Harry Potter Wiki

CZYTAJ WIĘCEJ

Harry Potter Wiki
Nie masz konta?
Zarejestruj się
Zarejestruj się
Harry Potter Wiki
Harry Potter Wiki
10 686
stron
w: Artykuły w edycji, Wilkołaki, Magiczne stworzenia
polski

Zmiany: Wilkołak

Powrót do strony
Edytuj
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 46: Linia 46:
   
 
== Charakterystyka ==
  
== Charakterystyka ==
−
W wilkołaka można było się zmienić wyłącznie na skutek ugryzienia przez jednego z nich, co oznacza, że nie było możliwe aby odziedziczyć taką przypadłość. Osoby zarażone wilkołactwem (lub inaczej [[likantropia|likantropią]]) mogły uniknąć przemiany poprzez zażycie [[Wywar Tojadowy|wywaru Tojadowego]], jednakże do chwili obecnej nie wynaleziono lekarstwa, aby wilkołactwo całkowicie wyeliminować.
 +
W wilkołaka można było się zmienić wyłącznie na skutek ugryzienia przez jednego z nich podczas pełni księżyca, co oznacza, że nie było możliwe aby odziedziczyć taką przypadłość. Ślina wilkołaka mieszała się z krwią ofiary, przez co dochodziło do skażenia<ref name="nazwa" />.
   
  +
W drugiej połowie XX wieku opracowano kilka mikstur w celu złagodzenia skutków likantropii. Najbardziej udanym był [[Wywar Tojadowy]]. Osoby zarażone wilkołactwem (lub inaczej [[likantropia|likantropią]]) mogły uniknąć przemiany poprzez zażycie tej mikstury, jednakże mimo wielu prób, do chwili obecnej nie wynaleziono lekarstwa, aby wilkołactwo całkowicie wyeliminować.
−
Osoba zarażona podczas przemiany przypominała wilka, jednakże różniła się od niego pod pewnymi względami.
  
  +
  +
Miesięczna transformacja w wilkołaka była niezwykle bolesna, jeśli nie leczono chorego i zwykle poprzedzało ją kilka dni bladości i złego stanu zdrowia. W wilczej formie wilkołak tracił całkowicie ludzkie poczucie dobra i zła. Jest jednak błędne stwierdzenie (o którym można było przeczytać w książce [[Emerett Picardy]] – ''[[Wilcze Bezprawie: Dlaczego Wilkołaki Nie Zasługują na Życie]]''), że wilkołaki tracą w ludzkiej postaci moralność, choć w rzeczywistości, gdy [[człowiek]] był w swojej normalnej postaci, mógł on być tak samo dobry jak przed przemianą. Mimo tego, wilkołaki potrafiły być także równie niebezpieczne, nawet gdy były ludźmi, tak jak w przypadku [[Fenrir Greyback|Fenrira Greybacka]], który próbował ugryźć i okaleczyć jako mężczyzna, a jego paznokcie były tak naostrzone, że przypominały pazury<ref name="nazwa" />.
  +
  +
Jeśli ofiara została zaatakowana przez wilkołaka, który wciąż był w ludzkiej postaci, mogła w sobie rozwinąć pewne wilcze cechy, takie jak zamiłowanie do rzadkiego mięsa, ale poza tym nie powinna zostać zarażona<ref name="nazwa" />. Każde ugryzienie lub zadrapanie przez wilkołaka pozostawiało jednak trwałe ślady, niezależnie od tego, czy był on w formie wilka w momencie ataku.
   
 
Raz w miesiącu, przy pełni księżyca, zazwyczaj normalny, o zdrowych zmysłach czarodziej zamienia się w krwiożerczą bestię. Jako jedne z nielicznych fantastycznych zwierząt, wilkołaki szczególnie gustują w ludziach. Przykładem innego takiego zwierzęcia jest [[Przyczajacz|przyczajacz]]. Armia Wilkołaków popierała Voldemorta zarówno w [[Pierwsza Wojna Czarodziejów|Pierwszej Wojnie Czarodziejów]], jak i w [[Druga Wojna Czarodziejów|drugiej]]. Była to grupa absolutnie zdeprawowanych stworzeń, które przemieniały się w wilkołaki nie tylko w czasie pełni, czerpiąc ogromną przyjemność z zagryzania niewinnych ludzi i pojenia się ich krwią. W [[2020]] roku [[Hermiona Granger]] powiedziała [[Harry Potter|Harry'emu]], że dostrzegane jest wiele niepokojących zjawisk, m.in. masowe zejście wilkołaków do podziemia. Wilkołak nie rozpoznaje swoich przyjaciół - instynkt zwierzęcy zwycięża nad ludzką naturą.
  
