcia był przyczajacz. Armia wilkołaków popierała Voldemorta zarówno w Pierwszej Wojnie Czarodziejów, jak i w drugiej. Była to grupa absolutnie zdeprawowanych stworzeń, które przemieniały się w wilkołaki nie tylko w czasie pełni, czerpiąc ogromną przyjemność z zagryzania niewinnych ludzi i pojenia się ich krwią. W 2020 roku Hermiona Granger powiedziała Harry'emu, że dostrzegane jest wiele niepokojących zjawisk, m.in. masowe zejście wilkołaków do podziemia. Wilkołak nie rozpoznawał swoich przyjaciół – po przemianie instynkt zwierzęcy zwyciężał nad ludzką naturą.

Różnice między wilkołakiem a wilkiem[]

Wilkolak2

Główną różnicą między wilkołakiem a wilkiem jest pionowa postawa ciała. Wilkołaki miały ciało podobne do ludzkiego i nieco krótsze pyski od wilczych, a ich źrenice były mniejsze, co powodowało, że wydawały się bardziej ludzkie. Ich ogon był włochaty, nie do końca rozwinięty i nieco krzaczasty. Największą różnica polegała w zachowaniu. Prawdziwe wilki nie były bardzo agresywne, a ogromna liczba opowieści ludowych przedstawiających ich jako bezmyślnych drapieżników jest obecnie uważana przez władze czarodziejów za odniesienie do wilkołaków, a nie prawdziwych wilków. Wilk prawdopodobnie nie zaatakowałby człowieka, chyba że w wyjątkowych okolicznościach. Wilkołak zaś atakował niemal wyłącznie ludzi i stanowił niewielkie zagrożenie dla pozostałych stworzeń.

Mity i legendy[]

Wiele mugolskich mitów i legend na temat wilkołaków jest fałszywych, chociaż niektóre zawierają ziarnko prawdy. Przykładowo srebrne kule nie zabijały wilkołaków, ale mieszanka sproszkowanego srebra i dyptamu, zastosowana wobec świeżego ugryzienia, "zamykała" ranę i uniemożliwiała ofierze wykrwawienie się na śmierć. W wielu opowieściach wspominano tych, którzy błagali, by umrzeć, byle nie żyć jako wilkołak[2].

Natura[]

FB IMG 1500899897537
„Wilkołak występuje na całym świecie, chociaż podejrzewa się, że pochodzi z północnej Europy. W wilkołaka można się zamienić wyłącznie na skutek ugryzienia przez jednego z nich. Nie znaleziono jeszcze na to lekarstwa, ale ostatnie odkrycia w dziedzinie eliksirów zmniejszyły wydatnie najgorsze symptomy przemiany. Raz w miesiącu, przy pełni księżyca, zazwyczaj normalny, o zdrowych zmysłach czarodziej lub mugol zamienia się w krwiożerczą bestię. Jako jedne z nielicznych fantastycznych zwierząt, Wilkołaki specjalnie poszukują ludzi, ponieważ jest to ich ulubiona zdobycz.”

Wilkołaki zazwyczaj rozmnażały się, atakując nie-wilkołaki (głównie ludzi). Piętno ciążące na wilkołakach było tak wielkie od stuleci, że bardzo nieliczni się żenili i mieli z nimi dzieci. Jednak tam, gdzie wilkołaki poślubiły ludzkich partnerów, nie było śladu likantropii przekazywanej ich potomstwu.

Wygląd[]

Harry
Ale przecież pan jest normalny! Pan ma tylko... pewien problem...
Lupin
Czasami bardzo mi przypominasz Jamesa. On też, w towarzystwie, nazywał to „małym futerkowym problemem”. Wiele osób odnosiło wrażenie, że mam jakiegoś niesfornego królika.
Harry Potter i Remus Lupin.[źródło]
Werewolf

Rysunek przedstawiający wilkołaka

Wilkołaki miały wysoko rozwinięte kończyny, którymi powalały przeciwnika, krótką sierść i pysk wyposażony w ostre jak brzytwa zęby, którymi gryzły swoje ofiary. Choć ogólnie wilkołaki przez miesiąc były w swojej ludzkiej formie i dopiero podczas pełni zamieniały się w dzikie bestie, niektóre z nich zachowywały swoją zwierzęcą formę przez dłuższy czas (przykładowo Fenrir Greyback). Czerpały przyjemność z zabijania i uważały, że wilkołaki powinno się od małego uczyć nienawiści do ludzi. Nazywało się je dzikimi wilkołakami – odrzucającymi społeczne normy i żyjące z dala od społeczności czarodziejów, bojące się stworzeń podobnych do siebie. Ich ciała były znacznie bardziej zniekształcone i porośnięte sierścią, nawet w okresie gdy pozostawały w swej ludzkiej postaci[3].

OPCM[]

Snape

Snape zastępujący Lupina na lekcji OPCM

5 listopada 1993 roku Remus Lupin nie był obecny na zajęciach Obrony przed Czarną Magią, a zamiast niego lekcję poprowadził Severus Snape. Harry przybył do sali spóźniony o 10 minut, za co został ukarany ujemnymi punktami dla Gryffindoru. Na jego pytanie o powód nieobecności Lupina, Snape poinformował go, że Remus czuje się zbyt słabo, żeby prowadzić zajęcia. Następnie nauczyciel polecił wszystkim otworzyć książki na rozdziale o wilkołakach, nie zważając na protesty uczniów mówiących, że nie dotarli jeszcze do tego zagadnienia i powinni teraz omawiać zwodniki. Snape rozpoczął od pytania na temat różnic między wilkołakiem a wilkiem, a kiedy nikt poza Hermioną nie znał odpowiedzi, profesor zaczął krytykować niski poziom ich klasy. Gdy jednak Hermiona spróbowała podać odpowiedź, Snape odjął punkty Gryffindorowi za to, że odezwała się niepytana, a Ron, który próbował jej bronić, został ukarany szlabanem.

Resztę lekcji uczniowie robili notatki z podręcznika na temat wilkołaków, a w tym czasie Snape przechadzał się między nimi i krytykował to, co mieli zapisane podczas zajęć z Lupinem. Pracą domową było napisanie wypracowania o sposobach wykrywania i uśmiercania wilkołaków.

Lupin wrócił już na kolejne zajęcia, podczas których zaprezentował uczniom szklany pojemnik ze zwodnikiem i opisywał im zwyczaje tego stworzenia. Powiedział też, że nie muszą pisać wypracowania, które zlecił im Snape, co spotkało się z powszechną radością. Jedyną rozczarowaną tym oświadczeniem osobą była Hermiona, która zdążyła już napisać swoją pracę. Kiedy Severus Snape ujawnił, że Lupin jest wilkołakiem, ten postanowił zrezygnować z posady nauczyciela i tego samego dnia opuścił Hogwart.

Ofiary wilkołaków[]

Czarodziej Okoliczności
Bill Weasley Został zaatakowany przez Fenrira Greybacka (nie w okresie pełni, więc skutki nie były tak silne jak w czasie ataku przy pełnej przemianie wilkołaka), podrapał mu twarz, skutkiem czego były pewne objawy likantropii. Bill polubił steki i zaczął jeść więcej mięsa. Jego osobowość, poza śladami oszpecenia, nie uległa jednak silnej transformacji na skutek ataku.
Niezidentyfikowani obrońcy Hogwartu Ofiary Fenrira Greybacka i innych wilkołaków w czasie Drugiej Bitwy o Hogwart. Wilkołaki miały przyłączyć się do Voldemorta w ataku na szkołę, stąd przypuszczenie, że było więcej ofiar wilkołaków w trakcie bitwy. Jedynie Greyback jest wymieniony z imienia spośród wilkołaków.
Lavender Brown Uczennica Hogwartu, brała udział w Drugiej Bitwie o Hogwart. Lavender spadła z wysokości i do jej ciała przyparł Fenrir Greyback. Dziewczyna zmarła na skutek ugryzienia i zakażenia przez wilkołaka oraz ran odniesionych po upadku z tarasów szkoły. Na widok Greybacka atakującego Lavender, Hermiona Granger rzuciła w wilkołaka zaklęciem i uniemożliwiła mu zbezczeszczenie jej zwłok.
5-letni chłopiec o nazwisku Montgomery Brat sióstr Montgomery, z którymi Harry uczęszczał do Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Został pogryziony przez Fenrira Greybacka, po czym zmarł w Szpitalu Świętego Munga wskutek ugryzienia i zakażenia. Atak wilkołaka był karą dla jego matki za odmowę współpracy ze Śmierciożercami.

Znane wilkołaki[]

Bill weasley

Bill Weasley – jedna z ofiar Fenrira Greybacka

Etymologia[]

Staroangielskie tłumaczenie słowa wilkołak to werewulf (współcześnie werewolf), gdzie:

  • wer – współczesny ang. manczłowiek,
  • wulf – współczesny ang. wolfwilk[4].

Ciekawostki[]

Fenrir GreyDFGSSHFDFSHDFSGback

Fenrir Greyback – wilkołak celowo atakujący mugoli i czarodziejów

  • Tom Riddle w okresie swojej nauki w Hogwarcie, oskarżył Hagrida, o to że ten w młodości chował pod łóżkiem młode wilkołaków. J.K. Rowling ukróciła spekulacje na temat wilczych potomków wilkołaków, mówiąc, że Riddle celowo oczerniał Hagrida i rozpowiadał nieprawdziwe informacje, by zdyskredytować gajowego w oczach profesorów (mogło mieć to związek ze sprawą otwarcia Komnaty Tajemnic i przerzucenia winy za wypadki w szkole na Hagrida).
  • Draco Malfoy raz stwierdził, że w Zakazanym Lesie grasują wilkołaki. Była to nieprawda. Profesorowie Hogwartu celowo podtrzymywali takie plotki, by uczniowie trzymali się z daleka od lasu. Podczas wyprawy do Zakazanego Lasu w pierwszej części serii, Harry zapytał Hagrida, czy to wilkołaki mogły zabić jednorożca w Zakazanym Lesie, na co gajowy odpowiedział, że: wilkołaki są zbyt wolne, by dogonić jednorożca.
  • W Harrym Potterze i Księciu Półkrwi, gdy Lupin zdradził pewne zirytowanie i szorstkość w rozmowie z Harrym, Tonks wyjaśniła później obecnemu przy tym Arturowi Weasleyowi, że pierwsza noc cyklu jest zawsze najgorsza. Uwaga ta sugeruje – mimo że nigdzie w serii nie było o tym wspomniane – że wilkołaki cierpiały na różne dolegliwości wynikające z likantropii. Objawiało się to obniżeniem nastroju i łatwym wpadaniem w złość.