Raz w miesiącu, przy pełni księżyca, zazwyczaj normalny, o zdrowych zmysłach czarodziej zamienia się w krwiożerczą bestię. Jako jedne z nielicznych fantastycznych zwierząt, wilkołaki szczególnie gustują w ludziach. Przykładem innego takiego zwierzęcia jest [[Przyczajacz|przyczajacz]]. Armia Wilkołaków popierała Voldemorta zarówno w [[Pierwsza Wojna Czarodziejów|Pierwszej Wojnie Czarodziejów]], jak i w [[Druga Wojna Czarodziejów|drugiej]]. Była to grupa absolutnie zdeprawowanych stworzeń, które przemieniały się w wilkołaki nie tylko w czasie pełni, czerpiąc ogromną przyjemność z zagryzania niewinnych ludzi i pojenia się ich krwią. W [[2020]] roku [[Hermiona Granger]] powiedziała [[Harry Potter|Harry'emu]], że dostrzegane jest wiele niepokojących zjawisk, m.in. masowe zejście wilkołaków do podziemia. Wilkołak nie rozpoznaje swoich przyjaciół - instynkt zwierzęcy zwycięża nad ludzką naturą.
  +
  +
== Mity i legendy ==
  +
Wiele mugolskich mitów i legend na temat wilkołaków jest fałszywych, chociaż niektóre zawierają ziarnko prawdy. Przykładowo srebrne kule nie zabijały wilkołaków, ale mieszanka sproszkowanego srebra i [[dpytam]]u zastosowana wobec świeżego ugryzienia "zamykała" ranę i uniemożliwiała ofierze wykrwawienie się na śmierć. W wielu opowieściach wspominano tych, którzy błagali, by umrzeć, byle nie żyć jako wilkołak<ref name="nazwa" />.
   
 
== Natura ==
  
== Natura ==

Wersja z 16:28, 28 lis 2017

Klepsydra
Ta strona jest aktualnie edytowana przez użytkowniczkę: Isthealice!
W celu zapobiegnięcia wojnom edycyjnym, proszę o nie edytowanie tego artykułu póki nie usunę tego komunikatu.
Można oczywiście edytować drobne błędy interpunkcyjne i ortograficzne (jeśli takie występują).
Ten artykuł ostatnio był edytowany 28 listopada 2017 roku o godzinie 17:28 przez użytkowniczkę: Isthealice.

Szablon:Stworzenie

„Wilkołaki przez większość swojego życia są ludźmi (obojętnie, czy są to czarodzieje, czy mugole). Jednak raz w miesiącu zamieniają się w dzikie, czworonożne bestie o morderczych skłonnościach, pozbawione ludzkiego sumienia.”

Wilkołak (ang. Werewolf) — człowiek, który poprzez ugryzienie przez innego wilkołaka zamieniał się w krwiożerczą bestię przy każdej pełni księżyca.

Historia

Wilkołaki występowały na całym świecie, traktowane były jako członkowie najniższych grup społecznych, pozbawionych praw[1]. Najczęściej można je było spotkać wiosną – czarownice i czarodzieje, którzy często angażowali się w polowanie lub badanie takich stworzeń, byli szczególnie narażeni na atak z ich strony[2].

Pod koniec XIX wieku profesor Marlowe Forfang podjął pierwsze kompleksowe badanie na temat wilkołaków. Odkrył, że prawie wszyscy, których udało mu się zbadać i zakwestionować, byli czarodziejami, zanim zostali ugryzieni. Bardzo możliwe, że było to spowodowane tym, że mugole częściej umierali przez zadane rany, zaś czarodziejom udawało się przeżyć i zachodziła w nich przemiana. Profesor zanotował także, że smak między osobami niemagicznymi i magicznymi różnił się od siebie[2].