Za kulisami[]

Lavender greyback
  • Podczas gdy animag dobrowolnie zamieniał się w swoją zwierzęcą formę (przykładowo profesor McGonagall, Peter Pettigrew), wilkołak nie miał wyboru, musiał się zmienić, a jego transformacja, miała miejsce podczas pełni księżyca[5].
  • W Harrym Potterze i Więźniu Azkabanu ustalono, że Remus Lupin, będąc dzieckiem, został ugryziony przez Fenrira Greybacka. Jako dorosły był w stanie spożywać Wywar Tojadowy, by kontrolować swój stan, ale wciąż zmagał się ze wstydem i ciężarem swojej tajemnicy, którą filmowcy podkreślili dzięki kostiumowi i makijażowi[6].
  • Podczas kręcenia filmu stworzono ponad sto przeobrażeń Remusa Lupina w wilkołaka. Zainspirowało to artystów zajmujących się wizualizacją w Harrym Potterze i więźniu Azkabanu, do stworzenia kolejnego wizerunku. Inspiracja pochodziła z przedstawiania stanu Lupina jako choroby. W tym celu jego blada twarz i pokryte bliznami ciało oznaczało jego walkę z udręką, a jego szare, odrapane ubranie zwiększało poczucie, że stanął w obliczu wielu trudności i niedostatków[6].
  • Postać wilkołaka Lupina nie była tak przerażająca, jak pierwotne projekty wilkołaków w filmie – był bardziej poważny i smutny. Jego projekt makijażu był wilczy, ale zachowywał części jego człowieczeństwa. Postać Lupina jako wilkołaka była chuda i oszpecona, prawie wręcz wychudzona, z długimi kończynami i zgarbionymi plecami. Jedną z istotnych zmian w stosunku do większości filmowych wilkołaków było to, że Lupin był praktycznie łysy[6].
  • Projektanci filmowi odpowiedzialni za wygląd stworzeń na planie, zaczęli tworzyć projekty wilkołaków z nadzieją, że będą w stanie osiągnąć efekt transformacji w wilkołaka, praktycznie stosując jedynie protetykę i animatronikę. Postanowili wyrzeźbić wilkołaka według swoich wyobrażeń, nie martwiąc się, w jaki sposób rzeźba będzie kontrolowana i poruszana na potrzeby filmu. Rezultatem było stworzenie, które było niezwykle wysokie (siedem stóp) i niezwykle szczupłe. Wymagało jednak niesamowicie sprawnego aktora, który zmieściłby się w środku aby odtworzyć postać. Wytypowano boksera i tancerkę, którzy trenowali przez kilka miesięcy, nosząc wysokie na trzy stopy szczudła, aby uzyskać niezbędną wysokość i nauczyć się chodzić w odpowiedni sposób. Kiedy w końcu mieli wejść do środka rzeźby, okazało się, że ani tancerka, ani bokser nie mogli osiągnąć takiego samego efektu, jaki mieli podczas prób. Kostium był ciasny i restrykcyjny, nie pozwalający stworowi być tak wysportowanym, jaki być powinien. Dodatkowo, ponieważ scenografia, na której kręcone były sceny z wilkołakiem była zrobiona z pofałdowanego stoku usianego kamieniami i wysokimi trawami, artyści mieli problemy z równowagą i nie mogli poruszać się tak szybko po terenie. Z tych powodów ustalono, że ostateczny wilkołak widoczny na ekranie będzie musiał zostać stworzony komputerowo[6].
  • Dopóki Lupin nie zakończył swojej transformacji, efekty komputerowe oraz jego makijaż zostały połączone w celu umiejętnego przejścia komputerowego z człowieka do wilkołaka. Aktor David Thewlis (Remus Lupin) został wyposażony w kilka sprzętów protetycznych, które zmieniły jego oczy, zęby i ręce. Inne efekty obejmowały kontrolowany przez kabel kawałek pod spodem płaszcza, który rozszerzał się, by rozerwać materiał w odpowiednim momencie (pęcherze na jego szyi, które były napompowane). Wizualne triki obejmowały ujęcie stóp aktora wydłużających się i wychodzących z butów[6].

Zobacz też[]

Występowanie[]

LegoWilkołak

Lupin po przemianie w wilkołaka jako figurka LEGO

Przypisy

Advertisement