Prawny nadzór

Ministerstwo Magii zawsze miało problemy z polityką stosowaną wobec wilkołaków. W 1637 roku Departament Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami sporządził Kodeks Honorowy Wilkołaków, który dawał wolność wilkołakom pod warunkiem, że raz w miesiącu na czas przemiany będą zamykać się w dobrze zabezpieczonym miejscu. Niestety, nikt nie chciał przyznać się do bycia wilkołakiem i przez lata rejestr ten, na którym każdy wilkołak miał wpisywać swoje dane osobowe, pozostał niekompletny i niewiarygodny, ponieważ wielu nowo ukąszonych starało się ukryć swoją kondycję i uniknąć nieuniknionego wstydu i wygnania. Przez kolejne lata Departament Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami nie umiał określić statusu wilkołaków – nie były ani ludźmi ani zwierzętami. Podtrzymywano stereotyp, że są groźne i reszta społeczeństwa musi być przed nimi chroniona – zarażeni atakowali ludzi w czasie pełni i nie byli tego świadomi. W rezultacie wilkołaki zatajały swoją likantropię przed Ministerstwem, żyjąc z dala od skupisk ludzkich. Z powodu niewielkiego zainteresowania i braku podpisów od wilkołaków, rejestr został zamknięty[2].

Charakterystyka

W wilkołaka można było się zmienić wyłącznie na skutek ugryzienia przez jednego z nich podczas pełni księżyca, co oznacza, że nie było możliwe aby odziedziczyć taką przypadłość. Ślina wilkołaka mieszała się z krwią ofiary, przez co dochodziło do skażenia[2].

W drugiej połowie XX wieku opracowano kilka mikstur w celu złagodzenia skutków likantropii. Najbardziej udanym był Wywar Tojadowy. Osoby zarażone wilkołactwem (lub inaczej likantropią) mogły uniknąć przemiany poprzez zażycie tej mikstury, jednakże mimo wielu prób, do chwili obecnej nie wynaleziono lekarstwa, aby wilkołactwo całkowicie wyeliminować.

Miesięczna transformacja w wilkołaka była niezwykle bolesna, jeśli nie leczono chorego i zwykle poprzedzało ją kilka dni bladości i złego stanu zdrowia. W wilczej formie wilkołak tracił całkowicie ludzkie poczucie dobra i zła. Jest jednak błędne stwierdzenie (o którym można było przeczytać w książce Emerett Picardy – Wilcze Bezprawie: Dlaczego Wilkołaki Nie Zasługują na Życie), że wilkołaki tracą w ludzkiej postaci moralność, choć w rzeczywistości, gdy człowiek był w swojej normalnej postaci, mógł on być tak samo dobry jak przed przemianą. Mimo tego, wilkołaki potrafiły być także równie niebezpieczne, nawet gdy były ludźmi, tak jak w przypadku Fenrira Greybacka, który próbował ugryźć i okaleczyć jako mężczyzna, a jego paznokcie były tak naostrzone, że przypominały pazury[2].

Jeśli ofiara została zaatakowana przez wilkołaka, który wciąż był w ludzkiej postaci, mogła w sobie rozwinąć pewne wilcze cechy, takie jak zamiłowanie do rzadkiego mięsa, ale poza tym nie powinna zostać zarażona[2]. Każde ugryzienie lub zadrapanie przez wilkołaka pozostawiało jednak trwałe ślady, niezależnie od tego, czy był on w formie wilka w momencie ataku.

Raz w miesiącu, przy pełni księżyca, zazwyczaj normalny, o zdrowych zmysłach czarodziej zamienia się w krwiożerczą bestię. Jako jedne z nielicznych fantastycznych zwierząt, wilkołaki szczególnie gustują w ludziach. Przykładem innego takiego zwierzęcia jest przyczajacz. Armia Wilkołaków popierała Voldemorta zarówno w Pierwszej Wojnie Czarodziejów, jak i w drugiej. Była to grupa absolutnie zdeprawowanych stworzeń, które przemieniały się w wilkołaki nie tylko w czasie pełni, czerpiąc ogromną przyjemność z zagryzania niewinnych ludzi i pojenia się ich krwią. W 2020 roku Hermiona Granger powiedziała Harry'emu, że dostrzegane jest wiele niepokojących zjawisk, m.in. masowe zejście wilkołaków do podziemia. Wilkołak nie rozpoznaje swoich przyjaciół - instynkt zwierzęcy zwycięża nad ludzką naturą.

Mity i legendy

Wiele mugolskich mitów i legend na temat wilkołaków jest fałszywych, chociaż niektóre zawierają ziarnko prawdy. Przykładowo srebrne kule nie zabijały wilkołaków, ale mieszanka sproszkowanego srebra i dpytamu zastosowana wobec świeżego ugryzienia "zamykała" ranę i uniemożliwiała ofierze wykrwawienie się na śmierć. W wielu opowieściach wspominano tych, którzy błagali, by umrzeć, byle nie żyć jako wilkołak[2].

Natura

FB IMG 1500899897537
„Wilkołak występuje na całym świecie, chociaż podejrzewa się, że pochodzi z północnej Europy. W wilkołaka można się zamienić wyłącznie na skutek ugryzienia przez jednego z nich. Nie znaleziono jeszcze na to lekarstwa, ale ostatnie odkrycia w dziedzinie eliksirów zmniejszyły wydatnie najgorsze symptomy przemiany. Raz w miesiącu, przy pełni księżyca, zazwyczaj normalny, o zdrowych zmysłach czarodziej lub mugol zamienia się w krwiożerczą bestię. Jako jedne z nielicznych fantastycznych zwierząt, Wilkołaki specjalnie poszukują ludzi, ponieważ jest to ich ulubiona zdobycz.”

Wygląd

Szablon:Dialog a-b

Werewolf

Rysunek przedstawiający wilkołaka

Wilkołaki mają wysoko rozwinięte kończyny, którymi powalają przeciwnika, krótką sierść i długi pysk wyposażony w ostre jak brzytwa zęby, którymi gryzą swoje ofiary. Rzadko zdarza się, żeby wilkołaki zabijały. Chociaż mugole ugryzione przez wilkołaka w noc pełni, najczęściej umierają na skutek zmieszania się śliny wilkołaka z ich krwią. Czarodzieje najczęściej przeżywają atak wilkołaka, ale dziedziczą likantropię (czyli stają się wilkołakami). Przez miesiąc wilkołak jest w ludzkiej postaci, nie różni się niczym od innych ludzi, lecz w czasie pełni zmienia się w podobne do wilka stworzenie, stojące na czterech kończynach i nie przypominające niczym człowieka. Znanym wilkołakiem jest Fenrir Greyback, zagorzały wróg czarodziejów i jeden z popleczników Voldemorta, który uważa, że dziecko trzeba ugryźć póki jest małe i wychować z dala od rodziców, żeby nienawidziło normalnych czarodziejów. Gryzie on nawet wtedy, kiedy nie ma pełni. Fenrir jest przedstawicielem dzikich wilkołaków - odrzucających społeczne normy i żyjących z dala od społeczności czarodziejów, które boją się stworzeń takich jak on. Jego ciało jest znacznie bardziej zniekształcone i porośnięte sierścią, nawet w okresie gdy pozostaje w swej ludzkiej postaci.

Znane wilkołaki

Bill weasley

Bill Weasley - szramy na twarzy na skutek ataku Fenrira Greybacka

Inne ofiary wilkołaków

Czarodziej Okoliczności
Bill Weasley Został zaatakowany przez Fenrira Greybacka (nie w okresie pełni, więc skutki nie były tak silne jak w czasie ataku przy pełnej przemianie wilkołaka) podrapał mu twarz, skutkiem czego były pewne objawy likantropii. Bill polubił steki i zaczął jeść więcej mięsa. Jego osobowość, poza śladami oszpecenia, nie uległa jednak silnej transformacji na skutek ataku.
Niezidentyfikowani obrońcy Hogwartu Ofiary Fenrira Greybacka i innych wilkołaków w czasie Drugiej Bitwy o Hogwart. Wilkołaki miały przyłączyć się do Voldemorta w ataku na szkołę, stąd przypuszczenie, że było więcej ofiar wilkołaków w trakcie bitwy. Jedynie Greyback jest wymieniony z imienia spośród wilkołaków.
Lavender Brown Uczennica Hogwartu, brała udział w Drugiej Bitwie o Hogwart. Lavender spadła z wysokości i do jej ciała przypadł Fenrir Greyback. Dziewczyna zmarła na skutek ugryzienia i zakażenia przez wilkołaka oraz ran odniesionych po upadku z tarasów szkoły. Na widok Greybacka atakującego Lavender, Hermiona Granger rzuciła w wilkołaka zaklęciem i uniemożliwiła mu beszczeszczenie jej zwłok.
Niezidentyfikowany z imienia 5-letni chłopiec nazwiskiem Montgomery Brat sióstr Montgomery, z którymi Harry uczęszczał do Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Pogryziony przez Fenrira Greybacka, zmarł w Szpitalu Świętego Munga wskutek ugryzienia i zakażenia. Atak wilkołaka był karą, dla jego matki za odmowę współpracy ze Śmierciożercami.

Etymologia

Lavender greyback

Słowo werewolf pochodzi z języka staroangielskiego gdzie:

  • were – współczesny ang. man - człowiek,
  • wulf – współczesny ang. wolf - wilk.

Ciekawostki

  • Tom Riddle w okresie swojej nauki w Hogwarcie, oskarżył Hagrida, o to że ten w młodości chował pod łóżkiem młode wilkołaków. J.K. Rowling ukróciła spekulacje na temat wilczych potomków wilkołaków, mówiąc, że Riddle celowo oczerniał Hagrida i rozpowiadał nieprawdziwe informacje, by zdyskredytować gajowego w oczach profesorów (mogło mieć to związek ze sprawą otwarcia Komnaty Tajemnic i przerzucenia winy za wypadki w szkole na Hagrida).
  • Draco Malfoy raz stwierdził, że w Zakazanym Lesie grasują wilkołaki. Była to nieprawda. Profesorowie Hogwartu celowo podtrzymywali takie plotki, by uczniowie trzymali się z daleka od lasu. Podczas wyprawy do Zakazanego Lasu w pierwszej części serii, Harry zapytał Hagrida, czy to wilkołaki mogły zabić jednorożca w Zakazanym Lesie, na co gajowy odpowiedział, że: wilkołaki są zbyt wolne, by dogonić jednorożca.
Fenrir GreyDFGSSHFDFSHDFSGback

Fenrir Greyback - wilkołak celowo atakujący mugoli i czarodziejów

  • W Harrym Potterze i Księciu Półkrwi, gdy Lupin zdradza pewne zirytowanie i szorstkość w rozmowie z Harrym, Tonks wyjaśnia później obecnemu przy tym Arturowi Weasleyowi, że pierwsza noc cyklu jest zawsze najgorsza. Uwaga ta sugeruje - mimo, że nigdzie w serii nie było o tym wspomniane - że wilkołaki cierpiały różne dolegliwości wynikające z likantropii. Objawiało się to obniżeniem nastroju i łatwym wpadaniem w złość.
  • Pottermore podaje, że jedynym sposobem na stanie się wilkołakiem, jest ugryzienie przez innego wilkołaka w czasie jego całkowitej przemiany (podczas pełni). Krew ofiary musi się wówczas zmieszać ze śliną gryzącego wilkołaka. Mugole po ataku wilkołaka najczęściej umierają, trucizna jest zbyt silna. Czarodzieje, jeśli przeżyją - dziedziczą likantropię, stając się wilkołakami.

Zobacz też

Występowanie

LegoWilkołak

Lupin po przemianie w wilkołaka jako figurka LEGO

Przypisy

  1. ↑ Według Pottermore określa się ich mianem pariasów.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Wilkołaki na Pottermore

Szablon:Klasyfikacja Ministerstwa Magii

English Español Suomi Français Italiano 日本語 Русский
Treści społeczności są dostępne na podstawie licencji CC-BY-SA, o ile nie zaznaczono inaczej.